Οι ιστορίες για βασιλιάδες, πρίγκιπες και λευκά άλογα είναι το παρελθόντος.
Όπως στο παρελθόν θα πρέπει να μείνει και ο μύθος ότι όλος αυτός ο βασιλικός συρφετός που ακόμη υπάρχει σε κάποια κράτη είναι κάτι το… “ιδιαίτερο” σε σχέση με όλους εμάς τους κοινούς θνητούς – το “γαλαζοαίματος” δε βγήκε τυχαία, πρέπει να έχουν (έστω και εικονικά) κάτι το ιδιαίτερο για να διεκδικούν και να δικαιολογούν εξουσία, δημόσιο πλούτο και υποκλίσεις!
Σα να μην πέρασε μια μέρα απ’ τη μέρα που βγήκε το δημοσίευμα της εικόνας της ανάρτησης.
Μόνο που πέρασαν ακριβώς 62 χρόνια (ημερομηνία που αναγράφεται στην εφημερίδα είναι η 28η Φεβρουαρίου του 1959). Και τότε, όπως και τώρα, την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη την απασχολούσε το θέμα των εμβολιασμών.
Δεν είναι ανάγκη να γράψουμε κάτι, άλλωστε τόσα χρόνια έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στη Μικρασιατική Καταστροφή.
Θα πρέπει όμως να θυμόμαστε συνεχώς κάτι: το 1998 η Βουλή των Ελλήνων ψηφίζει ομόφωνα την ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως “Ημέρας εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος”
Σαράντα δυο χρόνια συμπληρώνονται από τη μέρα που η γη σείστηκε τον Ιούνιο του 1978, απ΄τη μέρα του “σεισμού της Σαλονίκης”. Ήταν ένα καλοκαίρι δύσκολο για τη Θεσσαλονίκη και τη βόρεια Ελλάδα, ήταν ένας σεισμός που άλλαξε πολλά. Επειδή ήταν ο πρώτος μεγάλος σεισμός που χτύπησε ένα μεγάλο αστικό κέντρο της χώρας μας.
Το μέγεθος του σεισμού ήταν 6,5 Ρίχτερ και το επίκεντρό του ήταν κάπου μεταξύ των δυο λιμνών του νομού Θεσσαλονίκης, Αγίου Βασιλείου και Βόλβης. Η διάρκεια του σεισμού ήταν μεγάλη: δέκα ατέλειωτα δευτερόλεπτα. Κι όλα αυτά αργά το βράδυ, λίγο μετά τις 11.
Από την Εταιρία Μελετών Ιστορίας και Πολιτισμού Ν. Ημαθίας ανακοινώθηκαν τα ακόλουθα:
Το Δ.Σ. της Ε.Μ.Ι.Π.Η. κατά την υπ. αριθμ. 4/2020 συνεδρίασή του αποφάσισε τον επαναπρογραμματισμό της Α΄ Επιστημονικής Ημερίδας Τοπικής Ιστορίας με το γενικό τίτλο “Το Ρουμλούκι κατά τον 19ο και 20ο αιώνα”.
Σκοπός της παραπάνω ημερίδας είναι η έρευνα και ανάδειξη στιγμών και πτυχών της ιστορίας του Ρουμλουκιού μέσα από άγνωστο αρχειακό υλικό που διασώζεται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.
Η 10η Φεβρουαρίου έχει μια ιδιαίτερη σημασία – ειδικά αυτό τον καιρό, που η Τουρκία να διεκδικεί τα πάντα, επειδή στις 10 Φεβρουαρίου του 1947 υπογράφηκε η Συνθήκη των Παρισίων, με την οποία τα Δωδεκάνησα πέρασαν από την Ιταλία στην Ελλάδα.
Οι Τούρκοι (εξαφανισμένοι κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – όπως πάντα, εξαφανισμένοι από τις μεγάλες μάχες των λαών του πλανήτη….) σήμερα αμφισβητούν οτιδήποτε σχετικά με τα Δωδεκάνησα: από την κυριαρχία της Ελλάδας μέχρι τις διεθνείς συνθήκες που δίνουν στα νησιά υφαλοκρηπίδες, Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, δικαιώματα τοποθέτησης στρατιωτικών κλπ κλπ. Οι Τούρκοι δηλαδή λένε το γνωστό τους παραμύθι και ζουν στο δικό τους κόσμο!
Τη χρονιά που έκλεινε τα εξήντα του χρόνια, ένας Ανατολικογερμανός έμελε να είναι αυτός που θα “έριχνε” το Τείχος του Βερολίνου με μια κουβέντα και μόνο…
Οκτώβριος 1989 – Γερμανία (Ανατολική και Δυτική)
Η Γερμανία βράζει στην κυριολεξία, εξαιτίας του κύματος αλλαγής που υπάρχει στην ανατολική Ευρώπη. Οι συνομιλίες μεταξύ ανατολικών και δυτικών είναι πιο εντατικές από ποτέ και η επανένωση θεωρείται από τους περισσότερους πολιτικούς αναλυτές θέμα χρόνου.
Την Κυριακή 20 Οκτωβρίου συμπληρώθηκαν 107 χρόνια από τη Μάχη του Λουδία και την απελευθέρωση του Πλατέος από τους Οθωμανούς.
Στις 20 Οκτωβρίου του 1912 τμήματα του Ελληνικού Στρατού μπήκαν στο χωριό, μετά από μάχες που έγιναν παράλληλα με τη σιδηροδρομική, το κατέλαβαν και συνέχισαν να συγκρούονται με τον οθωμανικό στρατό μέχρι που τον απώθησαν πέρα από τη γέφυρα του Καρά-Ασμάκ (Λουδία).
Δύο σημαντικές εκδόσεις για τους Εβραίους της ευρύτερης περιοχής της Ημαθίας έχει εκδώσει το τελευταίο διάστημα η Εταιρεία Μελετών Ιστορίας και Πολιτισμού Ν. Ημαθίας (ΕΜΙΠΗ).
Η πρώτη έκδοση είναι το 37ο τεύχος του περιοδικού της Εταιρείας ΧΡΟΝΙΚΑ Ιστορίας και Πολιτισμού, όπου φιλοξενούνται 17 άρθρα σχετικά με τους Εβραίους της περιοχής από τον 16ο αιώνα έως σήμερα.
Κι όμως έχουν! Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, την πειρατεία, τον Τσέχοφ, τον Κολοκοτρώνη, μια λαϊκή αγορά, το χαβιάρι και ένα αρπακτικό πουλί τους ενώνει ένα πρόσωπο: ο Ιωάννης Λεοντής ή Ιβάν Αντρέιβιτς Βαρβάτσι ή πιο γνωστός στο ευρύ κοινό Ιωάννης Βαρβάκης.
Τα ονόματά του δείχνουν και τη ζωή του την ίδια. Ξεκίνησε ως μούτσος στο καράβι του πατέρα του γύρω στα 1760. Και μέχρι τα 18 του είχε αποκτήσει το δικό του καράβι. Και επειδή τα χρόνια εκείνα το Αιγαίο είχε κάτι από… Καραϊβική (δηλαδή πολλούς πειρατές που δρούσαν για λογαριασμό Άγγλων, Γάλλων κλπ), ο Ιωάννης Λεοντής έγινε και αυτός πειρατής που λεηλατούσε το Αιγαίο.