Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Οι δημοτικές εκλογές του 2019 θα είναι κάπως … διαφορετικές σε σχέση με τις εκλογές του 2014 σε συγκεκριμένα και βασικά πράγματα. Είπα λοιπόν να δω τι ακριβώς αλλάζει και πως επηρεάζουν οι αλλαγές αυτές τις εκλογές σε επίπεδο ψηφοφορίας, δηλαδή πως επηρεάζουν την καρδιά της εκλογικής διαδικασίας μέχρι τις 2 Ιουνίου 2019.

Σκοπός;; Να ασχοληθούμε λίγο με τα πράγματα που είναι πραγματικά σοβαρά (και φυσικά να δώσω την ευκαιρία για άπειρο copy-paste, γιατί το πράγμα θέλει διάβασμα και ελάχιστοι θα καθίσουν να διαβάσουν τον “Κλεισθένη” και τις τροπολογίες που κατατέθηκαν, που ψηφίστηκαν μέχρι τα τέλη Μαρτίου 2019 και που θα ισχύσουν στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές).

Συνεχίζοντας με το δεύτερο από τα θέματα που απασχόλησαν τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Τετάρτης 20 Μαρτίου, θα αναφερθώ στην επιστολή που συνόδευσε την παραίτηση του (πρώην πλέον) δημοτικού συμβούλου Γιώργου Κουτζηπασόπουλου – το πρώτο θέμα μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ.

Ο Κουτζηπασόπουλος απέστειλε μια επιστολή, την οποία ανέγνωσε στο Σώμα ο πρόεδρος του, Δ. Ράπτης.
Έγραψε διάφορα ο παραιτηθείς δημοτικός σύμβουλος ενώ σε κάποιο σημείο της δήλωσης αναφέρει ότι απογοητεύτηκε και ότι ντρέπεται επειδή μέσα από τη θέση του δημοτικού συμβούλου δεν μπόρεσε να επηρεάσει πράγματα και καταστάσεις και να βάλει ένα λιθαράκι στην καθημερινότητα των κινητικά αναπήρων ή των ηλικιωμένων ή των μανάδων με καροτσάκια.

Εντάξει, ο τίτλος είναι κάτι που δεν περίμενα να το πω ή να το γράψω ποτέ, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα και το λέω και το γράφω.

Αιτία τα επεισόδια των τελευταίων ημερών σε γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, σε κολυμβητήρια, τα ραντεβού θανάτου μεταξύ οργανωμένων, τα πολλά (πλέον) ρεπορτάζ για τη βια που ξεκινάει από υποτιθέμενους συνδέσμους φιλάθλων – αλλά και σε τοπικό επίπεδο, τα κάθε είδους μικρά ή μεγάλα γεγονότα βίας που καταγράφονται στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα.

Τελικά το ερώτημα που μπαίνει δειλά – δειλά (και σίγουρα θα μας τεθεί και ευθέως) είναι το εξής:

Τι είναι πιο σημαντικό για μια χώρα και μια κοινωνία; Ένας πιθανός δημοσιονομικός εκτροχιασμός ή η διατήρηση του κράτους δικαίου;;

Σε απλά ελληνικά, τι είναι προτιμότερο αν θέλουμε να πάμε μπροστά και τι θεωρούμε σημαντικότερο; Η οικονομία (που με πολλή δουλειά και συμμάζεμα μπορεί, έστω και σε βάθος χρόνου, να μπει σε μια σειρά) ή η διάλυση μιας κοινωνίας (εις το όνομα μιας αδιόρατης ανάπτυξης για λίγους);

Αυτό το θέατρο σκιών και τα καραγκιοζιλήκια των υποψηφίων που (…και καλά) κάνουν πως δεν ξέρουν τι συμβαίνει με την υποψηφιότητά τους, ή που κάνουν ότι το μαθαίνουν ξαφνικά ή που διαψεύδουν τα πάντα ενώ ξέρεις ότι έχουν κλείσει θέση σε κάποιο ψηφοδέλτιο, έχει μεγάλη πλάκα.

Ακόμη μεγαλύτερη πλάκα έχουν διάφοροι – σε όλα τα ψηφοδέλτια, όπως μαθαίνω – που τους ενδιαφέρει πρώτα να στήσουν τα ψηφοδέλτια στα μέτρα τους κι έπειτα ψηφοδέλτια γενικά.
Ίσως τελικά κάποιοι θεωρούν τους συνυποψηφίους τους και κυρίως τους ψηφοφόρους εξ’ ορισμού ηλίθιους ή νομίζουν ότι η λεγόμενη “αστική ευγένεια” είναι ταυτόχρονα και κάποιου είδους σιωπηρή δήλωση αδυναμίας…

Δεν πιστεύω κανείς να νομίζει ότι στο σύνολό τους οι φωτιές που βλέπουμε στον κάμπο είναι προϊόν … αυτάφλεξης!
Άντε, από τις τόσες που βλέπουμε, το ένα τρίτο να είναι (απίθανο, αλλά λέμε τώρα…!). Οι υπόλοιπες τι είναι;; Από κεραυνούς;; Ή από καλώδια της ΔΕΗ;;

Οι περισσότεροι βάζουν φωτιά στα καλάμια και στα ξερόχορτα για να καθαρίσουν το κανάλι ή σε κλαδιά και τέλος. Χωρίς όμως ούτε ένα μέτρο προστασίας. Αυτό συμβαίνει, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Συνήθως σε προεκλογικές συγκεντρώσεις μένουμε στα τετριμμένα (δηλαδή ασχολούμαστε με το πόσοι πήγαν σε μια συγκέντρωση, ποιοι πήγαν, με ποιους κάθισαν, με ποιον μίλησαν), χωρίς να δίνουμε βάση στα λεγόμενα.
Εν ολίγοις, δεν ασχολούμαστε με την ουσία. Η οποία ποια είναι;; Ο λόγος, η ομιλία.

Απ’ την ομιλία Χαλκίδη επέλεξα να σταθώ σε κάτι… ταπεινό, απτό, καθημερινό: στα σκουπίδια.
όλη την ομιλία του Μ. Χαλκίδη μπορείτε να τη δείτε ΕΔΩ.
Στο συγκεκριμένο θέμα βλέπουμε μια “απρόβλεπτη σύμπνοια” με τον νυν δήμαρχο Παναγιώτη Γκυρίνη.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι το “λογιστικό μέγεθος” είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το “οικονομικό μέγεθος”.

Μπορεί μέχρι ένα σημείο (στα… χαρτιά) να συνδέονται μεταξύ τους. Όμως είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα και αυτό θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη όποτε μιλάμε για την ελληνική οικονομία…

Επιτέλους, είπε κάποιος στην τηλεόραση το πρωί της Κυριακής κάτι σωστό σε σχέση με την κακοκαιρία. Πήγαν λέει κάπου στη νότια Ελλάδα (που χτυπιέται από τις χιονοπτώσεις αλύπητα, ειδικά σε περιοχές με υψόμετρο) εκδρομή με πούλμαν, σε μια βουνοκορφή.

Και λόγω της χιονόπτωσης αποκλείστηκαν στο δρόμο οι εκδρομείς και περίμεναν το εκχιονιστικό, κάνοντας τα γνωστά παράπονα για την αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής (αποτελεσματικότητα που – μεταξύ μας – τις περισσότερες φορές βασίζεται στους ανθρώπους και στις προσπάθειες που κάνουν και όχι στα μέσα που είναι διαθέσιμα).
Και ορθώς αναρωτιόταν ο παρουσιαστής: “γιατί παραπονούνται;; αφού ήξεραν για την κακοκαιρία, γιατί δεν ανέβαλαν την εκδρομή τους;;;”

Κατά τα άλλα όλοι μας παραπονιόμαστε και θέλουμε κι από ένα εκχιονιστικό από πίσω μας….

Ακριβώς όπως τα λέει ο τίτλος: χρωστάμε πιο πολλά και είμαστε κι απ’ τους πιο φτωχούς!
Σύμφωνα με ανάλυση του ΣΕΒ που βασίστηκε σε μελέτη του ΟΟΣΕ που τιτλοφορείται “How’s Life” η κατάσταση είναι όπως περιγράφεται παραπάνω.

Κάθε Έλληνας χρωστάει στους… “δανειστές” περίπου 29.700 ενώ είμαστε στον πάτο της λίστας (35η θέση) αναφορικά με τη βιωσιμότητα του επιπέδου ευημερίας της χώρας μας στο μέλλον.
Αυτός είναι ο μέσος όρος που θα μπορούσαμε να τον πούμε και “κατά κεφαλήν χρέος”. Τριάντα χιλιάρικα! Κι ας είναι η κόρη του φίλου μου του Βασίλη που γεννήθηκε προχτές ή μια γιαγιά 101 χρόνων που ζει σε κάποιο χωριό στην Πίνδο ή σε μια βραχονησίδα στο Αιγαίο.

“Πολακειάδα” αριθμός 1.448.732 σε εξέλιξη και οι περισσότεροι στη χώρα ασχολούνται με αυτό. Και μαλώνουν κιόλας μεταξύ τους για την εξέλιξη που παρουσιάζουν τα πολυδανεισμένα ΜΜΕ.

Ασχολούνται με το αν ο Πολάκης δικαιούταν να πάρει τόσο υψηλό δάνειο (δάνειο που δύσκολα να το πάρει κάποιος τέτοιες εποχές), με το αν έπρεπε να γίνει έλεγχος ή όχι για τη νομιμότητα του δανείου, με το αν έπρεπε ή όχι να δημοσιοποιηθούν τηλεφωνικές συνομιλίες… Δηλαδή καθόμαστε και συζητάμε για τα αυτονόητα.

Επίσης έχουμε τη διαμάχη μεταξύ δυο πρώην, του πρώην των Εξωτερικών με τον πρώην της Άμυνας. Και εκεί μια από τα ίδια, απογοητευτικές καταστάσεις που και να τις σχολιάσει κανείς, το χρόνο του θα χάσει…

Μέσα σε όλα τα “θαυμαστά” στη χώρα μας καταφέραμε τελικά και το μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά: να κλείσει μια καθετοποιημένη επιχείρηση η οποία είχε στη διάθεσή της τα πάντα γύρω από τη ζάχαρη, και μάλιστα από το χωράφι μέχρι το ράφι.

Για την ΕΒΖ ο λόγος, που διοικήθηκε ωσάν αμπέλι ξέφραγο ή σαν προσωπική επιχείρηση και κληρονομιά από τους παππούδες, μια τεράστια επιχείρηση στην οποία κάποιοι μαθητευόμενοι μάγοι (συνήθως αποτυχημένοι πολιτευτές που κάπου έπρεπε να βολευτούν!) έκαναν το… αγροτικό τους.

Θα πρέπει να πάμε αρκετό καιρό πίσω, σε παλιές αναρτήσεις, για να φτάσουμε στον τίτλο της σημερινής ανάρτησης

Στο Δήμο Αλεξάνδρειας και συγκεκριμένα στην ομάδα της πλειοψηφίας τα πράγματα δεν πήγαν όπως κάποιοι (ίσως όλοι) θα ήθελαν. Είτε πρόκειται για αυτούς που στηρίζουν τον δήμαρχο Π. Γκυρίνη είτε δεν τον στηρίζουν πλέον και έχουν ανοίξει πανιά για αλλού.

Σειρά λαθών και κακών χειρισμών (κάποια από τα οποία τα παραδέχεται ακόμη και ο ίδιος ο αρχηγός της παράταξης της πλειοψηφίας) αλλά και σχεδιασμοί που ξεπερνούν τα στενά όρια της “Ώρας Ευθύνης” του Γκυρίνη έχουν οδηγήσει στην ανεξαρτητοποίηση αρκετούς συμβούλους της πλειοψηφίας.
Συρόπουλος, Χαλκίδης, Κυτούδης, Κιρκιλιαννίδης είναι ήδη εκτός ομάδας και εντός του Δημοτικού Συμβουλίου. Αλεξόπουλος και Ναλμπάντης είναι επιπλέον και εκτός του Συμβουλίου, έχουν παραιτηθεί.