Είναι από τα δημοσιεύματα που σου φαίνονται πιο πολύ ως “μετρητές αντιδράσεων”, αλλά παρουσιάζει ενδιαφέρον:
έρχονται λέει αλλαγές στον επιδημιολογικό χάρτη και θα αποκτήσουμε κι άλλα χρώματα. Με πρώτο απ’ όλα το “μώβ”, το οποίο αν υιοθετηθεί θα υποδεικνύει περιοχές στις οποίες τα πράγματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα και τα κρούσματα πάρα πολλά.
Και μετά το μωβ ποιο;; Προφανώς το μαύρο!
Ο τίτλος δεν είναι καθόλου τυχαίος. Είναι τα λόγια παιδιού που πηγαίνει σε σχολείο του Δήμου Αλεξάνδρειας προς τον μπαμπά του, τις προηγούμενες μέρες, που έβρεχε.
Υπογράφηκε στην Ουάσινγκτον την Πέμπτη 14/10 από τους υπουργούς Εξωτερικών της Ελλάδας και των ΗΠΑ, Νίκο Δένδια και Άντονι Μπλίνκεν, η πενταετής συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας – Ηνωμένων Πολιτειών.
Αρχικά θα πρέπει να αναφερθεί πως η συγκεκριμένη συμφωνία άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει (θεωρητικά μιλώντας) τη συνέχεια της συμφωνίας με τη Γαλλία. Επίσης δεν θα μπούμε στη διαδικασία να μιλήσουμε για “αμυντική θωράκιση”, “εξασφάλιση” κλπ κλπ.
Καλά τα είπε ο Υπουργός των Εξωτερικών στη συζήτηση στην Επιτροπή Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής κατά τη συζήτηση της για την ψήφιση της συμφωνίας με τη Γαλλία, ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, γιατί είτε στον πάτο – είτε στον αφρό, όλοι μαζί θα πάμε!
Αν ρωτήσεις ψυχιάτρους ή ψυχολόγους σχετικά με την πρώτη αντίδραση των ανίκανων (να σκεφτούν λογικά, να δράσουν και στο τέλος να συμπράξουν με άλλους), σχεδόν όλοι θα σου δώσουν την ίδια ακριβώς απάντηση:
“για τους ανίκανους πάντοτε φταίνε οι άλλοι και ποτέ ο εαυτός τους!”
Όταν έχουμε τον κάδο άδειο μπροστά μας και “αφήνουμε” τα σκουπίδια δίπλα, μετά δεν φταίει κανένας δήμαρχος, κανένας πρόεδρος και καμιά υπηρεσία καθαριότητας.
Εκλογές είχαν την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου στη Γερμανία και πλέον αλλάζει ένοικος στην καγκελαρία, αφού η Μέρκελ δεν κατέβηκε για να διεκδικήσει μια ακόμη θητεία.
Και μπορεί να μην τη γουστάρουμε γενικότερα, όμως 2 πράγματα οφείλουμε να τα παραδεχθούμε:
Η χρεωκοπία της χώρας και τα Μνημόνια (που θα υφίστανται μέχρι το 2060, τουλάχιστον) είχαν οδηγήσει στο πρόσφατο παρελθόν στο ξεπούλημα της πλειοψηφίας δεκάδων δημόσιων επιχειρήσεων, κάποιες από τις οποίες ήταν μονοπώλια και μπορούσαν να λειτουργήσουν με κέρδη (γεμίζοντας το Δημόσιο Ταμείο) και – κυρίως – προς όφελος της πλειοψηφίας των καταναλωτών.
Όσοι δεν έζησαν τα μπασκετικά χρόνια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, δύσκολα να καταλάβουν αυτό που λέμε. Γιατί η Γιουγκοσλαβία τα χρόνια εκείνα ήταν η ομάδα η οποία διεκδικούσε στα ίσα τα πάντα αφού ήταν πραγματική υπερδύναμη.
Τους πήγε στα αστέρια κάποτε, τότε με την εθνική της Γιουγκοσλαβίας ο Dusan Ivkovic – τους ξαναένωσε στην κηδεία του.
Για τη μεσαία τάξη και τον “πόλεμο” που γίνεται για το ποιος θα τη… γοητεύσει τα ξέρετε. Αν δεν τα ξέρετε, ας πούμε με 5 λέξεις αυτό που συμβαίνει: Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ σκοτώνονται για το ποιος θα πάρει τις ψήφους της.
Τελικά όμως, σήμερα υπάρχει μεσαία τάξη στην Ελλάδα;
Υπήρχε μεσαία τάξη. Κάποτε…