Πριν από λίγες ημέρες είχαμε βάλει δίπλα-δίπλα δυο φωτογραφίες των Παπανδρέου και Τσίπρα.
Αλλάζοντας τη φωτογραφία του νυν πρωθυπουργού και βάζοντας μια πιο “φρέσκια” δίπλα σε αυτή του Παπανδρέου (που επίσης είχε τραβηχθεί μετά από εκείνην την έξοδο από τη Σύνοδο Κορυφής που έκρινε την Κυβέρνησή του), όλοι βλέπουμε πως είναι ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ οι ομοιότητες μεταξύ των δυο.
Τόσο στο βλέμμα όσο και στην έκφραση του προσώπου…
Προς τους πολιτικούς μας:
Καιρός ήταν να βρεθείτε στο ίδιο τραπέζι!
Κι σήμερα (που το 61% είναι 100%), με την έκθεση του ΔΝΤ περί μη βιώσιμου χρέους στο χέρι και με τον “κακό” Βαρουφάκη εκτός, κοιτάξτε να τα βρείτε και να πάτε Βρυξέλλες ως Ελλάδα και όχι όπως τις προηγούμενες ημέρες.
Γιατί αν αρχίσετε πάλι τα ίδια το 100% του λαού ΔΕΝ θα ξεχάσει την ευκαιρία που ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ σήμερα.
Η τακτική είναι γνωστή, δοκιμασμένη εδώ και χρόνια και έχει πολλάκις καταδικάσει οποιαδήποτε κίνηση μπορεί να γίνει στη χώρα: καπέλωμα των πάντων!
Από τα κόμματα, από αποτυχημένους που ο λαός τους γύρισε την πλάτη, από άλλους που ψάχνουν εναγωνίως έναν ρόλο, από περίεργους που θέλουν να εξαργυρώσουν μια συμμετοχή με μια θεσούλα την επόμενη ημέρα.
Μια από τα ίδια δηλαδή. Γιατί εκεί που το έχουν φέρει το θέμα, αυτοί όλοι θεωρούν πως όποιος θα ψηφίσει «ναι» είναι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ή ΠΟΤΑΜΙ (για να μείνουμε στα εντός Βουλής κόμματα) ή όποιος ψηφίσει «όχι» είναι ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ή ΧΑ.
Μια ζωή τυφλοί και κουφοί στα κελεύσματα της κοινωνίας. Μια ζωή τα δείχνουν και τα μεταφράζουν όπως θέλουν (ας είναι καλά και τα φιλικά προς κάθε σχηματισμό ΜΜΕ).
Αν υπάρχει μια – έστω μια – πιθανότητα να δούμε την υφιστάμενη κατάσταση να λήγει γρήγορα, αυτή είναι το “ποντάρισμα” στη γνωστή διαμάχη μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ (δηλαδή Γερμανίας).
Το ΔΝΤ έψαχνε την ευκαιρία να… αναστηθεί αλλά και να πατήσει το πόδι του στην Ευρώπη. Η ευκαιρία αυτή του ήρθε ταυτόχρονα το 2011, με την Ελλάδα.
Η Ευρώπη (αυτή η Ευρώπη, που δεν τη γουστάρει κανείς πλην ολίγων «φωτεινών» εξαιρέσεων που τη θέλουν στο χάλι που κατάντησε κι ακόμη χειρότερη) θέλει να πετάξει έξω το ΔΝΤ αλλά και να στείλει μηνύματα με διάφορους αποδέκτες εντός των συνόρων της. Πάλι η ευκαιρία δίδεται με την Ελλάδα.
Γνωστό πειραματόζωο είμεθα πλέον. Και προτού το πειραματόζωο αποθάνει, έστω και την υστάτη ώρα, γίνονται προσπάθειες άμβλυνσης των διαφορών ώστε να μην περάσει στο τελικό στάδιο αλλά να υπογραφεί μια συμφωνία (που θα απαξιώνει οτιδήποτε – οπουδήποτε, που θα δίνει «μαθήματα καλής διαγωγής» στα κράτη που κάνουν «ανόητες» σκέψεις και που θα στείλει ξανά το ΔΝΤ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού).
Ίδωμεν (για τη σύγκληση ίδωμεν, γιατί το μάρμαρο είναι γνωστό τοις πάσοι ποιος θα το πληρώσει…).
Η απόφαση πλέον σε εμάς. Τέλος στις ανέξοδες “επαναστάσεις” των πληκτρολογίωνΔημοψήφισμα λοιπόν! Προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία που θα αφορά – σύμφωνα με όσα ανέφερε στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός – την αποδοχή ή απόρριψη του τελεσιγράφου της Επιτροπείας.
Δηλαδή τώρα θα κληθούμε να αποφασίσουμε αν η χώρα θα αποδεχθεί τους όρους που τέθηκαν στο Eurogroup της 25/6/2015 ώστε να κλείσει το ιδιαίτερα «πετυχημένο» πρόγραμμα των δανειστών που συμφωνήθηκε πριν από 2 περίπου χρόνια, που θα οδηγήσουν στην αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας από την Επιτροπεία.
Γιατί στην ουσία αυτό θα αποφασίσουμε. Άσχετα με όσα ακούγονται, με όσα εικάζονται και με όσα ο καθένας από τους πρωταγωνιστές έχει στο νου του και τα λέει για λαϊκή κατανάλωση, στην πραγματικότητα και με βάση τις μέχρι τώρα εξελίξεις ακόμη δεν έχει τεθεί το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή» ή «υπογραφή νέου Μνημονίου ή όχι».
Αυτά αν έλθουν, θα έλθουν μετά.
Παρατηρώντας φωτογραφίες που απεικονίζουν όλους αυτούς τους καλούς ανθρώπους που νοιάζονται για το καλό μας και προσέτρεξαν εις Βρυξέλλες, θυμηθήκαμε και κάτι (όχι και τόσο) παλιό.
Φυσικά, στις φωτό όλοι τους είναι καμαρωτοί – δεν βλέπεις και κάθε μέρα τα (υποτιθέμενα) αφεντικά της ΕΕ.
(όσον αφορά τις πολιτειακές και πολιτικές εξελίξεις)Τις 2 φωτογραφίες τις χωρίζουν περίπου 4 χρόνια. Δεδομένης της πορείας των συνομιλιών, της όλης “διαπραγμάτευσης” αλλά και των διαθέσιμων δικών μας πολιτικών που έσπευσαν να υποβάλλουν τα διαπιστευτήρια τους στις Βρυξέλλες, πολλοί πλέον μιλάνε για ένα … deja vu της ιστορίας του 2011 (πολιτειακής φύσης) και για το επόμενο βήμα.
Που δεν θα είναι άλλο από την περιβόητη κυβέρνηση “Εθνικής Ενότητας” που θα έχει στην κεφαλή της έναν τραπεζίτη (ή έστω έναν της ιδίας συνομοταξίας “σωτήρων”).
Άσχετα αν, όπως τότε – έτσι και τώρα, η επιλογή του λαού, δια της εκλογικής αναμέτρησης, ήταν άλλη. Τι διαφορετικό μπορεί να κάνει ο νυν (που μετά τις προτάσεις των 8 δις τον έχουν ήδη στη γωνία), σε σχέση με τον πρώην αν ισχύει ένα τέτοιο σενάριο; Ίδωμεν!
Αν ο εικαζόμενος σχεδιασμός βγει (και δεν θα χρειάζονται πλέον περισσότερες αποδείξεις ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε μπανανία νέου τύπου), τουλάχιστον θα έχουμε την ευτυχία να έχουμε το ευρώ για νόμισμα, για όσο καιρό θα το επιτρέπουν οι καταστάσεις και οι “δανειστές”…
Με μια πρώτη και βιαστική ματιά σε όσα συνέβησαν και σε όσα ακούγεται πως θα υπογραφούν τα συμπεράσματα είναι βασικά δυο:
Τα υπόλοιπα θα τα δούμε και θα τα μάθουμε εν καιρώ, αφού «κλείσει» οριστικά το θέμα των νέων σχέσεων της χώρας με τους «δανειστές»…
Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος και τόσο ειδήμων στα οικονομικά για να αντιληφθεί πως οι δηλώσεις όλων αυτών που είναι υπέρ μιας «οποιασδήποτε συμφωνίας» με την Επιτροπεία (ώστε «να μείνει η χώρα στο ευρώ πάση θυσία») σκοπό τους μεταξύ άλλων έχουν και τη δημιουργία και γιγάντωση ενός κλίματος bank-run, ώστε να πιεστεί η ελληνική Κυβέρνηση να υπογράψει οτιδήποτε της προταθεί την «παρατεταμένη περίοδο» που αρχίζει αύριο και λήγει στις 30 Ιουνίου.
Ούτε πρέπει να είναι ειδήμων στην πολιτική για να αντιληφθεί πόσο βάσιμο είναι αυτό που είπε ο γνωστός οικονομολόγος Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα Λα Ρεπούμπλικα. Ο Γκάλμπρεϊθ δεν μάσησε τα λόγια του και είπε το προφανές, ότι δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παίζει παιχνίδια που σκοπό έχουν την πτώση της ελληνικής Κυβέρνησης και την εγκατάσταση μιας άλλης «πιο επιθυμητής» στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Γιατί αν η Ελληνική Κυβέρνηση καταφέρει και αποσπάσει το παραμικρό, τότε αυτό θα έχει άμεσο αντίκτυπο στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη (με πρώτες στη σειρά την Ισπανία και την Ιταλία).
Τα ‘χουμε πει δεκάδες φορές: η Ελλάδα δεν τους ενδιαφέρει. Ούτε αν θα ξεπληρωθεί κάαααποτε το χρέος της. Το παιχνίδι είναι πολύ μεγαλύτερης αξίας από τα τρακόσια-τόσα δις του Ελληνικού χρέους!!
Και ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος!
Μετά από πέντε χρόνια «στιψίματος» – και παραπάνω, αλλά ας πάρουμε μόνο την τελευταία πενταετία, μετά από 5 χρόνια κατά τα οποία το ΑΕΠ καταβαραθρώθηκε και η ανεργία πήγε στο 27% (και δεν λέει να πέσει), μετά από 5 χρόνια προγραμμάτων «ανασυγκρότησης» που το μόνο που επέφεραν ήταν (παρά τα κάθε είδους κουρέματα) αύξηση του εξωτερικού χρέους και της ανάγκης δανεισμού της χώρας, αλλά κυρίως μετά από 5 χρόνια ΩΜΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ – τώρα τους έπιασε ο πόνος και δεν θέλουν το grexit.
Τελικά πόσο όμηροι των λεπτών ισορροπιών εντός των κοινοβουλευτικών τους ομάδων είναι οι εκάστοτε αρχηγοί των κομμάτων που έφτασαν μέχρι την πρωθυπουργική καρέκλα; Και πόσο το «περιβάλλον» παίζει ρόλο που είναι πολλές φορές αντίθετος με το γενικότερο συμφέρον, αφού κοιτάζει πρώτα τη διασφάλιση των κομματικών «κεκτημένων» (έδρες, ποσοστά, προσβάσεις κλπ);
Σε ένα σύστημα καθαρά πρωθυπουργοκεντρικό (και με τα κόμματα να «κρέμονται» από τους αρχηγούς τους), τα αποσπάσματα από το νέο βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου που βγήκαν στη δημοσιότητα δείχνουν – πέραν όλων των άλλων, αφού το βιβλίο σχετίζεται με το πώς φτάσαμε στα Μνημόνια – συμβιβασμένους πρωθυπουργούς, άτολμους, που είναι σε πολλές ιστορικές στιγμές και αποφάσεις έρμαια των κοινοβουλευτικών ισορροπιών και του «περιβάλλοντός» τους.
Δηλαδή, κάτι περισσότερο από αυτό που όλοι ψιθυρίζουν και υπολογίζουν πως συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Από καταβολής Κόσμου, κάθε πράγμα έχει τον κύκλο του που ξεκινά από τη σύλληψη, και καταλήγει στον θάνατο. Όπως ακριβώς συμβαίνει με οτιδήποτε, από την ίδια αυτή μοίρα δεν είναι δυνατόν να ξεφύγουν τα κόμματα: κάποιος τα συλλαμβάνει στο νου του, τα «γεννά», τα καθοδηγεί (αυτός ή και οι διάδοχοί του) και στο τέλος τα κόμματα πεθαίνουν.
Ένα κόμμα είναι στην ουσία τέσσερα (4) πράγματα μαζί, τέσσερεις συνιστώσες που αν κάποια από αυτές ατονήσει, τότε το τέλος είναι κοντά.
Η ηγεσία, ο μηχανισμός και τα στελέχη που το κάνουν να κινείται, οι ψηφοφόροι του και τέλος η μεσοπρόθεσμη δυναμική του.
Για Βρυξέλλες θα οδεύσει ο Αλέξης, ώστε να συζητήσει με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους (αλλά… «εξαιρετικούς») «φίλους» και «δανειστές» της χώρας μας τις λεπτομέρειες του επόμενου Μνημονίου – και Αφροξυλάνθη να το βαφτίσουν, πάλι Μνημόνιο θα είναι. Ίσως και να μην συζητήσει καν, και να του το ανακοινώσουν απλά, βάζοντας του (πλέον) δύσκολα διλλήματα.
Αν υπήρχε μια ευκαιρία να γίνει κάτι και να ανατραπεί η αρρωστημένη κατάσταση που ξεκίνησε από το 2010 (και τις 5-6 κυβερνήσεις που έχουν αλλάξει από τότε), κι αυτή χάθηκε. Χάθηκε με τον ίδιο τρόπο που χάθηκε και η δυναμική που θα είχε στις συνομιλίες η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από την επομένη των εκλογών, τότε που αποτελούσε τον απρόβλεπτο παράγοντα που θα μπορούσε να κάνει πολλά.
Οι εν τω Κοινοβουλίω παραλογισμοί που ζούμε (ή θα ζήσουμε) στην Ελλάδα τα χρόνια των Μνημονίων είναι πραγματικά ανεπανάληπτοι.
Μετά τους βουλευτές ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και λοιπών δυνάμεων, σειρά τώρα έχουν οι βουλευτές του μεγάλου Κυβερνητικού εταίρου: αν τώρα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – που βρίσκονται μεταξύ των 42 που έστειλαν επιστολή – δεν γουστάρουν την Παναρίτη (επειδή είναι πρώην βουλευτής του Παπανδρέου τα υιοθέτησε τα μνημονιάκια κλπ κλπ) και κάνουν φασαρία για τον διορισμό της, τότε τι θα κάνουν οι ίδιοι όταν θα… σκάσει μύτη προς ψήφιση το νέο Μνημόνιο που αναμένεται να συμφωνηθεί μέχρι τα τέλη Ιουνίου;;;
Εκείνη την παλιά συζήτηση που κάποτε γίνονταν στην Ευρώπη περί «Ευρώπης δυο ταχυτήτων» τη θυμάστε οι παλαιότεροι;
Ήταν η κατάσταση που άπαντες ήθελαν να αποφύγουν, αφού τα προβλήματα θα ήταν όχι απλά πολλά – θα ήταν απροσπέλαστα. Οι ανησυχούντες ήταν πάρα πολλοί και ήξεραν από την καλή και από την ανάποδη τη (σαφώς μικρότερη τότε σε μέγεθος) ΕΟΚ. Δεν εισακούθηκαν, οι καταστάσεις προχώρησαν με τρόπο που βόλευε μόνον ορισμένους (όχι μόνο κράτη αλλά και πολυεθνικές), «περπάτησε» μια διεύρυνση που δεν θα έπρεπε να γίνει (σε τομείς όπως η Οικονομία, το κοινό νόμισμα κλπ) λόγω δομικών διαφορών μεταξύ των κρατών-μελών (πόσο μάλλον δε όταν μπήκαν στην ΕΕ και χώρες από την ανατολική Ευρώπη) και έτσι έχουμε το σημερινό απογοητευτικό αποτέλεσμα.