Κατηγορία: διεθνή

Πως το γράφαμε για την ΕΕ χθες ΕΔΩ και πήδηξαν ορισμένοι και μας τη είπαν κιόλας (επειδή προφανώς έχουν τάσεις λατρείας ολοκληρωτικών καθεστώτων και δεν σηκώνουν και κουβέντα όταν γράφεται ή ακούγεται κάτι με το οποίο δεν συμφωνούν);;;

«Κι αν έχει έρθει η ώρα του χωρισμού;;»

Τώρα, μετά την εξέλιξη της αναγνώρισης των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από τη Μάλτα (το εξάμηνο αυτό η Μάλτα ασκεί την προεδρία της ΕΕ), τι ακριβώς έχουν να πουν;; Η εξέλιξη ήρθε λίγες ώρες μετά από αυτό που γράφαμε.

Συνήθως είμαστε πιο φειδωλοί στις εκφράσεις μας. Και πάλι, το τίτλος σεμνός είναι!!  Όμως, όταν κάποια πράγματα «χτυπάνε τα κόκκινα», τότε πόσο πια να συγκρατηθεί κάποιος;;

Στην εκλογή του νέου προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Ταγιάνι είχαμε αναφερθεί προ ημερών ΕΔΩ. Ο πρόεδρος πήγε επίσκεψη στα Σκόπια (τον περασμένο Φεβρουάριο, με την ιδιότητα του Επιτρόπου της ΕΕ) και μιλώντας είπε στους Σκοπιανούς το απίθανο, ότι και καλά ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Φίλιππος ο Μακεδών είναι πολύ δημοφιλείς πρόγονοί τους!!

Τώρα θα μου πείτε, εμείς εδώ στην Ελλάδα τώρα το πήραμε χαμπάρι; Έναν χρόνο μετά;;

Μια νέα αρχή γίνεται σήμερα, 20 Ιανουαρίου 2017, με την ορκωμοσία του Τράμπ ως 45^ου προέδρου των ΗΠΑ. Είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι, ο Τράμπ κέρδισε τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2016 και ορκίζεται πρόεδρος (είναι βλέπετε και το περίεργο σύστημα εκλογής που τον έφερε στη θέση του προέδρου, αν και έλαβε  λιγότερες από την Κλίντον – περίπου 2,8 εκατομμύρια λιγότερες ψήφους).

Θα αλλάξει κάτι με την αλλαγή ενοίκου στον Λευκό Οίκο; Σίγουρα ναι, αφού η κοσμοθεωρία του νέου προέδρου και των συνεργατών του είναι πολύ πιο διαφορετική από την κοσμοθεωρία των προκατόχων τους. Σε ποιους τομείς; Άγνωστο. Αν και απ’ τη θεωρία ως την πράξη τα πράγματα αλλάζουν συνήθως.

Οπότε, αναμένουμε για να δούμε τι θα ξημερώσει για την Ελλάδα από σήμερα και μετά…

Τον υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Antonio Tajani (Αντόνιο Ταγιάνι) εξέλεξαν τελικά για πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου οι ευρωβουλευτές. Σε μια διαδικασία κατά την οποία χρειάστηκε να διεξαχθούν τέσσερεις ψηφοφορίες, ο Ταγιάνι (που διετέλεσε συνεργάτης του Σίλβιο – μη ρωτάτε, ένας είναι ο Σιλβιο!!) εξελέγη πρόεδρος με 351 ψήφους ενώ ο Gianni Pittella (Τζιάνι Πιτέλα), ο οποίος ήταν υποψήφιος της ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών έλαβε 282 ψήφους.

Η εκλογή κρίθηκε στον τέταρτο γύρο επειδή κανένας υποψήφιος δεν κέρδισε την απαιτούμενη απόλυτη πλειοψηφία των έγκυρων ψήφων στους τρεις πρώτους γύρους της μυστικής ψηφοφορίας. Στον τέταρτο γύρο συμμετέχουν οι δύο υποψήφιοι που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους στον τρίτο γύρο και εκλέγεται ο υποψήφιος που θα συγκεντρώσει απλή πλειοψηφία.

Στο «Παλάτι των Εθνών», στη Γενεύη, ξεκίνησε η Διάσκεψη για την Κύπρο. Μια ιστορία η οποία ουδείς γνωρίζει που θα βγάλει.

Θα πρέπει μόνο να έχουμε στο νου μας δυο πράγματα:

α) ότι στη διπλωματία η σταθερότητα στις απόψεις δεν σημαίνει απαραίτητα και ακινησία.

β) το όλο… στήσιμο της ιστορίας από τον (υποτίθεται ουδέτερο) ΟΗΕ, γεγονός που σημαίνει πολλά. Λες και πήγαν σε κάποια ιδιωτική σύναξη. Μέχρι και τα καρτελάκια που είναι μπροστά από τους συμμετέχοντες προέδρους, υπουργούς κλπ δεν γράφουν τίποτε περισσότερο από ένα ξερό «η αυτού εξοχότης»…

(αυτό με τα καρτελάκια έχει ξαναγίνει, σε άλλες συνάξεις του ΟΗΕ με συμμετέχοντες τους Σκοπιανούς που επιμένουν να το παίζουν απόγονοι του Μεγαλέξανδρου)  

Στημένη φαίνεται πως την έχουν στην Κύπρο (και κατά συνέπεια και στον Ελληνισμό) με αυτή τη διεθνή διάσκεψη που υποτίθεται πως θα λύσει το κυπριακό, ένα θέμα που από το 1974 και έπειτα είναι ένα διεθνές θέμα που σχετίζεται με εισβολή και κατοχή τμήματος μιας χώρας – μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ.

Όπως επισημαίνει το migratiou.com (του Μιχάλη Ιγνατίου), στην ουσία ο Κύπριος πρόεδρος δεν πάει εκεί ως πρόεδρος ενός ανεξάρτητου κράτους αλλά ως πρόεδρος μιας εκ των δυο κοινοτήτων που κατοικούν στο νησί (δηλαδή γίνεται μια εξομοίωση με τον εκπρόσωπο της τουρκοκυπριακής κοινότητας) ενώ σε δηλώσεις του ειδικού συμβούλου του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Εσπεν Άιντα, γίνεται αναφορά σε «παγωμένες συγκρούσεις» που δεν είναι δεδομένο πως θα παραμένουν παγωμένες για πάντα, «(…) εάν δεν προσπαθήσεις να τις επιλύσεις όταν έχεις την δυνατότητα.» (!!!!!!)

Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ, ΕΔΩ , στο mignatiou.com

Κάποια στιγμή η οικονομική κρίση θα τελειώσει αλλά εάν έχουν, ταυτόχρονα, τελειώσει και οι ΑΟΖ, τότε δεν θα υπάρχει μέλλον στον ελλαδικό χώρο διότι υπάρχει πιθανότητα ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας, που παρέλαβαν κράτη να παραδώσουν κοινότητες.

Ποτέ στην μεταπολεμική μας ιστορία δεν είχαμε τόσους λίγους φίλους, αλλά ο Αλέξης κάνει βόλτες σε νησιά που δεν έχουν σύνορα, επιτρέπει σε Υπουργό του να λέει ότι δεν πειράζει να χάσουμε μερικά νησιά στο Αιγαίο, αποκαλεί «μπούλη» τον Υπουργό Άμυνας, πηγαίνει να προσκυνήσει τον μεγάλο ηγέτη της Κούβας που θα ήθελε πολύ να του μοιάσει και παριστάνοντας, επιτέλους, τον Ανδρέα ετοιμάζεται να διώξει το καταραμένο ΔΝΤ από την πατρίδα μας. Ο Ανδρέας, όμως, είχε μιλήσει για το ΔΝΤ πολύ πριν γεννηθεί ο Αλέξης.

Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ, στο mignatiou.com

Σημαντικές εξελίξεις στην Ιταλία (πρωτίστως) αλλά και στην Ευρώπη (δευτερευόντως) επιφέρει η απορριπτική απόφαση του Εποπτικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αναφορικά με την παράταση προθεσμίας για την ολοκλήρωση της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου της ιταλικής τράπεζας Monte dei Paschi di Sienna.

Η όλη ιστορία: η τράπεζα είναι σε στάδιο για Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου (ΑΜΚ) που υποτίθεται πως θα ολοκληρωνόταν στις 31 Δεκεμβρίου 2016. Ζητήθηκε μια παράταση 20 ημερών, και αυτό γιατί οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία επηρεάζουν τον οποιονδήποτε να βάλει λεφτά στην ιταλική αγορά. Και τα αίτημα απορρίφθηκε. Το «κλείσιμο της πόρτας» της παράτασης οδηγεί μαθηματικά…

Ανέλαβε προσωπική ευθύνη για το αποτέλεσμα – το κόμμα του Γκρίλο ζήτησε άμεσα εκλογές

Με μια ξεκάθαρη διαφορά υπέρ του «Όχι», που στις 6:30 το πρωί (ώρα Ελλάδας) έφτανε τα 6 εκατομμύρια ψήφους (!!!), το ιταλικό δημοψήφισμα καταπίνει τελικά τον πρωθυπουργό Ρέντσι και πιθανόν φέρνει την Ιταλία ένα βήμα πριν από εκλογές.

Ο Ρέντσι έχασε το μεγάλο του στοίχημα, σε ένα δημοψήφισμα στο οποίο (όπως και ο ίδιος σημείωσε) υπήρξε τεράστια συμμετοχή. Έτσι τα ξημερώματα της Δευτέρας δήλωσε, εμφανώς συγκινημένος, πως παραιτείται και πως θα επισκεφτεί για αυτόν το λόγο τον πρόεδρο της Ιταλίας Ματταρέλλα το απόγευμα της Δευτέρας 5 Δεκεμβρίου.

Στην εκπομπή «Επωνύμως» της ΕΡΤ1 (που είδαμε το πρωί της Κυριακής 4 Δεκεμβρίου) καλεσμένος ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.

Ο ΠτΔ ερωτήθηκε από τον παρουσιαστή της εκπομπής για μια σειρά από θέματα, μεταξύ αυτών και για τα εθνικά θέματα και ελληνοτουρκικά. Ο Παυλόπουλος ξεκαθάρισε πως η μόνη διαφορά που υπάρχει με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και πως όλα τα υπόλοιπα ζητήματα τα λύνουν οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και η Συνθήκη της Λωζάννης (και πως όποια «προβλήματα» εμφανίζονται από τα πουθενά «είναι στη φαντασία κάποιων») – η οποία καθορίζει όχι μόνο τα σύνορα της Ελλάδας αλλά και τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δυο προσφυγές σε κάλπες που αναμένεται να καθορίσουν τις εξελίξεις στην ΕΕ γίνονται σε Ιταλία και Αυστρία. Φυσικά, μέσα στο 2017 θα γίνουν και άλλες εκλογές (σε άλλες χώρες), όμως αυτές οι δυο αποτελούν σημαντικούς σταθμούς σε όσα θα συμβούν μέσα στους επόμενους 12 μήνες στην Ευρώπη και στην Ε.Ε.

Στην Ιταλία υπάρχει το δημοψήφισμα το οποίο μπορεί να οδηγήσει οπουδήποτε τον πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι (Mateo Renzi). Αντικείμενο του δημοψηφίσματος οι συνταγματικές αλλαγές που επιθυμεί ο Ιταλός πρωθυπουργός να γίνουν. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι και πολλά άλλα.

Σε δίνη παραλογισμού, εθνικιστικού παροξυσμού και ευθείας αμφισβήτησης της διεθνούς νομιμότητας έχει εισέλθει η Τουρκία (ειδικά μετά το γιαλαντζί πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016 και την επικράτηση του Ερντογάν).

Τόσο ο Ερντογάν όσο και η αντιπολίτευση στη γείτονα χώρα (που αμέσως μετά από την αποτυχημένη προσπάθεια ανατροπής του επίδοξου σουλτάνου έσπευσε να δηλώσει διάφορα για την πολιτική κατάσταση και να τον στηρίξει με κάθε τρόπο) έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα που από ότι φαίνεται ξεπερνά τα σύνορα της Τουρκίας που θέλει να τα αλλάξει κιόλας!

Τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, του ιστορικού ηγέτη της Κούβας, ανακοίνωσε τα ξημερώματα του Σαββάτου 26 Νοεμβρίου (ώρα Ελλάδας) ο πρόεδρος της χώρας – και αδελφός του – Ραούλ Κάστρο.

Ο Φιντέλ, γνωστός και ως «Líder Máximo», πέθανε στα 90 του και ήταν ένας από τους πολιτικούς που σημάδεψαν τον 20^ο αιώνα. Ηγήθηκε της Επανάστασης της Κούβας που ανέτρεψε το καθεστώς του στρατηγού Μπατίστα το 1959, σε μια επανάσταση στην οποία συμμετείχε και ο Ερνέστο (Τσε) Γκεβάρα. Είχαν προηγηθεί μια αποτυχημένη προσπάθεια ανατροπής του Μπατίστα το 1953, η φυλάκισή του, η αμνήστευσή του και η φυγή στις ΗΠΑ και το Μεξικό και τέλος η επιστροφή του στην Κούβα το 1956. Οι δυνάμεις του Κάστρο ανέτρεψαν τελικά τον Μπατίστα και εισήλθαν στην πρωτεύουσα Αβάνα την 1^η Ιανουαρίου του 1959.

Αφού τον έχουν ξαμολήσει και κατάφερε να είναι ανεξέλεγκτος, φυσικό επακόλουθο ήταν να πάρει φόρα ο Ερντογάν και απειλεί την Ευρώπη – δηλαδή την Ελλάδα, γιατί οι υπόλοιποι, πλην των Ιταλών και λίγο των Κυπρίων και των Μαλτέζων δεν έχουν πάρει είδηση ακόμη τι σημαίνει να έχεις χιλιάδες πρόσφυγες στο έδαφός σου.

Ο Τούρκος πρόεδρος απειλεί με «άνοιγμα» των συνόρων και με πλημμυρίδα προσφύγων και παράνομων μεταναστών αν τελικά η Ευρώπη θα κόψει κάθε επαφή με την Τουρκία όσον αφορά την ενταξιακή της πορεία. Δηλαδή τι ακριβώς κάνει ο Ερντογάν (που οδηγεί τη χώρα του στο φασισμό και στην ισλαμοποίηση);;

Σκληρή ήταν η μάχη για την προεδρία των ΗΠΑ, αφού τα δεδομένα άλλαξαν μέσα σε δυο – τρεις ώρες και ο Trump κέρδισε την Clinton. Γύρω στις 4 τα ξημερώματα (ώρα Ελλάδας) «γύρισε» το αποτέλεσμα και ενώ αρχικά προηγούνταν η «συστημική» Clinton, από την ώρα εκείνη και μετά τα αποτελέσματα ενσωματώνονταν με πιο γρήγορους ρυθμούς και οι πολιτείες πήγαιναν στον Trump η μια μετά την άλλη. Ειδικά αυτές που υποτίθεται πως καθορίζουν κάθε φορά το αποτέλεσμα.

Δεν θα μπούμε σε βαθιές πολιτικές ή γεωγραφικο-δημογραφικές αναλύσεις. Το αποτέλεσμα δείχνει μια αγανάκτηση του κόσμου για το κατεστημένο, το οποίο χωρίς αμφιβολία εκπροσωπούσε η Clinton. Η οποία, εισπράττοντας (όχι ανεξήγητα) την οργή του κόσμου, πρέπει να ήταν και η μόνη η οποία θα μπορούσε να χάσει από τον Trump. Θα μείνουμε μόνο στο εξής απλό: