Ετικέτα: διεθνή

Για να καταλάβουμε λίγο το μπέρδεμα που επικρατεί στις ελληνο-ρωσικές σχέσεις (μύλο το χαρακτήρισα σε προηγούμενη ανάρτηση και όχι άδικα), αρκεί να σκεφτούμε 3-4 γεγονότα των τελευταίων ημερών αλλά και καταστάσεις από προηγούμενες δεκαετίες:

1. οι διμερείς σχέσεις είναι στο χειρότερο σημείο τους τα τελευταία 45 χρόνια, απ’ την πτώση της χούντας και μετά.

2. αν και η Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση που την κυβερνούσε το ΚΚΣΕ αλλά μια χώρα που την κυβερνά μια συντηρητική πολιτική ελίτ, είναι το λιγότερο παράδοξο η Ελλάδα με μια “αριστερή” κυβέρνηση να απελαύνει Ρώσους διπλωματικούς υπαλλήλους. Ακόμη και σε περιόδους διακυβέρνησης της Ελλάδας από “δεξιούς” πολιτικούς σχηματισμούς, οι διμερείς σχέσεις ήταν σίγουρα πιο ομαλές και πιο καλές.

Για μια ακόμη φορά θα πρέπει να το σκεφτούν όσοι αναφέρονται με τα καλύτερα λόγια στο σαθρό οικοδόμημα που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση (και στα… καλά που αυτή έχει, μεταξύ αυτών και την “αλληλεγγύη” μεταξύ των μελών της).
Αιτία για τις παραπάνω σκέψεις θα πρέπει να είναι αυτό που αναφέρουν μεγάλα ΜΜΕ τη Ελλάδας αλλά και διεθνή ΜΜΕ.

Όπως ακούγεται, η Γερμανία έχοντας ως βάση της την ηγεμονική θέση που έχει μέσα στο ευρωσύστημα θέλει να προχωρήσει σε παζάρια που συνδέουν το προσφυγικό με το χρέος της χώρας. Και παίζει να ζητήσει να επιστρέψουν στη χώρα εισόδου ακόμη και αυτές τις λίγες χιλιάδες πρόσφυγες (σε σχέση με την Ελλάδα και την Ιταλία) που έχει στο έδαφός της.

Ονόματα πάνε και έρχονται, ζητήματα πάνε να λυθούν και στην πορεία περιπλέκονται, ασφυκτικές πιέσεις ασκούνται σε όλες τις πλευρές για να λυθεί ένα θέμα που βασανίζει (πραγματικά) το νότιο τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Που όμως δεν θα πρέπει να λυθεί “ελαφρά τη καρδία”, απλά επειδή κάποιοι πιέζουν να λυθεί!

Δυστυχώς όμως όλα όσα σχετίζονται με τον όνομα της γειτονικής χώρας κινούνται έχοντας στο βασικό τους κορμό έναν όρο: “Μακεδονία”. Μέγα λάθος, γιατί το “Μακεδονία” – με οποιονδήποτε προσδιορισμό κι αν συνοδευτεί ή με οποιεσδήποτε εγγυήσεις κι να δοθούν (πέραν του ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα)- σε κάθε “εκδοχή” του ενέχει μελλοντικούς κινδύνους για τη χώρα μας.

Η Επιτροπή Περιβάλλοντος ενέκρινε την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας με πυροσβεστικά αεροσκάφη, όπως καναντέρ και ελικόπτερα – Σημαντικές οι ωφέλειες για την Ελλάδα.

Την Έκθεση για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας, ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία η Επιτροπή Περιβάλλοντος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Η Έκθεση, για την οποία υπεύθυνος στη Σοσιαλιστική Ομάδα είναι ο Ευρωβουλευτής, Νίκος Ανδρουλάκης, προβλέπει τη δημιουργία του rescEU, μία δεξαμενής δυνατοτήτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα βοηθούν τα κράτη – μέλη στην αντιμετώπιση φυσικών και μη καταστροφών όπως δασικές πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμοί, προσφυγικές κρίσεις και επείγουσες καταστάσεις υγείας.

Είναι αξιοπερίεργο γιατί ακόμη οι δικοί μας κάθονται και ασχολούνται με τόση θέρμη με το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, όταν το ζήτημα έχει λυθεί ιστορικά (και δεν αναφερόμαστε στις ψευτοιστορίες των γειτόνων, που τις καλλιεργούν εντατικά τα τελευταία 70 χρόνια). Τα παιδιά στα βόρεια δεν έχουν σχέση ούτε κατ’ ελάχιστον με τον Μεγαλέξανδρο και τους αρχαίους Μακεδόνες. Αυτά τα είπαμε.

Ας αφήσουν λοιπόν οι δικοί μας κατά μέρος τις γελοιότητες με τα erga omnes και τα υπόλοιπα τέτοια μεγαλόσχημα λατινικά της διπλωματίας, ας αγνοήσουν τα καραγκιοζιλίκια για σύνθετες ονομασίες (αλλά σε μια λέξη, όλο μαζί). Και ας σταματήσουμε επιτέλους να μιλάμε για συνταγματικές εγγυήσεις όσον αφορά το όνομα. Γιατί είναι γνωστό σε όλους τι συμβαίνει με τα Συντάγματα, σε κάθε χώρα του κόσμου: αν υπάρχει η “κατάλληλη” πλειοψηφία στα Κοινοβούλια, το Σύνταγμα της κάθε χώρας γίνεται λάστιχο!

Κάποια στιγμή θα πρέπει σε αυτή τη χώρα να αρχίσουμε να κοιτάμε τον διεθνή περίγυρο, το πως διαμορφώνεται και κινείται, να ελέγχουμε τις συγκυρίες και το λεγόμενο momentum.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να λειτουργούμε με ευχολόγια, με εικασίες. Και να προωθήσουμε τα δικά μας “θέλω”, γιατί στην ουσία αποτελούν τις μόνες προτάσεις που οδηγούν στην σταθερότητα της περιοχής που βρισκόμαστε.
Χωρίς υποχωρητικότητα, αλλά με ξεκάθαρη φωνή και στο πλαίσιο των διπλωματικών ελιγμών που δεν θα αλλάζουν τη γενικότερη κατεύθυνση κάθε εξάμηνο ή κάθε τέσσερα χρόνια.
Ακούγοντας με προσοχή τους διπλωμάτες μας – όπως κάνουν σε όλες τις σοβαρές χώρες, αφήνοντάς τους να κάνουν τη δουλειά τους (που τη γνωρίζουν άριστα), χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις…

Μια ιστορία που σίγουρα θα τη βρούμε μπροστά μας φαίνεται πως παίζεται το τελευταίο διάστημα στην Ευρώπη, και συγκεκριμένα στη Γερμανία. Σχετίζεται με την ευρωζώνη και το ευρωσύστημα γενικότερα. Και, πιο συγκεκριμένα, έχει να κάνει με τη “βιωσιμότητα” ή όχι του ευρώ ως νομίσματος.

Ήδη άνοιξε η συζήτηση σε (υποτίθεται) θεωρητικό επίπεδο και με το μανδύα του… “προβληματισμού” τίθεται προς συζήτηση διάφορα σενάρια.

Που όμως ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι θα υλοποιηθούν και θα οδηγήσουν σε μια “νέα” Ευρώπη που ουδεμία σχέση θα έχει με την Ευρώπη που σχεδίασαν ο Adenauer, ο De Gasperi, ο Mansholt, ο Hallstein, ο Spinelli, ο Schuman και άλλοι.

Από τα διεθνή κρατήστε τρεις εξελίξεις των τελευταίων ωρών (που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους) και παρακολουθήστε την εξέλιξή τους:

α) τη συγκρότηση, με πρωτοβουλία της Σαουδικής Αραβίας, αντιτρομοκρατικού συνασπισμού 40 κυρίως σουνιτικών μουσουλμανικών χωρών της Ασίας και της Αφρικής. Μεταξύ αυτών το Πακιστάν, η Τουρκία και η Νιγηρία. Εκτός του συνασπισμού είναι το σιιτικό Ιράν (ο μεγάλος αντίπαλος της Σαουδικής Αραβίας), η Συρία και το Ιράκ αλλά και το Κατάρ.