Το μακρινό 1975 οι πέραν του Ατλαντικού φίλοι είχαν προτείνει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή να προχωρήσει σε συνομιλίες που στο τέλος τους θα οδηγούσαν σε συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Αιγαίου με τους γείτονες. Ο Καραμανλής αρνήθηκε.
Λίγα χρόνια αργότερα, περίπου μια 7ετία – 8ετία αργότερα, είχαν κάνει την ίδια πρόταση στο Ανδρέα Παπανδρέου. Ο οποίος επίσης αρνήθηκε.
Μπορεί το ενδιαφέρον σταδιακά να προσανατολίζεται στις εξελίξεις στα τοπικά θέματα (εκλογές, ομιλίες, συγκεντρώσεις κλπ), όμως το πραγματικό ενδιαφέρον πρέπει να στραφεί και σε δυο θέματα που αλλάζουν πολλά πράγματα σε διεθνές επίπεδο. Θα τις δούμε εν συντομία και με απλές κουβέντες, κατανοητές.
Το πρώτο θέμα έχει να κάνει με τις εξελίξεις στο brexit. Το δεύτερο με τις εξελίξεις στα ρωσοτουρκικά και αμερικανοτουρκικά. Και τα δυο θέματα, είτε το θέλουμε είτε όχι, θα μας επηρεάζουν και μάλιστα πολύ.
Σε απλά λόγια, έχουμε να κάνουμε με το… γνωστό δίδυμο “ΈΟΚ και ΝΑΤΟ”, αν λάβουμε υπόψη το πρώτο μέρος του γνωστού παλιού συνθήματος.
“Αν η Τουρκία ολοκληρώσει την αγορά της του ρωσικού συστήματος S-400, διακινδυνεύει την αποβολή της από το πρόγραμμα συμπαραγωγής των F-35, πράγμα που θα κάνει κακό όχι μόνο στην τουρκική αμυντική ικανότητα αλλά θα πλήξει και πολλούς Τούρκους κατασκευαστές συστημάτων, που συνεισφέρουν σε αυτό το πρόγραμμα.
(….) Η Τουρκία πρέπει να επιλέξει: αν θέλει να μείνει σημαντικός εταίρος στην πιο επιτυχημένη συμμαχία της παγκόσμιας Ιστορίας ή να διακινδυνεύσει την ασφάλεια αυτής της εταιρικής σχέσης παίρνοντας απερίσκεπτες αποφάσεις που υπονομεύουν αυτή τη συμμαχία”.
Τα παραπάνω είπε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Ο οποίος ήταν σαφής, ίσως σαφέστερος από οποιαδήποτε άλλη φορά δημοσίως. Βάζει τον Ερντογάν προ των ευθυνών – αποφάσεων του και του θέτει το δίλημμα “ή με εμάς ή με τους Ρώσους”.
Και όλα αυτά στην ομιλία του για τα 70 χρόνια του ΝΑΤΟ, ενώπιον όλων.
Οι πιέσεις στον Ερντογάν εντείνονται και όπως φαίνεται, αν ο Ερντογάν δεν αναθεωρήσει τότε η δήλωση του Πενς θα είναι μόνο η αρχή μας δύσκολης εποχής για την Τουρκία.
Που πλέον καλείται να μην πατάει σε δυο βάρκες αλλά σε μια, σε αυτή του ΝΑΤΟ.
Βρήκε τους 80 που χρειαζόταν ο πρωθυπουργός των Σκοπίων Ζάεφ και πέρασε από το κοινοβούλιο της χώρας του τη συμφωνία Κοτζιά – Ντιμιτρώφ.
Για την ακρίβεια, βρήκε 81 βουλευτές που επί της ουσίας ψήφισαν τέσσερις τροπολογίες που σχετίζονται με την αλλαγή της ονομασίας της χώρας από “Δημοκρατία της Μακεδονίας” που είναι σήμερα σε “Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας”, με το προοίμιο του Συντάγματος, με τη μέριμνα της γείτονος για τη διασπορά και τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής κυριαρχίας των γειτονικών με αυτή χωρών.
Συνεχίζουν τις προκλήσεις οι Τούρκοι, οι οποίο επιμένουν στη δική τους θεώρηση των πραγμάτων στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ας το πάρουμε από την αρχή: πρόκειται για τη χώρα που έχει το μεγαλύτερο ιστορικό εισβολών σε γειτονικές χώρες (Κύπρος, Συρία, Ιράκ) και που – όχι άδικα – φέρει το χαρακτηρισμό του κατά συρροή παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου στην περιοχή μας. Άρα, το πρώτο που θα πρέπει να κάνει η διεθνής κοινότητα είναι να λαμβάνει σοβαρά υπόψη της ότι λένε διάφοροι αξιωματούχοι της χώρας αυτής.
Το αν κατά καιρούς η διεθνής κοινότητα και οι “μεγάλοι” αυτού του κόσμου χαϊδεύουν την Τουρκία, αυτό πρέπει να ενταχθεί στη σφαίρα των δικών τους σχεδιασμών. Γεωπολιτικών, οικονομικών, στρατιωτικών. Το να την αγνοούν όμως είναι πλέον ξεκάθαρα εγκληματικό.
Η πρόθεση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, Ντόναλντ Τραμπ1, για την απόσυρση της χώρας του από την συνθήκη για την ”απόσυρση και μη περαιτέρω ανάπτυξη πυραύλων μέσου βεληνεκούς ικανών να φέρουν πυρηνικές κεφαλές (ΙΝF- Intermediate – Range Nuclear Forces Treaty), συνθήκη μίας ουσιώδους “απο-πυρηνικοποίησης” που σχετίζεται με την καταστροφή πυρηνικών όπλων μέσου βεληνεκούς και κλίμακας, που υπογράφηκε το 19872 από τον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Ρόναλντ Ρίγκαν και τον Γενικό Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), Μιχαήλ Γκορμπατσόφ σε μία περίοδο μίας περισσότερο “λελογισμένης” ύφεσης στο μεταπολεμικό ανταγωνισμό των δύο χωρών-δυνάμεων, έχει προκαλέσει την αντίδραση της Ρωσικής Ομοσπονδίας (και όχι μόνο),
Η αποχώρηση του Κοτζιά από το Υπουργείο των Εξωτερικών έφερε και μια είδηση (παρότι οι προετοιμασίες ήταν γνωστές και είχαν ανακοινωθεί), μια είδηση που δεν μπορεί να περάσει στα… ψιλά, αφού αφορά την πρόθεση – έμπρακτα πλέον – της χώρας μας να προχωρήσει στην υιοθέτηση των 12 ναυτικών μιλίων ως “χωρικά ύδατα”.
Στο σύνολό τους έως τώρα, και παρά το ότι είχαμε το δικαίωμα να το πράξουμε, “κρατούσαμε” τα χωρικά μας ύδατα στα 6 μίλια. Οι αιτίες γνωστές, δεν χρειάζονται ανάλυση. Ο εξ’ ανατολών γείτονας εδώ και 23 χρόνια έχει βγάλει κοινοβουλευτικό φιρμάνι με το οποίο λέει ότι αν επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια, τότε θα το θεωρήσει αιτία πολέμου.
Μια εξέλιξη που αναμένεται να έχει τον δικό της αντίκτυπο στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις (αλλά και στο γενικότερο κλίμα στην ανατολική Μεσόγειο) καταγράφηκε την Παρασκευή και δεν είναι άλλη από την απελευθέρωση του Αμερικανού Andrew Brunson.
Ο Brunson απελευθερώθηκε από τις τουρκικές Αρχές μετά από απόφαση δικαστηρίου της γείτονος χώρας που τον καταδίκασε σε τρία χρόνια φυλάκιση για συνεργασία με γκιουλενιστές. Το δικαστήριο θεώρησε ότι ο χρόνος προφυλάκισής του ήταν αρκετός και έτσι ο Αμερικανός οδηγήθηκε στο σπίτι του στη Σμύρνη και από εκεί στο αεροδρόμιο για να φύγει για τις ΗΠΑ, με ενδιάμεσο σταθμό τη Γερμανία.
Σημαντική η εβδομάδα που διανύουμε για τα της Βαλκανικής.
Αιτία το δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί στα Σκόπια με αντικείμενο τη συμφωνία Κοτζιά – Ντιμιτρόφ που υπογράφηκε στις Πρέσπες.
Το πόσο σημαντικό θεωρούν το συγκεκριμένο δημοψήφισμα οι “μεγάλοι” της Δύσης το αποδεικνύουν οι μύριες όσες παρεμβάσεις και νουθεσίες τους προς τους ψηφοφόρους της γείτονος χώρας, να επικυρώσουν με την ψήφο τους τη συμφωνία. Παρεμβάσεις στις οποίες και αυτοί μιλάνε για “Μακεδονία” (εκτός από τους Σκοπιανούς αξιωματούχους, που από την πρώτη κιόλας στιγμή “Μακεδονία” την ανέβαζαν, “Μακεδονία” την κατέβαζαν τη χώρα τους).
Κρατήστε τα παρακάτω 4-5 σημεία για αρχή και θα τα πούμε πιο αναλυτικά αργότερα.
1. Η κρίση στις ελληνορωσικές σχέσεις καλά κρατεί και δεν πρόκειται να τελειώσει τόσο εύκολα όσο κάποιοι νομίζουν, βασιζόμενοι στις γνωστές θεωρίες περί “ομόδοξων τόξων”, περί “ξανθού γένους” που θα έρθει (και αυτό, μετά από τόσους άλλους…) να μας σώσει. Η κρίση αντί να οδεύει προς εκτόνωση πάει προς την αντίθετη κατεύθυνση και το κακό είναι ότι τα νέα τα μαθαίνουμε από τους Ρώσους.
2. Οι Αμερικανοί είναι απολύτως ευθυγραμμισμένοι στο δόγμα τους για την Ευρώπη που ισχύει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα, το οποίο είναι το “κάτω η Γερμανία, έξω η Σοβιετική Ένωση, μέσα οι ΗΠΑ”. Η μόνη διαφοροποίηση είναι ότι στη θέση της ΕΣΣΔ τώρα είναι πλέον η Ρωσία του Πούτιν (που ουδεμία σχέση έχει με την ΕΣΣΔ).