Σήμερα συμπληρώνονται 53 χρόνια από την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα.
53 χρόνια απ’ τη μέρα που μια ομάδα επίορκων αξιωματικών θέλησε, αψηφώντας τους όρκους που είχε δώσει και αγνοώντας επιδεικτικά το εθνόσημο που είχε στολή, να … “σώσει” τον τόπο βάζοντάς τον στο γύψο.
Τα αποτελέσματα της… “σωτηρίας” είναι γνωστά, κάποια άλλωστε τα έχουμε στα πόδια μας ακόμη και σήμερα:
Τα έχουν πει πολλοί, τα έχετε διαβάσει και εδώ, ότι τα 540 δισ ευρώ που πρότειναν οι γαλαντόμοι του eurogroup για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης του κορωνοϊού δεν φτάνουν ούτε για… σπόρια! Όλοι λένε πως χρειάζεται τουλάχιστον 1,5 τρις. Και το τεκμηριώνουν, το κοστολογούν.
Και βγαίνει σήμερα ο Klaus Regling (επικεφαλής του περιβόητου ESM) και παραδέχεται στην ιταλική εφημερίδα Corriere Della Sera πως χρειάζονται κι άλλα λεφτά.
Από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος της περιπέτειας αυτής με τον κορωνοϊό (και με τις απαγορεύσεις για τις άσκοπες μετακινήσεις) κανείς νοήμων άνθρωπος δεν αμφισβητεί πως τα μέτρα έχουν ληφθεί με σκοπό την προστασία όλων μας. Άλλωστε η σύγκριση με τα στοιχεία άλλων χωρών για τη διασπορά του κορωνοϊού δείχνουν πως τα εν Ελλάδι μέτρα είναι αποτελεσματικά.
Όμως, παρότι έχει περάσει πάνω από μήνας από τη μέρα που τα μέτρα επιβλήθηκαν και οι αρμόδιοι έχουν δει σχεδόν τα πάντα (περιπτώσεις, εξαιρέσεις, πονηριές, αβλεψίες των μετακινούμενων κλπ), όλη η ιστορία αρχίζει να φτάνει στα πρόθυρα της αυθαιρεσίας λόγω των ασαφειών που υπάρχουν. Ακόμη και τώρα, ένα μήνα μετά, ο τρόπος επαλήθευσης της παραβίασης της απαγόρευσης μετακίνησης δεν είναι και τόσο ξεκάθαρος όσο θα έπρεπε.
Για να τελειώνουμε μια και καλή, και από εδώ μέσα, θα σας πω την άποψή μου χωρίς περιστροφές σχετικά με την απόφαση του Eurogroup, που πολλοί (πολιτικοί και άλλοι, λάτρεις της σημερινής σαθρής ΕΕ) διαφημίζουν σαν κάτι καλό και θετικό για όλους μας:
– η συγκεκριμένη απόφαση ουδεμία σχέση με “αλληλεγγύη” έχει. End of discussion όσον αφορά αυτό το κομμάτι της κουβέντας. Είναι πολιτική απόφαση – συμβιβασμός, καθ’ υπόδειξη τεχνοκρατών που έχουν συγκεκριμένη οπτική για τέτοια θέμα και οι οποίοι το μόνο που κοιτάνε είναι οι αριθμοί. Δυστυχώς όμως οι αριθμοί αυτοί μας οδηγούν κατευθείαν σε περαιτέρω ύφεση, σε φτώχεια, σε ανεργία και σε αύξηση του δημόσιου χρέους.
Κοντός ψαλμός αλληλούια.
Δεν ψέλνουν μόνο οι επιδημιολόγοι. Ψέλνουν κι’ οι οικονομολόγοι.
Όταν με το καλό καβαντζάρουμε τον κάβο covid19 να δείτε που θα μας κοτσάρουν κάθε μέρα στις έξι τον αντίστοιχο οικονομολόγο “τσιόδρα” – κι αλοίμονό σας: οι οικονομολόγοι δεν ψέλνουμε μειλίχια και βυζαντινά σαν τους επιδημιολόγους. Είμαστε φάλτσοι, μίζεροι, γρινιάριδες κι’ άγαρμποι εμείς οι οικονομολόγοι.
Μεγάλη είναι λέει η ανησυχία που πολλοί εκφράζουν δημόσια για το αν τα κρούσματα του κορωνοϊού από τα 2 έφτασαν στα 102 ή από τα 1.000 στο 1.000.000.
Όταν η ανησυχία προέρχεται από αυτούς που πρέπει (δημόσιους οργανισμούς υγείας, νοσοκομεία, γιατρούς κλπ), τότε πάει κι έρχεται. Κατανοητό, ξέρουν τις αντοχές του συστήματος που υπηρετούν και στο οποίο όλοι βασιζόμαστε και απευθυνόμαστε όταν παραστεί ανάγκη. Γιατί αυτό το σύστημα βρίσκεται στην “πρώτη γραμμή”, αυτό είναι το μόνο που μπορεί να αντιμετωπίσει ενεργητικά και στα ίσια την αρρώστια.
Θα πρέπει να κόψουν λίγο τον ανακριτικό τόνο και να χαλαρώσουν οι ρεπόρτερ που έχουν ξαμολυθεί σ’ όλη τη χώρα και στήνονται έξω από τα καταστήματα των τραπεζών και ρωτάνε διάφορα.
“Που πάτε;;”, “γιατί ήρθατε;;”, “γιατί δεν φοράτε μάσκα και γάντια;;”…
Τι λέτε ρε;; Λίγος σεβασμός στην ιδιωτικότητα δεν βλάπτει. Μάλιστα επιβάλλεται κι απ’ τον νόμο…
Κάτι τέτοιες ώρες, ώρες δύσκολες που η ανάγκη για συγκεκριμένα προϊόντα είναι μεγάλη, καταλαβαίνουμε όλοι γιατί μια χώρα χρειάζεται να έχει βιομηχανία και βιοτεχνία στην οποία να βασίζεται.
Εμείς καταφέραμε μέσα σε ελάχιστα χρόνια (ας πούμε 30-40) να ρημάξουμε τον υποτυπώδη – σε σχέση με άλλες χώρες – βιομηχανικό τομέα της χώρας μας. Καθώς και τον πολύ καλό βιοτεχνικό τομέα που είχαμε.
Διαβάζω – όπως όλοι μας – τα άρθρα και τις ειδήσεις για την πορεία της ασθένειας που προκαλεί ο κορωνοϊός. Κάποιοι τίτλοι “χτυπάνε” στο μάτι πολύ, κάποιοι άλλοι όχι (δεν είναι βλέπετε τόσο… φαντεζί και συνήθως τους προσπερνάμε όλοι μας).
Δυο τίτλοι μου έκαναν εντύπωση την Παρασκευή. Και οι δύο είχαν να κάνουν με την Ιταλία και την κατάσταση που επικρατεί εκεί: ο ένας τίτλος χρησιμοποιούσε τη λέξη “ιαθεί” – ο άλλος τη λέξη “χαθεί”.
Τι να πει κανείς όταν βλέπει κόσμο να λιάζεται στις παραλίες της Αττικής, να σουλατσάρει στην παραλία της Σαλονίκης, να ανοίγει μαγαζιά σε Πάτρα και Πύργο, να κάνει μαθήματα σε Γρεβενά ή Γιάννενα, να λειτουργεί κέντρο αισθητικής ή κομμωτήριο σε άλλα μέρη της Ελλάδας;;
Να πει ότι η βλακεία είναι απύθμενη;; Ή ότι η ανευθυνότητα έχει χτυπήσει κόκκινο;;