Συνεχίζουν τις προκλήσεις οι Τούρκοι, οι οποίο επιμένουν στη δική τους θεώρηση των πραγμάτων στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ας το πάρουμε από την αρχή: πρόκειται για τη χώρα που έχει το μεγαλύτερο ιστορικό εισβολών σε γειτονικές χώρες (Κύπρος, Συρία, Ιράκ) και που – όχι άδικα – φέρει το χαρακτηρισμό του κατά συρροή παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου στην περιοχή μας. Άρα, το πρώτο που θα πρέπει να κάνει η διεθνής κοινότητα είναι να λαμβάνει σοβαρά υπόψη της ότι λένε διάφοροι αξιωματούχοι της χώρας αυτής.
Το αν κατά καιρούς η διεθνής κοινότητα και οι “μεγάλοι” αυτού του κόσμου χαϊδεύουν την Τουρκία, αυτό πρέπει να ενταχθεί στη σφαίρα των δικών τους σχεδιασμών. Γεωπολιτικών, οικονομικών, στρατιωτικών. Το να την αγνοούν όμως είναι πλέον ξεκάθαρα εγκληματικό.
Το ίδιο εγκληματικό είναι και όταν την ενισχύουν, με οποιονδήποτε τρόπο, αφού το ισλαμοφασιστικό σημερινό καθεστώς είναι αποδεδειγμένα πλέον ο “τοπικός ταραξίας” και εκτοξεύει απειλές έναντι όλων των γειτόνων του, μεταξύ αυτών και κατά της Ελλάδας (η οποία ΕΝΩΜΕΝΗ θα πρέπει να έχει το νου της σε προβοκάτσιες τουρκικής προέλευσης στο σύνολο των θαλασσίων και χερσαίων συνόρων της).
Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά από το 1996, η Τουρκία “προμοτάρει” αυτό που ονομάζει “γαλάζια πατρίδα”, επισταμένα και με τρόπο που είναι γνωστός (δηλαδή με δηλώσεις αλλά και κινήσεις που μπορεί να γίνονται για πολλά – πολλά χρόνια, μέχρι να επιτύχει το επιθυμητό από αυτή αποτέλεσμα). Τα σύνορα αυτής της “γαλάζιας πατρίδας” η Τουρκία θεωρεί ότι βρίσκονται σε τελείως διαφορετική θέση από τη θέση των πραγματικών της συνόρων. Φυσικά πάντα εις βάρος των γειτόνων της. Ενίοτε οι αιτιάσεις των Τούρκων γίνονται πιστευτές από διάφορες χώρες (για τους δικούς τους λόγους).
Δυστυχώς ο τουρκικός επεκτατισμός κάποιες φορές έχει την υποστήριξή τους.
Μέχρι που κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν επιτέλους και θα καταλάβουν ότι η παραμικρή στήριξη στο καθεστώς του Ερντογάν δίνει τροφή στο ίδιο το καθεστώς, που με τις κινήσεις του θέτει σε κίνδυνο την εύθραυστη σταθερότητα και την ειρήνη σε μια περιοχή που ξεκινά από τη θαλάσσια περιοχή της Λιβύης και τα νότια της Κυπριακής ΑΟΖ και φτάνει μέχρι τα βόρεια της Συρίας, τη Μεσοποταμία και την Κασπία θάλασσα (τουλάχιστον σε όσα σημεία της τεράστιας αυτής περιοχής υπάρχουν ακόμη σταθερότητα και ειρήνη)….