Τελικά η χώρα απέκτησε και αντιπολίτευση!
Γιατί αντιπολίτευση στη χώρα δεν υπάρχει. Ποιος να την κάνει άλλωστε; Ο …Χαρακόπουλος, ο Αλογοσκούφης ή ο Καράογλου; Μα αυτοί δεν ήταν καβάλα στο άλογο πριν από 5 μόλις μήνες (ακριβώς πριν 5 μήνες!) και δεν έκαναν τίποτε; Μα αυτοί δεν κυβερνούσαν για 5 ολόκληρα χρόνια και αντιπροσώπευαν το απόλυτο κυβερνητικό κενό;
Για αυτό φτάσαμε σε αυτό το χάλι.
Αντιπολίτευση έκανε λοιπόν ο Παπουτσής (ο οποίος συμμετείχε και αυτός στην κυβέρνηση Σημίτη, με το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί φυσικά). Ο οποίος Παπουτσής είδε πως το 10% έχει γίνει 5% μέσα σε ελάχιστο διάστημα. Και ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να σώσει τα …προσχήματα αλλά και το κόμμα του.
Γιατί (εκτός από τα μέτρα, τα οποία δυστυχώς είναι αναγκαία) δεν τιμούν το ΠΑΣΟΚ ούτε οι αποφάσεις υπουργών που δε συνάδουν με την πολιτική που μας υποσχέθηκε ο Παπανδρέου, γιατί δεν κολλάνε με τη νέα νοοτροπία που απαιτεί ο λαός οι μεταμεσονύχτιες εισαγωγές (ν)τροπολογιών σε άσχετα νομοσχέδια, γιατί δεν ταιριάζουν
οι παλαιοκομματικές μέθοδοι με τα όσα περίμενε ο κόσμος.Οι υπουργοί φαίνονται άτολμοι, με πρόφαση την κρίση αναμένουν το 
υπουργείο οικονομικών για να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση. Πέντε μήνες πέρασαν και ακόμη δεν έχουν οριστεί ποιοι θα καλύψουν τις θέσεις – κλειδιά του δημοσίου τομέα που “κάνουν το Δημόσιο να δουλέψει”.
Καλές οι προθέσεις, “καλή” η κρίση, ακόμη καλύτερη η προσπάθεια εξοικονόμησης χρήματος με περικοπές. Όμως για την ώρα βλέπουμε δυστυχώς μια κυβέρνηση άτολμη και ανέτοιμη να κάνει ρήξεις με το αμαρτωλό παρελθόν όλων των από το 1974 και μετά κυβερνήσεων.
Γιατί ρήξη δεν είναι μόνο η διεύρυνση της φορολογικής βάσης ή η επιβολή νέων φόρων σε όσους μέχρι πρότινος δεν πλήρωναν όσα θα έπρεπε: ρήξη είναι η αποβολή από το πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας όλων αυτών που ευθύνονται για το σημερινό χάλι και η προσαγωγή τους ενώπιον των ευθυνών τους!!
Αλλιώς δεν είναι δυνατόν να βγει η χώρα από την (όχι μόνο οικονομική) κρίση στην οποία εισήλθε εδώ και χρόνια…
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το είπε ξεκάθαρα πριν 2 χρόνια: “Συμμερίζομαι την απογοήτευση και την οργή των πολιτών, όταν διαπιστώνουν ότι η πολιτική αντιμετωπίζεται ως όχημα προσωπικού πλουτισμού, ως μέσο μιας παχυλής ζωής. Πολιτική χωρίς ηθική είναι μια επικίνδυνη υπόθεση. Οδηγεί σε αποστασιοποίηση της κοινής γνώμης από τα δημόσια πράγματα, σε παρακμή, σε εκδήλωση ακραίων κοινωνικών φαινομένων” (24/07/2008)
