Αυτό το θέατρο σκιών και τα καραγκιοζιλήκια των υποψηφίων που (…και καλά) κάνουν πως δεν ξέρουν τι συμβαίνει με την υποψηφιότητά τους, ή που κάνουν ότι το μαθαίνουν ξαφνικά ή που διαψεύδουν τα πάντα ενώ ξέρεις ότι έχουν κλείσει θέση σε κάποιο ψηφοδέλτιο, έχει μεγάλη πλάκα.
Ακόμη μεγαλύτερη πλάκα έχουν διάφοροι – σε όλα τα ψηφοδέλτια, όπως μαθαίνω – που τους ενδιαφέρει πρώτα να στήσουν τα ψηφοδέλτια στα μέτρα τους κι έπειτα ψηφοδέλτια γενικά.
Ίσως τελικά κάποιοι θεωρούν τους συνυποψηφίους τους και κυρίως τους ψηφοφόρους εξ’ ορισμού ηλίθιους ή νομίζουν ότι η λεγόμενη “αστική ευγένεια” είναι ταυτόχρονα και κάποιου είδους σιωπηρή δήλωση αδυναμίας…
Πάντως σε θέση επικεφαλής ψηφοδελτίου δεν θα ήθελε να βρίσκεται κανείς σκεπτόμενος άνθρωπος: στο 99,99% των περιπτώσεων οι επικεφαλής έχουν να φέρουν τις δυο άκρες σε μια, καθώς και να αντιμετωπίσουν κι άλλα ωραία, μεταξύ αυτών και τους βεντετισμούς του κάθε τυχάρπαστου φωτεινού παντογνώστη, που την έχει δει το λιγότερο Κίσσιντζερ ή έστω Βίλυ Μπράντ…!!!