“Κλειδώνω, μανταλώνω, τον κλέφτη βρίσκω μέσα” λέει μια παροιμία.
“Σήμερα κλειδώνουν οι αποφάσεις για το άνοιγμα των σχολείων” είπαν στο ραδιόφωνο.
Ας μη βιάζονται πολύ να …. “κλειδώσουν” τις αποφάσεις.
Πάντα εμείς οι άνθρωποι ψάχνουμε αφορμές για νέες αρχές.
Δευτέρες, πρωτομηνιές, επέτειοι, γενέθλια είναι μόνο μερικά από τα ορόσημα που συνήθως θέτουμε για να ξεκινήσουμε κάτι νέο, να τελειώσουμε κάτι άλλο ή να διορθώσουμε κάτι που πήγε στραβά το προηγούμενο διάστημα.
Αν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίζει, να μας φοβίζει, να μας ανησυχεί (πείτε το όπως αλλιώς θέλετε) δεν είναι ο κορωνοϊός. Ούτε είναι η πιθανότητα να βρεθούμε πάλι κλεισμένοι μέσα, επειδή εμφανίστηκε μια νέα επιθετική παραλλαγή του κορωνοϊού SARS-COV-2.
Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίζει, να μας φοβίζει, να μας ανησυχεί (πείτε το όπως αλλιώς θέλετε) είναι η εξοικείωση με τον θάνατο εξ’ αιτίας του κορωνοϊού.
Δεν τους βλέπω καλά εκεί στο ΚΙΝΑΛ αφού παρά το γεγονός ότι οι υποψήφιοι είναι πλέον μόνο δυο (2), τη στιγμή αυτή υπάρχουν τρεις (3) τάσεις!
Η πρώτη τάση είναι αυτή που έχει μάτια και βλέπει μέχρι την Κυριακή. Η δεύτερη είναι αυτή που έχει μάτια και βλέπει μέχρι τη Δευτέρα, άντε μέχρι την Τρίτη το πολύ.
Εκπαιδευτικά προγράμματα που απευθύνονται σε στελέχη του Δημοσίου Τομέα και που θα ολοκληρωθούν το 2025 – για περισσότερους από 20.000 δημόσιους υπαλλήλους – ανακοίνωσε το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης, γιατί όσο πάει και ψηφιοποιείται το Δημόσιο και πρέπει να υπάρχει και η κατάλληλη εκπαίδευση των υπαλλήλων, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες όσων τους πληρώνουν, δηλαδή στις ανάγκες των πολιτών.
Τελικά αυτός ο κορωνοϊός και τα εμβόλια εκθέτουν κόσμο, διαλύουν “καριέρες” και γκρεμίζουν μύθους!
Αρχικά είχαμε τα ηλικιακά όρια με τους εμβολιασμούς. Θυμόμαστε όλοι πως ήταν τότε η ιστορία: πρώτα εμβολιάζονταν όσοι έχουν προβλήματα υγείας και στη συνέχεια ξεκίνησαν οι ηλικιακές ομάδες, από τους μεγαλύτερους σε ηλικία και σιγά – σιγά το όριο κατέβαινε.
Και κάπως έτσι, με μια πρωθυπουργική τοποθέτηση στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, φτάσαμε στην επιβολή του μέτρου του υποχρεωτικού εμβολιασμού (για τα άτομα με ηλικία άνω των εξήντα ετών).
Πολλά είναι αυτά που ακούγονται στις τελευταίες ώρες για το συγκεκριμένο θέμα, θετικά ή αρνητικά (κυρίως αρνητικά).
Όχι, μην πάει ο νους σας στα γνωστά και… τετριμμένα! Δεν θα μιλήσουμε για τα γνωστά σενάρια σύμφωνα με τα οποία εμβόλια και απογραφές γίνονται για να παρακολουθούνται τα πάντα και οι πάντες.
Εν μέσω του 4ου κύματος της πανδημίας, υπάρχουν κάποιοι που έχουν αρχίσει να συζητούν για την ανάγκη πλήρους αναδιοργάνωσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Η Covid-19 μας απασχολεί και μας τυραννάει εδώ και 2 χρόνια, και μέσα σε αυτό το διάστημα είδαμε πιο ξεκάθαρα από ποτέ στην καθημερινότητά μας τα οφέλη και τις συσσωρευμένες αδυναμίες του Συστήματος Υγείας.
Σαράντα οκτώ χρόνια πέρασαν λοιπόν από εκείνο το βράδυ που το άρμα μάχης της Χούντας των Συνταγματαρχών (που είχαν χώσει τη χώρα στον γύψο από το ’67) εισέβαλε στο Πολυτεχνείο της Αθήνας με σκοπό να κάνει να σιγήσει το καλύτερο – διαχρονικά – κομμάτι της κοινωνίας, η νεολαία.
Άλλωστε είναι νομοτελειακό: η νεολαία έχει τον πρώτο λόγο πάντα, κάθε φορά που η κοινωνία καταπιέζεται και πρέπει να διεκδικήσει.