Σε αυτή τη χώρα – θέλετε λόγω ιδιοσυγκρασίας, θέλετε λόγω “τρέλας”, θέλετε εξ’ αιτίας των όσων απασχολούν την επικαιρότητα της και δεν έχουν σχέση με τα όσα γίνονται γενικότερα – είμαστε ή πίσω ή μπροστά.
Ποτέ δεν συμβαδίζουμε με τη διεθνή σκηνή (αν και κάποιες φορές αυτό μας βγαίνει και σε καλό), τραβούσαμε το δικό μας δρόμο σαν τον τρελό του χωριού που βγαίνει άνετος για βόλτα ενώ έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια του. Παράδειγμα: όταν το ’89 έπεφτε το τείχος του Βερολίνου εμείς μιλάγαμε για Πάμπερς και Κοσκωτά. Όταν υπογράφονταν η συνθήκη του Μάαστριχτ εμείς είχαμε τα προβλήματά μας με την Π.Γ.Δ.Μ (και την – σε εμπόλεμη κατάσταση τότε – Γιουγκοσλαβία). Όταν αποφασίζονταν η υιοθέτηση του ευρώ εμείς είμασταν ναρκωμένοι – σαν να ΄μασταν σε νιρβάνα – με την προετοιμασία των Ολυμπιακών, τα Χρηματιστήρια και τον σημιτικό εκσυγχρονισμό. Και όταν κατέρρεαν οι αμερικανικές τράπεζες εμείς ψάχναμε στο χάρτη του Αγ. Όρους να βρούμε που είναι το Βατοπέδι. Είμαστε μια ιδιαίτερη χώρα, με τα δικά της προβλήματα στην οικονομία ή με τους …”γείτονες” και τους “φίλους”. Είμαστε σφηνωμένοι σε μια γωνιά της Ευρώπης που όλοι τη θέλουν αλλά μόνο εμείς την αγαπάμε πραγματικά και την υπερασπιζόμαστε (και δυστυχώς όχι πάντοτε όπως πρέπει). Μια από τα ίδια και τώρα: τώρα εμείς (η επικαιρότητα που μας παρουσιάζουν τα ΜΜΕ εννοώ) ασχολούμαστε με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, με τον Μπουτάρη, τον Κικίλια, τον Γκιόνογλου και τον Δημητριάδη. Και καλά κάνουμε και ΠΡΕΠΕΙ να ενδιαφερθούμε στο κάτω-κάτω, αφού ουσιαστικά πρόκειται για το μέλλον μας,…
