Αν υπάρχει μια – έστω μια – πιθανότητα να δούμε την υφιστάμενη κατάσταση να λήγει γρήγορα, αυτή είναι το “ποντάρισμα” στη γνωστή διαμάχη μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ (δηλαδή Γερμανίας).
Το ΔΝΤ έψαχνε την ευκαιρία να… αναστηθεί αλλά και να πατήσει το πόδι του στην Ευρώπη. Η ευκαιρία αυτή του ήρθε ταυτόχρονα το 2011, με την Ελλάδα.
Η Ευρώπη (αυτή η Ευρώπη, που δεν τη γουστάρει κανείς πλην ολίγων «φωτεινών» εξαιρέσεων που τη θέλουν στο χάλι που κατάντησε κι ακόμη χειρότερη) θέλει να πετάξει έξω το ΔΝΤ αλλά και να στείλει μηνύματα με διάφορους αποδέκτες εντός των συνόρων της. Πάλι η ευκαιρία δίδεται με την Ελλάδα.
Γνωστό πειραματόζωο είμεθα πλέον. Και προτού το πειραματόζωο αποθάνει, έστω και την υστάτη ώρα, γίνονται προσπάθειες άμβλυνσης των διαφορών ώστε να μην περάσει στο τελικό στάδιο αλλά να υπογραφεί μια συμφωνία (που θα απαξιώνει οτιδήποτε – οπουδήποτε, που θα δίνει «μαθήματα καλής διαγωγής» στα κράτη που κάνουν «ανόητες» σκέψεις και που θα στείλει ξανά το ΔΝΤ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού).
Ίδωμεν (για τη σύγκληση ίδωμεν, γιατί το μάρμαρο είναι γνωστό τοις πάσοι ποιος θα το πληρώσει…).