Περισκόπηση

Τεχνολογικό το σημερινό post.
Έχετε σκεφτεί ποτέ το πόσο εξαρτημένοι είστε (από τεχνολογικής άποψης); Και δεν εννοώ τα διάφορα φρικιά τα οποία περνούν 10, 12 ώρες ή ακόμη και 24 ώρες την ημέρα στον υπολογιστή τους. Εννοώ όλους εμάς που για λόγους εργασίας είμαστε στην δυσάρεστη θέση να βγάζουμε τα μάτια μας μπροστά σε μιά οθόνη.

Με υπολογιστές ξεκίνησα να ασχολούμαι στο πανεπιστήμιο, όταν για καθαρά οικονομικούς λόγους αγόρασα υπολογιστή (ή μάλον να το πω καλύτερα, “μου αγόρασαν υπολογιστή”) για να γράψω την πτυχιακή μου εργασία. Η συγγραφή και οι τυχόν διορθώσεις ήταν οικονομικά και από άποψη χρόνου ασύμφορο να γίνουν από άλλο άτομο, έβγαινε φτηνότερα (παρότι οι αρχαίοι επεξεργαστές της εποχής χρυσοπληρώνονταν τότε).

Όπως και να έχει, ξεκίνησε η διαδικασία τότε, με μιά ιδιαιτερότητα που η πλειοψηφία των χρηστών pc μέχρι πρίν ένα-δύο χρόνια την είχε. Εξάρτηση ολοκληρωτική από την εταιρία του Θείου Bill (αν δεν γνωρίζετε τον Θείο Bill αλλάξτε τώρα blog!).
Τα πάντα την εποχή εκείνη και μέχρι πρίν από 1-2 χρόνια κινούνταν στον αστερισμό του Θείου Bill και την εταιρίας του. Hardware φτιαγμένο να εργάζεται στα μέτρα των προϊόντων της Εταιρίας, software φτιαγμένο να εργάζεται στα μέτρα της Εταιρίας κ.ο.κ.

Στο μεσοδιάστημα, και χωρίς να γίνω γκουρού του pc έψαχνα μια εναλλακτική λύση, που φυσικά ήταν τα λειτουργικά ελεύθερου λογισμικού. Εμβρυακή η κατάσταση τότε, εξαιρετική σήμερα! Δηλαδή, βρισκόμενος ήδη σε στάδιο ημιμάθειας ως προς τα pc, πήρα χαμπάρι – όπως και εκατομμύρια άλλοι – το παιχνιδάκι και αποφάσισα να στραφώ αλλού. Τα παράτησα σε στάδιο ημιμάθειας όλα και στράφηκα στα “ελεύθερα”. Όχι πως τώρα δεν ζορίζομαι και εκεί. Αλλά αποφάσισα πως στον συγκεκριμένο τομέα είναι ΚΑΛΥΤΕΡΗ Η ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ.

Η εξάρτηση έγινε εμφανής εχθές, όταν χρειάστηκε να κάνω ένα format, να σβήσω την σαβούρα ετών και να αποκτήσω ένα πιο γρήγορο και αξιόπιστο pc (στο μέτρο του δυνατού, μην γελιόμαστε). Ο χαμός!!
Ενεργοποιήσεις, κοντρα-ενεργοποιήσεις, κωδικοί ασφαλείας (ή αν-ασφαλείας μήπως;) και άλλα αστεία που έχουν βγάλει την ψυχή του κοσμάκη (και πολλά λεφτά από την τσέπη του ίδιου κοσμάκη επίσης) εδώ και χρόνια.
Και πάνω από όλα, τα τεράστια κενά στην ασφάλεια – 1,5 ώρα κατέβαζε το μηχάνημα “ενημερωμένες εκδόσεις ασφαλείας”, με 1 δις ιούς να απειλούν τον κάθε ημιμαθή (δεν λέω μέσο χρήστη, αυτή είναι περιγραφή που δίνει η Εταιρία και οι γύρω από αυτήν “συνεργάτες” και κατασκευαστές software), που κονόμησαν μαζί με αυτόν παρέχοντας από software και hardware μέχρι πτυχία που αποδεικνύουν πως ξέρετε να δουλεύετε τα συστήματα (μαζί με το γεγονός πως ξέρετε να δουλεύετε σαν σκυλιά για να πληρώνετε αυτές τις πατέντες).

Σε τελική ανάλυση κατάλαβα για μία ακόμη φορά πως οι εξαρτήσεις (ακόμη και εδώ – ιδιαίτερα εδώ στην εποχή μας) είναι κακό πράγμα!
Η λύση : ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ!
Πώς:
1) ψάξτε το παλιό σας pc, κάπου θα κοιμάται στην αποθήκη.
2) φορτώστε λιγάκι την μνήμη του
3) εγκαταστήστε λειτουργικό ανοιχτού κώδικα. έχουν κάνει τεράστια βήματα, και ορισμένα είναι έτη φωτός μπροστά απο την τελευταία έκδοση της Εταιρίας του Θείου Bill.
Αν δεν έχετε παλιό pc, αγοράστε ένα καινούριο – χωρίς λειτουργικό. Και εγκαταστήστε λειτουργικό ανοιχτού κώδικα (άσε που θα έχετε και τεράστιο αριθμό προγραμμάτων – τζάμπα – για τα οποία θα έπρεπε να πληρώσετε ένα κάρο λεφτά).

Θα δείτε και θα μάθετε πράγματα που ούτε θα φανταζόσασταν στο κοντινό σας ψηφιακό παρελθόν. Άσε που θα αναστήσετε περιφερειακά που δεν δούλευαν με το λογισμικό του Θείου Bill (πάλι τα ίδια; είπαμε, ο Θείος Bill είναι ΕΝΑΣ!).

Και φυσικά μην κολλήσετε στο “ακόμη δεν έμαθα καλά-καλά το λειτουργικό του θείου Βill, θα πάω σε άλλα;”. Στην προκείμενη περίπτωση ισχύει κάτι το οποίο πολλοί σκέφτονται μα λίγοι παραδέχονται: καλύτερα ημιμάθεια (όσο πατάτε κουμπάκια χωρίς να ξέρετε τι έχουν από πίσω, δεν πρόκειται να βελτιωθείτε καθόλου) παρά εξάρτηση!!

σημείωση: πολλές ελληνικές τράπεζες ακόμη εμπιστεύονται την ασφάλεια του λογισμικού του Θείου Bill στο e-banking. (που ‘ναι τα φράγκα μου οέο;;)

Εθνική Συνδιάσκεψη του Κινήματος ή σφαγείο; Και τελικά γιατί την κοπάνησαν οι σύνεδροι;

Τα πάντα υποτίθεται πως έγιναν σε κλίμα αρμονίας ενώ η σύνθεση απόψεων ήταν κάτι παραπάνω από ….εμφανής.

Η δική μου άποψη τώρα: οι σύνεδροι την κοπάνησαν γιατί από την ώρα που αποφασίστηκε να παραχωρηθεί το στάδιο σε ιδιώτες (άλλη μια πατέντα ΝΔ), οι νέοι διαχειριστές απεφάνθησαν πως λιγότερη θέρμανση του χώρου συντελεί στην μείωση των εξόδων. Οπότε, κρύωσαν οι άνθρωποι και τα μάζεψαν….
Οι ομιλίες ήταν κάτι παραπάνω από γοητευτικές (ή απο-γοητευτικές μήπως?) ενώ οι παρόντες σύνεδροι χειροκρότησαν με θέρμη και ενθουσιασμό τους ομιλητές-υποψ. προέδρους, που υπερτόνισαν την ανάγκη να “παραμείνει το κίνημα ενωμένο και δυνατό”. Πληροφορίες που αναφέρουν σεισμό την στιγμή εκείνη στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου των Αθηνών – με επίκεντρο το Α’ Νεκροταφείο – δεν αληθεύουν! Ίσως γιατί ο μακαρίτης ο Αντρέας δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη για το ΠΑΣΟΚ.

ΚΥΡΙΑΚΗ (11 νοεμβρίου) ΚΟΝΤΗ ΓΙΟΡΤΗ….

Σε αυτήν τη χώρα υπήρχε πάντοτε η ανάγκη του προσδιορισμού. Σε αυτήν τη χώρα πάντα είσαι “ό,τι δηλώσεις”.
Από πάντα για την νεολαία υπήρχαν διάφοροι χαρακτηρισμοί, που την προσδιόριζαν είτε πολιτικά, είτε κοινωνικά, είτε ακόμη με βάση τα ακούσματά της: η “γενιά του 114”, η “γενιά του πολιτεχνείου”, η “γενιά της….καρέκλας” (οι σημερινοί σαραντάρηδες καταλαβαίνουν τι εννοώ!) κ.ο.κ.
Σήμερα στην Ελλάδα μεγαλώνει μια άλλη γενιά, αυτή “των 700”. Με βάση την συμπεριφορά της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η “γενιά των 700 ετών”, αλλά στην ουσία το 700 δεν προσδιορίζει τίποτε παραπάνω από τα 700 ευρώ μισθό που παίρνουν κάθε μήνα (στην καλύτερη των περιπτώσεων).

Και εξηγώ: οι σημερινοί 18άρηδες (στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον) έχουν εμποτιστεί από το σύνδρομο “δημοσίου υπαλλήλου” ενώ ταυτόχρονα βλέπουν και από τους μισθούς των 500 ή 700 ευρώ των νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας.
Οι γονείς τους των 18άρηδων, βλέποντας κόπους και θυσίες ετών να πηγαίνουν χαμένα στο βωμό του πολιτικού μέσου, του Χρηματιστηρίου στο οποίο χάθηκαν περιουσίες, των οικονομιών που έχασαν την αξία τους μέσα σε μιά νύχτα (και μιλάω για την νύχτα μεταξύ 31/12/2001 – 01/01/2002, βρείτε μόνοι σας τι έγινε τότε) δίχως να πάρει κανείς χαμπάρι τι έγινε, τους εμφύσησαν τον υπέρτατο εν Ελλάδι πόθο: να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Και οι 17άρηδες και 18άρηδες το πήραν το μήνυμα. Η σωτηρία είναι στο δημόσιο, στη σιγουριά του! Όποιος έχει περί αυτού αμφιβολία ας ρίξει μια ματιά σε στατιστικές έρευνες που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα.

Οι έφηβοι νεοέλληνες δηλαδή άφησαν πίσω κάτι για το οποίο ουσιαστικά είναι ταγμένοι, όπως όλοι οι έφηβοι του κόσμου αυτού: την προσπάθεια αλλαγής – προς το καλύτερο – του κόσμου στον οποίο ζούν! Έγιναν μικροαστοί με ελάχιστες απαιτήσεις, πριν καν καταλάβουν την έννοια αυτού του όρου. Έγιναν μεγαλύτεροι σε ηλικία και μυαλά ακόμη και από τους γονείς τους.
Για αυτό ίσως η πλειοψηφία τους να μπορεί να προσδιοριστεί ηλικιακά όχι στα 17 ή 18 αλλά στα 700 (χρόνια ή ευρώ που θα παίρνουν ως μισθό στο δημόσιο τομέα). Μια 18μήνη σύμβαση ή ένα stage έγινε όνειρο ζωής, το πτυχίο θα γίνει ένα εξαιρετικής αισθητικής καδράκι στον τοίχο, τα 701 ευρώ τον μήνα – σε δημόσιο (προπάντων) αλλά και σε ιδιωτικό τομέα (στην ανάγκη) ο υπέρτατος στόχος!

Καθημερινά, στην Ελλάδα του σήμερα καταστρέφονται όνειρα και σχέδια ανθρώπων που η ζωή είναι μπροστά τους. Και καθημερινά υπάρχει από όλους η απαίτηση οι άνθρωποι αυτοί να ακολουθήσουν ενα τρόπο ζωής που δεν τους ταιριάζει, έναν δημοσιοϋπαλληλίστικο τρόπο ζωής. Ένα τρόπο ζωής που περισσότερο θυμίζει 70άρη παρά 17άρη.

σημείωση: στην Ελλάδα σήμερα ο λεγόμενος “ψηφιακός αναλφαβητισμός” είναι από τους υψηλότερους στην Ευρώπη. Με τα 700 ευρώ μισθό ποιος γονέας θα βρεί τα χρήματα να προσφέρει στο παιδί του ένα υπολογιστή αξίας 450 – 500 ευρώ; και στην συνέχεια, ποιο παιδί (με μηδαμινή ή ελάχιστη γνώση χρήσης υπολογιστή) θα ανταγωνιστεί συνομήλικούς του από την Αυστρία, την Ιταλία ή την Δανία στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας;