Πολλά έχουν γραφεί από προχθές για τον χάρτη που εμφανίζεται πίσω από τον Ερντογάν, τη στιγμή που αυτός υπογράφει στο βιβλίο επισκεπτών στο “Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας” της χώρας του.
Ο χάρτης αυτός αποτυπώνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τον επεκτατισμό της Άγκυρας, η οποία κατά παράβαση κάθε διεθνούς συνθήκης και της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας θέλει να εξαφανίσει τα δικαιώματα που προκύπτουν για τους γείτονές της και να μπει με το “έτσι θέλω” σε ξένα ύδατα.
Σημειώστε κάτι που θα απασχολήσει (και αυτό) την επικαιρότητα τις επόμενες ημέρες, το επόμενο διάστημα: ο σημερινός κατ’ αποκοπή φόρος σε τσίπουρο και τσικουδιά θα πάει από εννέα μέχρι δεκαοκτώ φορές πιο πάνω.
Η ΕΕ εμμένει στη θέση της (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αρχικά και Ευρωπαϊκή Επιτροπή εν συνεχεία) περί στρέβλωσης του ανταγωνισμού εντός της εσωτερικής αγοράς, θεωρεί ότι οι μικροί αποσταγματοποιοί ευνοούνται αν μείνει ο σημερινός φόρος και εν τέλει λένε ότι ο φόρος για τα δυο παραπάνω παραδοσιακά αλκοολούχα θα πρέπει να εξισωθούν με όλα τα υπόλοιπα.
Στην υποθετική περίπτωση που γίνει τελικά αποδεκτό να εξισωθεί ο φόρος τους με αυτόν του ούζου, τότε πάλι θα πρέπει να αναμένεται αύξηση, αυτή τη φορά εννιά φορές πιο πάνω.
Εντάξει, να μη λέμε ότι οι χοντράδες είναι αποκλειστικό… προνόμιό του!!! – η (φαεινή) ιδέα δεν είναι δική του αλλά μας έρχεται από παλιά, από τη δεκαετία του 1950.
Αμερικανικός ιστότοπος αναφέρει πως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ ρώτησε για να μάθει (για δεύτερη φορά κατά τη διάρκεια της θητείας του) αν οι κυκλώνες που χτυπάνε τη χώρα του θα μπορούσαν να σταματήσουν με τη ρίψη πυρηνικών στο κέντρο τους, όσο βρίσκονται στη θάλασσα και σε πρώιμο στάδιο.
Για την παρέμβασή μας στο περιβάλλον, που ενισχύει τα έντονα/ακραία καιρικά φαινόμενα, ούτε σκέψη – προφανώς…
Πέραν από το ότι είναι μια είδηση – βόμβα αποτελεί και πρόκληση.
Σύμφωνα με όσα αναφέρονται σε πολλά ελληνικά sites (όπως για παράδειγμα στο Ποντίκι) και τηλεοπτικοί σταθμοί που αναπαράγουν είδηση από τουρκική εφημερίδα, οι Τούρκοι σκοπεύουν να ζητήσουν να τους…. επιστραφούν διάφορα κειμήλια (εικόνες, χειρόγραφα κλπ) γιατί λέει αποτελούν τμήμα της εθνικής τους περιουσίας.
“Σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι” ένα πράμα…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό το προβληματικό – όπως το έχουν καταντήσει – οικοδόμημα έχει ένα κάρο ζητήματα ανοιχτά.
Και ενώ ΟΛΑ αυτά τα ζητήματα θα έπρεπε θεωρητικά να απασχολούν ΟΛΑ τα μέλη (άλλωστε τι σόι “Ένωση” είμαστε;;;), στην ουσία συμβαίνει το αντίθετο: ο καθένας για την πάρτη του!
Ας πάρουμε δυο τυχαία γεωγραφικά άκρα της ΕΕ. Και θα καταλάβουμε ότις το προαναφερθέν ισχύει απόλυτα:
Μπορεί να είμαστε όπως είμαστε – δηλαδή μια “ένωση” που κάθε άλλο παρά τέτοια είναι, που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αυτό που έπρεπε ακόμη κι αν περάσουν 100 χρόνια, όμως σε ένα πράγμα καταφέραμε να βρισκόμαστε ένα βήμα πιο μπροστά από τους Αμερικάνους.
Βγάλαμε πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μια γυναίκα, την εξηντάχρονη Γερμανίδα Ούρσουλα Φον ντερ Λάϊεν. Μετά από μια σειρά “επαφών” και παρασκηνιακών συζητήσεων εξελέγη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ισχνή είναι η αλήθεια πλειοψηφία (383 υπέρ / 327 κατά / 22 αποχές) για θητεία 5 ετών.
Γνωστοί φίλοι της Ελλάδος (από αρχαιοτάτων χρόνων βεβαίως – βεβαίως, του Θεμιστοκλέους βεβαίως…), οι Βρετανοί βάζουν λέει εμπόδια στη λήψη μέτρων από την Ε.Ε. κατά της Τουρκίας που αλωνίζει στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το θέμα είναι απλό: η συντριπτική πλειοψηφία των μελών θέλει να κλείνει το θέμα μια και καλή και να στείλει ηχηρό μήνυμα στον Ερντογάν (ευκαιρία έψαχναν για να κλείσουν την πόρτα της ΕΕ στην Τουρκία), η Κυπριακή Δημοκρατία ζητά να ληφθούν άμεσα μέτρα και οι Βρετανοί φίλοι μας (βεβαίως – βεβαίως) θέλουν να δώσουν και άλλο αέρα στον Ερντογάν και η ΕΕ να λάβει μέτρα αν συνεχιστούν οι παραβιάσεις απ’ τους Τούρκους. Δηλαδή να μεταθέσουν σε μεταγενέστερο χρόνο οτιδήποτε.
Μπορεί εδώ η Κυριακή 7 Ιουλίου να είναι ημέρα – ορόσημο λόγω εκλογών (και να έχουμε εμείς στην Ελλάδα τα … “δικά μας”), η ίδια όμως ημέρα είναι στην ουσία ημέρα – ορόσημο για τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο.
Και αυτό γιατί αν τηρηθεί το ήδη γνωστό χρονοδιάγραμμα, από την Κυριακή και μετά θα πρέπει να παραδοθεί απ’ την Ρωσία στην Τουρκία η πρώτη “παρτίδα” των S-400.
Αυτά που λέγαμε: ατέρμονες συζητήσεις και παζάρια, υποχωρήσεις από κάθε πλευρά, αδιαφορία για την ψήφο εκατομμυρίων Ευρωπαίων (μόλις πριν από 40 μέρες μίλησαν στις κάλπες).
Και στο τέλος καταλήγουμε σε μια “ηγεσία” που είναι παντελώς αδιάφορη στον μέσο Ευρωπαίο. Που είναι απαξιωμένη προτού καν δείξει έργο.
Που είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών, ελιγμών, διαπραγματεύσεων.
Που σίγουρα δεν έχει πάρει το “βάπτισμα” μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, που ΔΕΝ έχει εκλεγεί από τους Ευρωπαίους πολίτες αλλά είναι αυτό που “γεννήθηκε” μετά από συζητήσεις άγνωστου περιεχομένου πίσω από κλειστές πόρτες και βαριές κουρτίνες.
Το κλήμα είναι στραβό ούτως ή άλλως, γιαυτό και δεν μας παίρνει κανείς στα σοβαρά: το μόνο που κοιτάνε εκεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι
– τους αριθμούς
– τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών – του Στρασβούργου – της Φρανκφούρτης,
– το λόμπινγκ (που περπατάει μια χαρά, ακόμη καλύτερα και από το αμερικάνικο που είναι και το ορίτζιναλ).
Κάνουμε και εκλογές μια φορά κάθε πέντε χρόνια και όλα καλά, όλα ωραία. Και μετά σκοτώνονται στις Βρυξέλλες για τις θέσεις, προσπαθούν να συμφωνήσουν σε πρόσωπα – γραφειοκράτες για να γίνει η κατανομή των κορυφαίων ευρωπαϊκών αξιωμάτων.
Δεν μπόρεσε τελικά να αποφύγει την ήττα ο Ερντογάν στην Πόλη και έτσι ο “για κάποιο διάστημα” δήμαρχος Ιμάμογλου (αφού όντως ήταν για μικρό διάστημα δήμαρχος, μέχρι να ακυρωθεί η πρώτη εκλογή) αναμένεται να παραλάβει μέσα στην ημέρα τα χαρτιά που απαιτούνται και να πάει για να αναλάβει καθήκοντα.
Απ’ την άλλη, ο ηττημένος Ερντογάν – μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά – αναγνώρισε την ήττα του και έδωσε τα συγχαρητήρια του στον υποψήφιο της αντιπολίτευσης (ώρες – ώρες έχει εκλάμψεις “πολιτικού πολιτισμού” που όμως υπαγορεύονται από το αποτέλεσμα. Σίγουρα δεν ήθελε να το κάνει, αυτά τα πράγματα ή τα ‘χει κάποιος ή δεν τα ‘χει στη γενικότερη πορεία του!).
Δεν του βγήκε τελικά του Ερντογάν η επανάληψη των δημοτικών εκλογών στην Πόλη (όπως ήταν αναμενόμενο απ’ τους περισσότερους σοβαρούς αναλυτές), και έτσι για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια η δημαρχία περνάει στα χέρια πολιτικών του αντιπάλων.
Το ποσοστό με το οποίο κέρδισε ο Ιμάμογλου (το νέο… αστέρι της πολιτικής σκηνής της γείτονος χώρας) είναι 54%, ένα ποσοστό που δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον Ερντογάν για να το ξαναμφισβητήσει και που δείχνει το διχασμό που υπάρχει στην τουρκική κοινωνία (ειδικά στα δυτικά της χώρας που ο κόσμος δεν είναι και τόσο φίλα προσκείμενος στον πρόεδρο της Τουρκίας, όπως συμβαίνει στο κέντρο και στην Ανατολία).
Κι αφού πλέον μας έχουν λυθεί οι απορίες σχετικά με το εάν οι Τούρκοι έκαναν ή δεν έκαναν γεώτρηση στα ανοιχτά της Κύπρου, εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κυπριακής Δημοκρατίας (τις απορίες όλων τις έλυσε ο Τούρκος υπουργός ενέργειας Φατίχ Ντονμέζ, που είπε πως το τρυπάνι έφτασε σε βάθος 3.000 μέτρων και ότι η γεώτρηση θα ολοκληρωθεί τέλη Ιουλίου), τώρα αυτό που όλοι αναμένουμε είναι η αντίδραση των “συμμάχων”. Αν φυσικά αποδειχθεί ότι ο Τούρκος είπε την αλήθεια, γιατί και αυτό παίζει.
Τα έχουμε πει χίλιες δυο φορές, ας τα ξαναπούμε ακόμη μια: είμαστε μόνοι, ολομόναχοι. Εμείς, οι Κύπριοι και κανείς άλλος!
Οι υπόλοιποι:
Το μακρινό 1975 οι πέραν του Ατλαντικού φίλοι είχαν προτείνει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή να προχωρήσει σε συνομιλίες που στο τέλος τους θα οδηγούσαν σε συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Αιγαίου με τους γείτονες. Ο Καραμανλής αρνήθηκε.
Λίγα χρόνια αργότερα, περίπου μια 7ετία – 8ετία αργότερα, είχαν κάνει την ίδια πρόταση στο Ανδρέα Παπανδρέου. Ο οποίος επίσης αρνήθηκε.
Μπορεί το ενδιαφέρον σταδιακά να προσανατολίζεται στις εξελίξεις στα τοπικά θέματα (εκλογές, ομιλίες, συγκεντρώσεις κλπ), όμως το πραγματικό ενδιαφέρον πρέπει να στραφεί και σε δυο θέματα που αλλάζουν πολλά πράγματα σε διεθνές επίπεδο. Θα τις δούμε εν συντομία και με απλές κουβέντες, κατανοητές.
Το πρώτο θέμα έχει να κάνει με τις εξελίξεις στο brexit. Το δεύτερο με τις εξελίξεις στα ρωσοτουρκικά και αμερικανοτουρκικά. Και τα δυο θέματα, είτε το θέλουμε είτε όχι, θα μας επηρεάζουν και μάλιστα πολύ.
Σε απλά λόγια, έχουμε να κάνουμε με το… γνωστό δίδυμο “ΈΟΚ και ΝΑΤΟ”, αν λάβουμε υπόψη το πρώτο μέρος του γνωστού παλιού συνθήματος.