Έχει πολλές μέρες τώρα που στον δημόσιο βίο (και στον δημόσιο διάλογο) κυριαρχούν δυο θέματα – δυο ονόματα: Κουφοντίνας και Λιγνάδης.
Το κάθε θέμα, το κάθε όνομα, έχει τη δική του ιστορία. Ο πρώτος καταδικασμένος τρομοκράτης σε 11 φορές ισόβια συν 25 χρόνια κάθειρξη για 11 δολοφονίες (εις το όνομα μιας… επανάστασης που κάθε άλλο παρά τέτοια τελικά αποδείχθηκε). Ο δεύτερος προφυλακισμένος εν αναμονή δίκης, δολοφόνος ψυχών σύμφωνα με όσα του προσάπτουν (και αναμένεται να αποδειχθούν).
Ο ένας δεν άφησε ανθρώπους να ζήσουν, τους δικούς τους να τους χαρούν, δεν άφησε γονείς να δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν ή παιδιά να χαρούν τους γονείς τους – όποια κι αν ήταν αυτά τα παιδιά ή αυτοί οι γονείς. Ο άλλος μια από τα ίδια – όπως λένε όσοι τον κατηγορούν και τον πηγαίνουν στα δικαστήρια, δεν άφησε ψυχές ανθρώπων να μεγαλώσουν υπό κανονικές συνθήκες, να εξελιχθούν, να παράξουν έργο.
Και στη μέση μια κοινωνία, σοκαρισμένη με όσα ακούγονται. Αλλά κυρίως κουρασμένη (δεν αναφέρομαι στην κούραση που έφεραν οι καραντίνες). Και πάντα έτοιμη όχι μόνο να λειώσει τα πληκτρολόγια αλλά και να φάει τις σάρκες της, σε αντιπαραθέσεις που δεν οδηγούν πουθενά και που απλά διχάζουν (με απρόβλεπτες συνέπειες).
Κουράστηκαν τα μάτια μας και τα μυαλά μας τόσες μέρες με όσα ακούμε και βλέπουμε. Αυτά είναι που παίζουν στα πρωτοσέλιδα, στα πρώτα θέματα των ειδησεογραφικών ιστότοπων, στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις. Δεν βλέπουμε την εξέλιξη των πραγμάτων σύμφωνα με τους κανόνες και τις λογική και κυρίως σύμφωνα με την ιεράρχηση που θα έπρεπε να υπάρχει.
Άλλα προβλήματα δεν έχει ο τόπος… Χάθηκαν ξαφνικά όλα και μπήκαν σε δεύτερο πλάνο αυτά που θα έπρεπε να είναι σε πρώτο! “Υπερπροβολή” θα πει κάποιος, και θα έχει απόλυτο δίκιο.
- Ο κορωνοϊός που σκότωσε μέχρι τώρα πάνω από εξήμισι χιλιάδες κόσμο γίνεται πρώτο θέμα μόνο όταν είναι να δούμε καμιά ανακοίνωση για νέα περιοριστικά μέτρα!
- Ο Ερντογάν που όσο πάει και στριμώχνεται (από Ρωσία λόγω Αρμενίας και από ΗΠΑ λόγω Halkbank) και στο τέλος θα γίνει ακόμη πιο επιθετικός, πάει κι αυτός – εξαφανίστηκε…!
- Η οικονομική κατάντια της χώρας (που δεν πρόλαβε να σηκώσει κεφάλι απ’ την κρίση του ‘10 και στο καπάκι τη βρήκε η κορωνο-κρίση) κι αυτή εξαφανισμένη!
- Οι χιλιάδες άνεργοι και οι “επιδοτούμενοι” των 534 ευρώ χαμένοι κάπου στο Διάστημα και χωμένοι μέσα στις σκέψεις τους για το πως θα τα βγάλουν πέρα. Τους ξεχάσαμε κι αυτούς!
- Οι πλειστηριασμοί που μόλις πιάσουμε καλοκαίρι θα θεριέψουν και θα βλέπουμε σε ζωντανές συνδέσεις τις εξώσεις, κι αυτά κάπου θάφτηκαν και χάθηκαν!
- Τα χιλιάδες περιστατικά κακής ψυχολογίας λόγω της καραντίνας, επίσης χαμένα (διαβάστε τις ανακοινώσεις που κατά καιρούς βγαίνουν και αναφέρουν τις πρωτοβουλίες συλλόγων ή φορέων που αναφέρονται σε προσφορά ψυχολογικής υποστήριξης λόγω της καραντίνας).
- Το συνεχώς μειούμενο δημοκρατικό αποτύπωμα παντού στον κόσμο κι αυτό χωμένο κάτω από το χαλάκι, με καταστάσεις που θυμίζουν Γερμανία του Χίτλερ, Χιλή του Πινοσέτ, Ελλάδα της επταετίας κλπ, κλπ, κλπ. πάει κι αυτό, χάθηκε μέσα στη δίνη. Και οι κάθε είδους “προοδευτικοί” που θα έπρεπε να το έχουν κάθε μέρα στην επικαιρότητα αυτό το θέμα δεν βγάζουν άχνα ούτε για αυτό, έχουν άλλα θέματα που τους απασχολούν!
- Η χαμένη εφηβεία που ζουν οι δεκαπεντάρηδες και οι δεκαεξάρηδες, μέσα στον όλο χαμό. Χάθηκε κι αυτό το γεγονός πάει… Μόνο κάτι “κουλτουριάρηδες” ψυχολόγοι μιλάνε για αυτό και όσοι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους “στα κάγκελα”. Το μόνο που ξέρουν οι επαΐοντες είναι να αναφέρονται σε “κορωνοπάρτι” και σε “ανεύθυνους νέους”. Ποιοι μωρέ μιλάνε έτσι;; Αυτοί που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο όταν ήταν 15, 16, 17 χρόνων πήγαν τις βόλτες τους στις πλατείες, ήπιαν τον φραπέ τους (τότε αυτός ήταν της μόδας…) αραχτοί σε μια καφετερία, έπαιξαν στις αυλές και στις αλάνες χωρίς ωράρια (ο μόνος που τους υπενθύμιζε ότι η ώρα πέρασε ήταν η μάνα τους και όχι οι ειδήσεις ή κάποιος κρατικός φορέας), ερωτεύτηκαν και βγήκαν βόλτα χεράκι-χεράκι χωρίς να έχουν το φόβο μιας αρρώστιας ή ενός προστίμου για μη τήρηση αποστάσεων.
Προφανώς έχουμε όλοι μας κάπου χαθεί. Έχουμε χαθεί επειδή έχουμε χάσει (ή μας έχουν κάνει να χάσουμε) την ικανότητα να αξιολογούμε και να ταξινομούμε τα πράγματα με βάση τη σπουδαιότητά τους και τον αντίκτυπό τους στη ζωή μας, την ιδιωτική ή τη δημόσια.
σημείωση: μιλώντας με φίλους για το ίδιο ακριβώς θέμα, κάποιοι έριξαν το φταίξιμο στους “κακούς νόμους που έχουμε”. Μα οι “κακοί νόμοι που έχουμε” δε φύτρωσαν στο πουθενά, απ’ το πουθενά. Τους ψήφισαν αυτοί που εμείς ψηφίζουμε! Αν δεν μας κάνουν αυτοί που εμείς ψηφίζουμε, τότε την επόμενη φορά ας ψηφίσουμε όχι με κριτήριο το βόλεμα, αλλά με διαφορετικό κριτήριο.
Καλή συνέχεια σε όλους.