Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Θλίψη αλλά ουδεμία έκπληξη μου προκάλεσε η ανάγνωση της είδησης ότι σε κάποια εκκλησία ιερέας αρνήθηκε να τοποθετήσει τον γνωστό σε όλους μας “κουμπαρά του Χαμόγελου του Παιδιού” – και μάλιστα ενώ το είχαν ζητήσει συγγενείς ανθρώπου που απεβίωσε, ώστε τα λεφτά αντί για στεφάνια να πάνε στην οικονομική ενίσχυση ενός οργανισμού όπως το Χαμόγελο του Παιδιού.
Η άρνηση του ιερέα μάλιστα δεν ίσχυε μόνο για το εσωτερικό του ναού αλλά ακόμα και στον προαύλιο χώρο! Τέτοια μανία δηλαδή.

Δυο κουβέντες καθαρές: υπάρχουν παπάδες με “Π” κεφαλαίο, ουρανομήκες, τεράστιο. Υπάρχουν όμως και παπάδες που απλά υποδύονται τους παπάδες (σε αυτές τις περιπτώσεις το “π” είναι όχι απλά μικρό, δεν υφίσταται καν γιατί δεν είναι παπάδες αυτοί).

Πολλές φορές όποτε εμείς οι πολίτες συζητούμε για τη στάση πολιτικών και πολιτικής θεωρούμε ότι η “σταθερότητα” σε μια σειρά από ενέργειες είναι το σωστό και το ζητούμενο, αφού αυτή είναι που δίνει μια αίσθηση σιγουριάς, συνέχειας, αξιοπιστίας.

Απ’ την άλλη, υπάρχουν στιγμές και καταστάσεις που η εμμονή πολιτικών και πολιτικής σε συγκεκριμένα πράγματα αποδεικνύεται (δυστυχώς εκ του αποτελέσματος) ότι είναι κάτι το αρρωστημένο και άκρως ζημιογόνο για το γενικότερο καλό.

Δηλαδή η κατάσταση είναι – το λιγότερο – δίκοπο μαχαίρι.

Μετά από σήριαλ της…. γουρουνοχαράς, έρχεται σύντομα στις οθόνες μας και το άλλο ετήσιο σήριαλ. Αυτό της κοπής της πίτας.

Εν ολίγοις, μετά τις γιορτές η θεματολογία μπροστά στους φωτογραφικούς φακούς αλλάζει: μετά τις κουτάλες σειρά έχουν τα μαχαίρια κοπής βασιλόπιτας…

(“όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν” όπως έγραψε πριν από πολλά χρόνια ο αξέχαστος Μ. Ρασούλης)

Έχουν μεγάλη πλάκα κάποιοι πρώην που τέτοιες μέρες βγαίνουν (αυτό δεν είναι απαραίτητο, αλλά συνήθως τέτοιες μέρες “χτυπάνε”…) και με έναν δεκάρικο δίνουν οδηγίες προς ναυτιλλομένους!

Αντί να ηρεμήσουν, αντί να καθίσουν να σκεφτούν πόσο κακό προξένησαν μακροπρόθεσμα, αντί να διασκεδάσουν ρε αδερφέ με τα εγγόνια τους και να χαρούν τις γιορτές, αυτοί έχουν το θράσος και νουθετούν κι από πάνω!

Οι “αναθεωρημένοι σχεδιασμοί”, ο αναθεωρημένος ρόλος των Δήμων και η (απαιτούμενη) νέα θεώρηση των πραγμάτων από τους ψηφοφόρους

Όπως μαθαίνω, το τελευταίο διάστημα κάποιοι – που κινούνται στο τοπικό πολιτικό σκηνικό αλλά και εκτός αυτού “επικουρικά”, πχ στον επιχειρηματικό χώρο – κάνουν αγωνιώδεις προσπάθειες ανασύστασης (στο προεκλογικό πεδίο) της παράταξης της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο Αλεξάνδρειας, μιας παράταξης που πνέει τα λοίσθια μετά από εκείνες τις ατυχείς για την ίδια δυο συναντήσεις του ΤΟΕΒ.

Αν θελήσουμε να δούμε την κατάσταση στην πραγματική της διάσταση οφείλουμε να είμαστε πρωτίστως ειλικρινείς: οι συναντήσεις εκείνες σε συνδυασμό με την αδυναμία εξεύρεσης “ηγετικής” λύσης (που ήταν απόρροια κακών επιλογών και χειρισμών) είχαν ως αποτέλεσμα τον κατακερματισμό της παράταξης.

Δυο πράγματα διάβασα τις τελευταίες ώρες, αρκετά πετυχημένα, και τα αναφέρω:

1. Η αλαζονεία προκαλεί κωφότητα… (με αφορμή αυτά που είπε ο Γάλλος πρωθυπουργός λόγω της αναταραχής που έφεραν στη Γαλλία οι κινητοποιήσεις των “κίτρινων γιλέκων”).

2. Πως να πει κάποιος με σχετική ευκολία “Άνεγκρετ Κραμπ Καρενμπάουερ”;;; (αυτό είναι το όνομα της διαδόχου της Δωροθέας στο CDU, στη Γερμανία). Είναι και δύσκολο τ’ όνομα…!!

Ηλίθιοι υπάρχουν παντού, αυτό είναι δεδομένο. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Διαχρονικά, διακομματικά, διαπαραταξιακά, διασυνοριακά. Ηλίθιοι και προβοκάτορες.

Πήγε λέει ο άλλος από τα Σκόπια, κοτσάρησε κάτι σε ένα αγροτικό μηχάνημα (όπως λέει το ΥΠΕΞ των Σκοπίων) και άρχισε να ξηλώνει τις πυραμίδες της οριογραμμής στα σύνορα Ελλάδας – Σκοπίων…

105 πυραμίδες ξήλωσε ο μάστορας μέσα σε λίγες ώρες!!
Για να δείξει τι;;

Από αυτούς που θέλουν να δώσουν δικαίωμα ψήφου και διπλώματα  οδήγησης και άλλα τέτοια “προοδευτικά” σε 17χρονα (που ακόμη “χτίζουν” τους εαυτούς τους)  μέχρι αυτούς που θέλουν να εκμεταλλευτούν τα παιδιά της ίδιας – ή και μικρότερης – ηλικίας για να σπείρουν τις φασιστικές, διχαστικές και ναζιστικές τους ιδέες η απόσταση δεν είναι και πολύ μεγάλη.

Η ηλικία, σε συνδυασμό με τη λογική του “τα ξέρω όλα” και “είμαι άτρωτος”, δίνουν πεδίο δράσης σε οποιονδήποτε θέλει να χρησιμοποιήσει τα παιδιά μας για τους δικούς του σκοπούς.

Ακριβώς εκεί είναι το σημείο σύγκλισης μεταξύ των δυο “σχολών”, το επικίνδυνο (για το μέλλον) σημείο: η παρέμβαση, χρησιμοποιώντας τις εφηβικές ευαισθησίες, την περιέργεια, τις αδυναμίες.