Άρχισαν πάλι οι “φήμες” και το παραπολιτικό “ρεπορτάζ” σχετικά με αποχωρήσεις από δημοτικές ομάδες, με αποχωρήσεις από τον προεκλογικό αγώνα, γενικά με ιστορίες για αγρίους που αφορούν γνωστούς ή λιγότερο γνωστούς συνδημότες μας στο ευρύ κοινό.
Δυο πράγματα θα τα ξαναπούμε: η φήμη τις περισσότερες φορές από πίσω της δεν κρύβει την αλήθεια αλλά κρύβει σκοπιμότητα. Στο κάτω – κάτω, δε μιλάμε και για τίποτε μετεγγραφές του… Μέσι ή του Ρονάλτο που θα έρθουν στον Άρη για να του δώσουν το πρωτάθλημα στις αγωνιστικές που απομένουν (“μακάρι να γίνονταν” θα πουν κάποιοι ομοιοπαθείς κιτρινόμαυροι, αλλά φέτος το πρωτάθλημα θα πάει στον συμπολίτη ΠΑΟΚ. Για του χρόνου το συζητάμε!).
Οι σημερινοί 80άρηδες τα θυμούνται λόγω του ότι τα έζησαν, κάπου στη δεκαετία του 1960.
Γενικότερες εξελίξεις στην τοπική πολιτική σκηνή δρομολογεί η πρώτη συγκέντρωση υποψηφίου δημάρχου μέσα στο εκλογικό 2019.
Θλίψη αλλά ουδεμία έκπληξη μου προκάλεσε η ανάγνωση της είδησης ότι σε κάποια εκκλησία ιερέας αρνήθηκε να τοποθετήσει τον γνωστό σε όλους μας “κουμπαρά του Χαμόγελου του Παιδιού” – και μάλιστα ενώ το είχαν ζητήσει συγγενείς ανθρώπου που απεβίωσε, ώστε τα λεφτά αντί για στεφάνια να πάνε στην οικονομική ενίσχυση ενός οργανισμού όπως το Χαμόγελο του Παιδιού.
Πολλές φορές όποτε εμείς οι πολίτες συζητούμε για τη στάση πολιτικών και πολιτικής θεωρούμε ότι η “σταθερότητα” σε μια σειρά από ενέργειες είναι το σωστό και το ζητούμενο, αφού αυτή είναι που δίνει μια αίσθηση σιγουριάς, συνέχειας, αξιοπιστίας.
Μετά από σήριαλ της…. γουρουνοχαράς, έρχεται σύντομα στις οθόνες μας και το άλλο ετήσιο σήριαλ. Αυτό της κοπής της πίτας.