Αφού φρόντισαν να εξαφανίσουν σταδιακά (με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο) την εγχώρια παραγωγή αγαθών και να κάνουν την Ελλάδα μια χώρα σχεδόν απόλυτα εξαρτημένη από το εξωτερικό, δεν είναι “ξαφνικό” αυτό που τόσο καιρό βλέπουμε – δηλαδή την αύξηση των τιμών σε μια σειρά από αγαθά.
Εύλογες είναι οι αντιδράσεις και οι απορίες που έχει προκαλέσει η είδηση (που δεν είναι παλιά) ότι οι πολιτικοί που ορκίζονται μετά την έναρξη της εκάστοτε βουλευτικής περιόδου – λόγω π.χ. μιας απόφασης του Εκλογοδικείου – λαμβάνουν βουλευτική αποζημίωση που υπολογίζεται από την πρώτη ημέρα που ο Νόμος τους θεωρεί βουλευτές και όχι από τη μέρα που πραγματικά αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους.
Ο Γκυρίνης τους το είπε, όμως για κάποιους ήταν ήδη αργά: “λέγαμε ότι ήμασταν εμείς και εμείς (…) τώρα μας παρακολουθούν, μας αξιολογούν, μας κρίνουν“.
Ζωντανές μεταδόσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Αλεξάνδρειας έχουμε από χθες (από τη συνεδρίαση της Δευτέρας 28/6 δηλαδή) και είπαμε πέραν όλων των άλλων να ρίξουμε μια ματιά και στα… παρασκήνια.
Ένα – ένα, νοικοκυρεμένα. Έτσι έλεγε μια παλιά διαφήμιση, έτσι φαίνεται πως κινούνται οι κυβερνώντες για να … στρώσουν (υποτίθεται) την κατάσταση.
Μετά το “εργασιακό” νομοσχέδιο που ψηφίστηκε και θα φέρει “την επανάσταση” στα εργασιακά της χώρας γυρίζοντάς την πίσω τουλάχιστον 100 χρόνια, τώρα είναι σειρά του “ασφαλιστικού”.
Οι περισσότεροι λένε πως όλα σχετίζονται με προσπάθειες για ανεύρεση πετρελαίου, που όταν ολοκληρωθούν το αστικό τοπίο επανέρχεται στην προτέρα κατάσταση. Κάνουν λάθος.
Για μια ακόμη φορά έχουμε το γνωστό φαινόμενο να έχει χαθεί η μπάλα με τον κορωνοϊό.
Αρχίζω να πιστεύω πως η μόνη περίοδος που έγινε σωστή αντιμετώπιση του θέματος ήταν την άνοιξη του 2020 – στη διάρκεια της περιόδου που θα μείνει στην Ιστορία ως “η πρώτη καραντίνα”.
Μειωμένο λέει είναι εσχάτως το ενδιαφέρον για τους εμβολιασμούς – η Ημαθία είναι μια από τις περιοχές που έχουν τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ελλάδα (δείτε ΕΔΩ).
Ψηφίστηκε λοιπόν ο νέος νόμος για την εκλογή Δημοτικών και Περιφερειακών Αρχών – εν μέσω αντιδράσεων από διάφορες πλευρές (κόμματα, φορείς, ανθρώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης).
Για αρχή να πούμε κάτι:
Και μέσα σε όλα τα του εργασιακού νομοσχεδίου ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα: το ΔΝΤ λέει ζητάει μείωση μισθών και συντάξεων επειδή υπάρχουν “πιστωτικά ρίσκα” και “ουσιαστικές αβεβαιότητες”.
Το ότι η πανδημία είναι μια τεράστια ευκαιρία για τις Κυβερνήσεις να “περάσουν” (είτε στα μουλωχτά, είτε στα ίσια) κάποια πράγματα που σε καμιά άλλη περίπτωση δεν θα γίνονταν, είναι ένα δεδομένο.
Το βλέπουμε να συμβαίνει παντού, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.
Μπορεί να γίνονται “εορτασμοί” και να ακούμε/διαβάζουμε διθυραμβικά σχόλια για την τεσσαρακονταετία της Ελλάδας στην ΕΕ, θα πρέπει όμως να παραδεχθούμε δυο – τρία πραγματάκια:
Αναταραχή προκλήθηκε στη συνεδρίαση (με τηλεδιάσκεψη) του Δημοτικού Συμβουλίου Βέροιας, όταν ο αντιδήμαρχος Κ. Παλουκίδης άρχισε να μιλάει για το οικονομικό …θαύμα της Χούντας των Συνταγματαρχών, απαντώντας σε μια συζήτηση που είχε γίνει μέρες νωρίτερα, με αφορμή την 21η Απριλίου.
“Θα παραθέσω κάποια πράγματα που βρήκα στο internet” είπε ξεκινώντας ο αντιδήμαρχος και ξεκίνησε να μιλάει και να διαβάζει διάφορα.
Πρέπει να είναι ηλίθιος (και μάλιστα κλινική περίπτωση) όποιος επιχαίρει με την εικόνα του υπουργού Ναυτιλίας που κατάπινε κοστερίτσες την ώρα που έβλεπε δηλώσεις ενός εφοπλιστή σε τάμπλετ κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης.
Οι παραδοχές του εφοπλιστή ότι οι καραβοκύρηδες “they can shit on the Prime Minister” ή “they don’t care about the greek flag” – όπως επί λέξη είπε – δεν προσφέρονται για μικροπολιτική εκμετάλλευση.
Διάφοροι την έχουν πέσει στη Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου για το γεγονός ότι φωτογραφήθηκε (και έκανε και δηλώσεις) μπροστά στον τοίχο στο Έβρο και την καταδικάζουν για αυτή της την επιλογή.
Αυτοί οι “διάφοροι” – οι γνωστοί “αριστεροί” της πλάκας (με δεξιές τσέπες, καπιταλιστικά γούστα και Μερτσέντες, όπως θα έλεγε ο Χάρυ Κλύν) ή κάτι “προοδευτικοί” που δε βλέπουν την τύφλα τους – αδίκως χτυπιούνται σα χταπόδια και κάνουν δηλώσεις ή βγάζουν μανιφέστα στα social media. Επειδή ξεχνούν ένα σημαντικό πράγμα:
Τελικά το παραμύθι με την εξυγίανση των τραπεζών εξακολουθεί να αποτελεί αγαπημένο διήγημα κάποιων. Που το αναφέρουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν (σε φόρα, συνέδρια, ημερίδες κλπ κλπ)
Αυτό το οποίο όμως δεν λέγεται καθόλου είναι ένα, σχεδόν 10-11 χρόνια μετά το κραχ: με ποιου τα λεφτά σώθηκαν οι τράπεζες! Φυσικά για τιμωρία όσων εκείνα τα χρόνια έστησαν καριέρες (κι όχι μόνο καριέρες) πάνω στα συντρίμμια και με λεφτά άλλων ούτε κουβέντα…
δράκο και πράσινα άλογα μπορεί να βάλουν στο παραμύθι, την αλήθεια όμως δεν πρόκειται να την πουν ποτέ.