Ένα – ένα, νοικοκυρεμένα. Έτσι έλεγε μια παλιά διαφήμιση, έτσι φαίνεται πως κινούνται οι κυβερνώντες για να … στρώσουν (υποτίθεται) την κατάσταση.
Μετά το “εργασιακό” νομοσχέδιο που ψηφίστηκε και θα φέρει “την επανάσταση” στα εργασιακά της χώρας γυρίζοντάς την πίσω τουλάχιστον 100 χρόνια, τώρα είναι σειρά του “ασφαλιστικού”.
Οι περισσότεροι λένε πως όλα σχετίζονται με προσπάθειες για ανεύρεση πετρελαίου, που όταν ολοκληρωθούν το αστικό τοπίο επανέρχεται στην προτέρα κατάσταση. Κάνουν λάθος.
Είναι προφανές πως δεν έχουμε πάρει είδηση τι ακριβώς θα γίνει αν τελικά περάσει το λεγόμενο “εργασιακό” νομοσχέδιο (που θα περάσει, και μετά οι πολιτικοί που θα το ψηφίσουν θα ζητούν την ψήφο μας για το… έργο τους!).
Και αυτό επειδή αν όχι στο σύνολό του, αλλά τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του, το “εργασιακό” νομοσχέδιο επαναφέρει καταστάσεις οι οποίες υπήρχαν πριν από δεκαετίες και οι οποίες κάθε άλλο παρά φιλικές και προς το συμφέρον των εργαζομένων ήταν (και θα είναι).
Περισσότερα θα πούμε όσο περνάνε οι μέρες και γίνουν γνωστές λεπτομέρειες από τις συναντήσεις Μητσοτάκη – Ερντογάν και Μπάιντεν – Ερντογάν.
Μέχρι όμως να διαβάσετε οτιδήποτε (είτε στην Περισκόπηση, είτε αλλού) θυμηθείτε δυο πολύ σημαντικά πράγματα:
Για μια ακόμη φορά έχουμε το γνωστό φαινόμενο να έχει χαθεί η μπάλα με τον κορωνοϊό.
Αρχίζω να πιστεύω πως η μόνη περίοδος που έγινε σωστή αντιμετώπιση του θέματος ήταν την άνοιξη του 2020 – στη διάρκεια της περιόδου που θα μείνει στην Ιστορία ως “η πρώτη καραντίνα”.
Μειωμένο λέει είναι εσχάτως το ενδιαφέρον για τους εμβολιασμούς – η Ημαθία είναι μια από τις περιοχές που έχουν τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ελλάδα (δείτε ΕΔΩ).
Ψηφίστηκε λοιπόν ο νέος νόμος για την εκλογή Δημοτικών και Περιφερειακών Αρχών – εν μέσω αντιδράσεων από διάφορες πλευρές (κόμματα, φορείς, ανθρώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης).
Για αρχή να πούμε κάτι:
Και μέσα σε όλα τα του εργασιακού νομοσχεδίου ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα: το ΔΝΤ λέει ζητάει μείωση μισθών και συντάξεων επειδή υπάρχουν “πιστωτικά ρίσκα” και “ουσιαστικές αβεβαιότητες”.
Το ότι η πανδημία είναι μια τεράστια ευκαιρία για τις Κυβερνήσεις να “περάσουν” (είτε στα μουλωχτά, είτε στα ίσια) κάποια πράγματα που σε καμιά άλλη περίπτωση δεν θα γίνονταν, είναι ένα δεδομένο.
Το βλέπουμε να συμβαίνει παντού, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.
Μπορεί να γίνονται “εορτασμοί” και να ακούμε/διαβάζουμε διθυραμβικά σχόλια για την τεσσαρακονταετία της Ελλάδας στην ΕΕ, θα πρέπει όμως να παραδεχθούμε δυο – τρία πραγματάκια:
Αναταραχή προκλήθηκε στη συνεδρίαση (με τηλεδιάσκεψη) του Δημοτικού Συμβουλίου Βέροιας, όταν ο αντιδήμαρχος Κ. Παλουκίδης άρχισε να μιλάει για το οικονομικό …θαύμα της Χούντας των Συνταγματαρχών, απαντώντας σε μια συζήτηση που είχε γίνει μέρες νωρίτερα, με αφορμή την 21η Απριλίου.
“Θα παραθέσω κάποια πράγματα που βρήκα στο internet” είπε ξεκινώντας ο αντιδήμαρχος και ξεκίνησε να μιλάει και να διαβάζει διάφορα.
Πρέπει να είναι ηλίθιος (και μάλιστα κλινική περίπτωση) όποιος επιχαίρει με την εικόνα του υπουργού Ναυτιλίας που κατάπινε κοστερίτσες την ώρα που έβλεπε δηλώσεις ενός εφοπλιστή σε τάμπλετ κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης.
Οι παραδοχές του εφοπλιστή ότι οι καραβοκύρηδες “they can shit on the Prime Minister” ή “they don’t care about the greek flag” – όπως επί λέξη είπε – δεν προσφέρονται για μικροπολιτική εκμετάλλευση.
Διάφοροι την έχουν πέσει στη Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου για το γεγονός ότι φωτογραφήθηκε (και έκανε και δηλώσεις) μπροστά στον τοίχο στο Έβρο και την καταδικάζουν για αυτή της την επιλογή.
Αυτοί οι “διάφοροι” – οι γνωστοί “αριστεροί” της πλάκας (με δεξιές τσέπες, καπιταλιστικά γούστα και Μερτσέντες, όπως θα έλεγε ο Χάρυ Κλύν) ή κάτι “προοδευτικοί” που δε βλέπουν την τύφλα τους – αδίκως χτυπιούνται σα χταπόδια και κάνουν δηλώσεις ή βγάζουν μανιφέστα στα social media. Επειδή ξεχνούν ένα σημαντικό πράγμα:
Τελικά το παραμύθι με την εξυγίανση των τραπεζών εξακολουθεί να αποτελεί αγαπημένο διήγημα κάποιων. Που το αναφέρουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν (σε φόρα, συνέδρια, ημερίδες κλπ κλπ)
Αυτό το οποίο όμως δεν λέγεται καθόλου είναι ένα, σχεδόν 10-11 χρόνια μετά το κραχ: με ποιου τα λεφτά σώθηκαν οι τράπεζες! Φυσικά για τιμωρία όσων εκείνα τα χρόνια έστησαν καριέρες (κι όχι μόνο καριέρες) πάνω στα συντρίμμια και με λεφτά άλλων ούτε κουβέντα…
δράκο και πράσινα άλογα μπορεί να βάλουν στο παραμύθι, την αλήθεια όμως δεν πρόκειται να την πουν ποτέ.
Κρατήστε ορισμένα θέματα που αναμένεται να απασχολήσουν την κοινή γνώμη τις επόμενες ημέρες – με αυτά θα ασχοληθούμε και στις αναρτήσεις αλλά και στα podcasts της Περισκόπησης: