Προκλητικοί οι Τούρκοι, με πρωτοστάτη τον Ερντογάν και “συμπαραστάτες” τους υπουργούς του συνεχίζουν να απειλούν την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ευρώπη και όλο τον κόσμο.
Απειλούν ότι αν δε γίνουν αυτά που θέλουν, τότε θα “πλημμυρίσουν” την Ευρώπη με τα εκατομμύρια των προσφύγων που έχουν στη χώρα τους.
Πολλά έχουν γραφεί από προχθές για τον χάρτη που εμφανίζεται πίσω από τον Ερντογάν, τη στιγμή που αυτός υπογράφει στο βιβλίο επισκεπτών στο “Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας” της χώρας του.
Ο χάρτης αυτός αποτυπώνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τον επεκτατισμό της Άγκυρας, η οποία κατά παράβαση κάθε διεθνούς συνθήκης και της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας θέλει να εξαφανίσει τα δικαιώματα που προκύπτουν για τους γείτονές της και να μπει με το “έτσι θέλω” σε ξένα ύδατα.
Εντάξει, να μη λέμε ότι οι χοντράδες είναι αποκλειστικό… προνόμιό του!!! – η (φαεινή) ιδέα δεν είναι δική του αλλά μας έρχεται από παλιά, από τη δεκαετία του 1950.
Αμερικανικός ιστότοπος αναφέρει πως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ ρώτησε για να μάθει (για δεύτερη φορά κατά τη διάρκεια της θητείας του) αν οι κυκλώνες που χτυπάνε τη χώρα του θα μπορούσαν να σταματήσουν με τη ρίψη πυρηνικών στο κέντρο τους, όσο βρίσκονται στη θάλασσα και σε πρώιμο στάδιο.
Για την παρέμβασή μας στο περιβάλλον, που ενισχύει τα έντονα/ακραία καιρικά φαινόμενα, ούτε σκέψη – προφανώς…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό το προβληματικό – όπως το έχουν καταντήσει – οικοδόμημα έχει ένα κάρο ζητήματα ανοιχτά.
Και ενώ ΟΛΑ αυτά τα ζητήματα θα έπρεπε θεωρητικά να απασχολούν ΟΛΑ τα μέλη (άλλωστε τι σόι “Ένωση” είμαστε;;;), στην ουσία συμβαίνει το αντίθετο: ο καθένας για την πάρτη του!
Ας πάρουμε δυο τυχαία γεωγραφικά άκρα της ΕΕ. Και θα καταλάβουμε ότις το προαναφερθέν ισχύει απόλυτα:
Μπορεί να είμαστε όπως είμαστε – δηλαδή μια “ένωση” που κάθε άλλο παρά τέτοια είναι, που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αυτό που έπρεπε ακόμη κι αν περάσουν 100 χρόνια, όμως σε ένα πράγμα καταφέραμε να βρισκόμαστε ένα βήμα πιο μπροστά από τους Αμερικάνους.
Βγάλαμε πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μια γυναίκα, την εξηντάχρονη Γερμανίδα Ούρσουλα Φον ντερ Λάϊεν. Μετά από μια σειρά “επαφών” και παρασκηνιακών συζητήσεων εξελέγη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ισχνή είναι η αλήθεια πλειοψηφία (383 υπέρ / 327 κατά / 22 αποχές) για θητεία 5 ετών.
Γνωστοί φίλοι της Ελλάδος (από αρχαιοτάτων χρόνων βεβαίως – βεβαίως, του Θεμιστοκλέους βεβαίως…), οι Βρετανοί βάζουν λέει εμπόδια στη λήψη μέτρων από την Ε.Ε. κατά της Τουρκίας που αλωνίζει στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το θέμα είναι απλό: η συντριπτική πλειοψηφία των μελών θέλει να κλείνει το θέμα μια και καλή και να στείλει ηχηρό μήνυμα στον Ερντογάν (ευκαιρία έψαχναν για να κλείσουν την πόρτα της ΕΕ στην Τουρκία), η Κυπριακή Δημοκρατία ζητά να ληφθούν άμεσα μέτρα και οι Βρετανοί φίλοι μας (βεβαίως – βεβαίως) θέλουν να δώσουν και άλλο αέρα στον Ερντογάν και η ΕΕ να λάβει μέτρα αν συνεχιστούν οι παραβιάσεις απ’ τους Τούρκους. Δηλαδή να μεταθέσουν σε μεταγενέστερο χρόνο οτιδήποτε.
Μπορεί εδώ η Κυριακή 7 Ιουλίου να είναι ημέρα – ορόσημο λόγω εκλογών (και να έχουμε εμείς στην Ελλάδα τα … “δικά μας”), η ίδια όμως ημέρα είναι στην ουσία ημέρα – ορόσημο για τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο.
Και αυτό γιατί αν τηρηθεί το ήδη γνωστό χρονοδιάγραμμα, από την Κυριακή και μετά θα πρέπει να παραδοθεί απ’ την Ρωσία στην Τουρκία η πρώτη “παρτίδα” των S-400.
Αυτά που λέγαμε: ατέρμονες συζητήσεις και παζάρια, υποχωρήσεις από κάθε πλευρά, αδιαφορία για την ψήφο εκατομμυρίων Ευρωπαίων (μόλις πριν από 40 μέρες μίλησαν στις κάλπες).
Και στο τέλος καταλήγουμε σε μια “ηγεσία” που είναι παντελώς αδιάφορη στον μέσο Ευρωπαίο. Που είναι απαξιωμένη προτού καν δείξει έργο.
Που είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών, ελιγμών, διαπραγματεύσεων.
Που σίγουρα δεν έχει πάρει το “βάπτισμα” μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, που ΔΕΝ έχει εκλεγεί από τους Ευρωπαίους πολίτες αλλά είναι αυτό που “γεννήθηκε” μετά από συζητήσεις άγνωστου περιεχομένου πίσω από κλειστές πόρτες και βαριές κουρτίνες.
Μπορεί τα μάτια όλου το κόσμου να είναι στραμμένα στη συνάντηση μεταξύ Τράμπ και Κιμ (της Βόρειας Κορέας) και στη “βόλτα” του πρώτου στη χώρα του δεύτερου, αυτό όμως που θα πρέπει να απασχολεί καλοκαιριάτικα εμάς είναι άλλο: η άλλη συνάντηση, αυτή μεταξύ του Τράμπ και του Ερντογάν.
Διαβάστε το σημερινό (30/6) σχόλιο του Μιχάλη Ιγνατίου ΕΔΩ στο hellasjournal.com
(Ο τίτλος του σχολίου παραπέμπει στην όπερα. Παλιά έλεγαν πως ένα έργο στην όπερα δεν τελειώνει αν η “χοντρή κυρία” δεν τραγουδήσει την άρια. Συνήθως τότε οι σοπράνο είχαν κάποια κιλάκια παραπάνω, τώρα έχει σοπράνο που είναι χάρμα οφθαλμών – κανονικότατα μοντέλα! – αλλά η έκφραση ξέμεινε από παλιά και έχει νόημα)