Κατηγορία: διεθνή

Πάλι θα πούμε τα ίδια και θα θεωρηθούμε “κακοί” και ότι επαναλαμβανόμαστε (δυστυχώς όμως μιλάμε για την πικρή αλήθεια): δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτε απολύτως από το σημερινό Eurogroup.

Οι όποιες ελπίδες καλλιεργήθηκαν εντός της Ελλάδας από τους κυβερνητικούς εταίρους έγιναν ξεκάθαρα για επικοινωνιακούς σκοπούς. Οι όποιες αντιδράσεις από την αντιπολίτευση για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Όλοι γνώριζαν και γνωρίζουν ότι αν δεν κλείσουν όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες δεν θα γίνει κάτι ουσιαστικό.

Τα ίδια ισχύουν και για τους κάθε είδους απίθανους της ΕΕ: ξέρουν ότι δεν θα γίνει τίποτε αλλά καλλιεργούν ελπίδες στον κόσμο, με δηλώσεις τους ήδη από τον Μάιο που μας πέρασε.

Στο κέντρο της ανατολικής Μεσογείου θα βρεθεί το διήμερο 14 και 15 Ιουνίου η Θεσσαλονίκη, αφού εκεί θα διεξαχθεί μια τριμερής συνάντηση (που αποκτά και νέο νόημα μετά από τις τελευταίες εξελίξεις στον Περσικό).

Τώρα, αν πείτε ότι ουδεμία σχέση έχουν η Σαλονίκη, η ανατολική Μεσόγειος και ο Περσικός Κόλπος δίκιο θα ‘χετε. Γεωγραφικά! Γιατί γεωπολιτικά η τριμερής μεταξύ Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ (στην οποία θα συναντηθούν οι Τσίπρας – Αναστασιάδης – Νετανιάχου) είναι ύψιστης σημασίας και στέλνει μηνύματα προς διάφορες κατευθύνσεις.

Κύριο… πιάτο τα ενεργειακά, πρώτο και επιδόρπια οι τηλεπικοινωνίες, τα περιβαλλοντικά και η τεχνολογία (για να θυμηθούμε τι είχε πει κάποτε και ο Ισραηλινός Πρόεδρος, αναφερόμενος στην Ελλάδα και στο που θα πρέπει να εστιάσει – γιατί αποκλειστικά μόνο με τον τουρισμό ουδείς έκανε προκοπή).

“Ο κ. Σόιμπλε ως πραγματικός Ευρωπαίος θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της Γερμανίας” γράφουν τα ΜΜΕ ότι είπε σε συνέντευξή του στο Spiegel Online ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.

Με όλο τον σεβασμό κ. Πρόεδρε, ξαναπάρτο απ’ την αρχή….!!! Πάρ’ το αλλιώς…!!!

Γιατί από την εποχή του Βίλυ Μπράντ (άντε στην καλύτερη του Χέλμουτ Σμίντ) είναι παραπάνω από σίγουρο ότι δεν υπάρχει Γερμανός πολιτικός που να το βλέπει το θέμα απ’ τη σκοπιά της “Ευρωπαϊκής Γερμανίας”. Δυστυχώς βλέπουν μόνο τη “Γερμανική Ευρώπη”.

Δυστυχώς…

Επειδή, όπως γράφαμε προχτές η… αμμοθύελλα που ξέσπασε στη Μέση Ανατολή (με το Κατάρ στο στόχαστρο) είναι ισχυρή και λέγαμε για “Μια ιστορία που ουδείς γνωρίζει την κατάληξή της”, καλό θα ήταν να γίνει μια μικρή μόνο αναφορά στο σεισμό που θα μπορούσε να προκαλέσει η απομόνωση του μικρού αυτού Εμιράτου.

Το Κατάρ είναι μικρό μόνο στον γεωγραφικό χάρτη. Γιατί στον οικονομικό χάρτη μιλάμε για έναν γίγαντα τιτανοτεράστιων διαστάσεων: 335 δισεκατομμύρια δολάρια έχει επενδυμένα στο εξωτερικό το κρατικό επενδυτικό fund του Εμιράτου που ονομάζεται Qatar Investment Authority.

Θέλετε να έχετε μια ιδέα για το τι κατέχουν οι Εμίρηδες του Κατάρ σε διάφορες χώρες της Δύσης ή σε Ρωσία και Κίνα μέσα από διάφορα οικονομικά “οχήματα”;; Δείτε:

Μια ιστορία που ουδείς γνωρίζει την κατάληξή της (μια ιστορία που για την ώρα περνάει στα «ψιλά» των ελληνικών ΜΜΕ, αφού τα προβλήματα με την οικονομία, το τριήμερο, η τρομοκρατική επίθεση στη Βρετανία αλλά και η στάση του Τραμπ στο θέμα του περιβάλλοντος έχουν επισκιάσει πολλά πράγματα) εξελίσσεται τις τελευταίες ημέρες στον αραβικό κόσμο αλλά και στη διεθνή σκηνή.

Η ιστορία είναι παλιά, κρατάει από το 2014 (κι έχει και ολίγη ειρωνεία μέσα της) και έχει να κάνει με τη στάση που κρατούν έναντι του Κατάρ αρκετές αραβικές χώρες. Η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν, οι Μαλδίβες, η Υεμένη καθώς και το καθεστώς που ελέγχει την ανατολική Λιβύη διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις το Κατάρ, με την κατηγορία ότι στηρίζει την τρομοκρατία.

Τελικά αυτό το G7 όπως φαίνεται θα καταλήξει σε… G6 σε πολλά θέματα.

Γιατί οι διαφωνίες που βγήκαν στον αφρό στο ιταλικό θέρετρο Taormina είναι αρκετές, άσχετα αν οι ΗΠΑ και ο Τράμπ για την ώρα έχουν κάνει μια ανακωχή στο θέμα του εμπορίου.
Στην επιφάνεια βγαίνουν πιο σημαντικά θέματα, όπως αυτό της προστασίας του περιβάλλοντος και της συμφωνίας του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή (του 2015). Και είναι περισσότερο από σίγουρο πως αν ο Τράμπ οδηγήσει τη χώρα του εκτός, θα ακολουθήσουν και άλλες “αποσύρσεις”, που στο τέλος τους θα σημάνουν και το τέλος του G7 (που θα γίνει – αν μείνει… – G6).

Μια ακόμη αποκάλυψη των γερμανικών προθέσεων σχετικά με το σαθρό οικοδόμημα που το λένε Ευρωπαϊκή Ένωση (τα έχουμε ξαναπεί αυτά, ας μην κουράζουμε το θεματάκι) καταγράφηκε σε εκδήλωση του κόμματος CDU στην οποία μίλησε ο Σόιμπλε.
Οι Γερμανοί, άσχετα με όσα λένε αριστερά και δεξιά, δεν είναι διατεθειμένοι με τίποτε να διαλύσουν την υφιστάμενη (προβληματική όσο δεν πάει) κατάσταση στην ΕΕ – μια κατάσταση που τους βολεύει αφάνταστα και από την οποία κερδίζουν δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, εις βάρος άλλων μελών της ευρωζώνης ή της ΕΕ. Η Γερμανο-κεντρική Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται να αλλάξει εύκολα (και αυτό ας το πάρουν επιτέλους είδηση κάτι “ευρωπαϊστές” της πλάκας που στην ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από “ευρωλάγνοι” που καταπίνουν αμάσητο οτιδήποτε τους σερβίρουν).

Ο Σόιμπλε λοιπόν απέκλεισε (προς στιγμήν, αλλά ουδέν μονιμότερον του προσωρινού λέμε στην Ελλάδα – ειδικά αν κερδίζεις αβέρτα και είσαι το αφεντικό σε τόσες χώρες) τη σύσταση θέσης υπουργού Οικονομικών της Ευρωζώνης. Προφανώς η κατάσταση είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμη μέσω Φρανκφούρτης…

Με ποσοστό που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις για το τελικό αποτέλεσμα αναμένεται να ξεπεράσει το 65,5% ο 39χρονος Εμανουέλ Μακρόν αναδεικνύεται Πρόεδρος στη Γαλλία.
Ήδη έχουν συγχαρεί τον Μακρόν ξένοι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων (όπως ο Τράμπ ή η Μέρκελ) ενώ μήνυμα στο twitter έχει γραφεί και στον λογαριασμό του Έλληνα Πρωθυπουργού.

Η αποχή αναμένεται να φτάσει το 25,3% – ποσοστό που είναι το υψηλότερο ποσοστό αποχής από τις εκλογές του 1969.

Εντός της Γαλλίας τόσο ο απερχόμενος πρόεδρος Φ. Ολάντ όσο και ο πρωθυπουργός συνεχάρησαν ήδη τον νικητή των εκλογών ενώ ο τελευταίος κάλεσε στη δημιουργία μιας πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο που θα στηρίξει τον Μακρόν.

Με αφορμή τα 35 χρόνια από την ψηφοφορία για τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας θα σας πρότεινα να διαβάσετε ένα εξαιρετικό κείμενο σχετικά με το θέμα της ΑΟΖ που έχει τον τίτλο “Το μεγαλείο της κυπριακής ΑΟΖ και η κατάρα της ελληνικής: Η “Μάνα” δεν παραδειγματίζεται από την “Κόρη””.

Όσον αφορά τη Σύμβαση, αυτή ήταν “προϊόν” διαπραγματεύσεων που διήρκεσαν εννέα χρόνια (1973 – 1982) και στην ψηφοφορία συμμετείχαν 151 κράτη. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν τότε 130 υπέρ, 4 κατά και 17 αποχές. Τα τέσσερα κράτη που καταψήφισαν ήταν οι ΗΠΑ, η Τουρκία, το Ισραήλ και η Βενεζουέλα.

Ιδιαίτερα ανήσυχος (ας το θέσουμε κομψά) είναι ο περίγυρος της χώρας.
Οι Τούρκοι έχουν ξεφύγει τελείως και έχουν προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω από τα … καθιερωμένα, αφού πλέον η τουρκική ηγεσία δεν αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία μόνο σε βραχονησίδες (όπως έκανε κατά πάγια τακτική της από το 1996 και έπειτα,από την εποχή τη κρίσης των Ιμίων) αλλά και σε κατοικημένα νησιά του Αιγαίου, όπως το Αγαθονήσι.
Στο ενδιάμεσο υπάρχει και η απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης να απορρίψει το τουρκικό αίτημα για έκδοση των οκτώ τούρκων στρατιωτικών.
Από την άλλη στα βόρεια, στα Σκόπια, η αναταραχή καλά κρατεί, ειδικά δε μετά και από την εκλογή (για πρώτη φορά) Αλβανού στη θέση του προέδρου της Βουλής. Ο πρόεδρος της ΠΓΔΜ έβγαλε διάγγελμα με το οποίο καλεί σε ηρεμία, όμως το πράγμα έχει ξεφύγει εδώ και πολύ καιρό.
Δύσκολες καταστάσεις, που απαιτούν μεγάλη προσοχή…

Τα δημοψηφίσματα όπως αυτό που διεξήχθη στην Τουρκία ανήμερα του Πάσχα (16/4/2017) – στο οποίο οι πολίτες έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ δυο απαντήσεων επί μιας προαποφασισμένης από την πολιτική εξουσία κατάστασης – έχουν μέσα στη φύση τους, στον πυρήνα τους, το χαρακτηριστικό της δημιουργίας δυο ισχυρών και άκρως αντίθετων πόλων μέσα στο εκλογικό σώμα.

Είναι αναπόφευκτη λοιπόν η δημιουργία καταστάσεων όπως αυτή στην Τουρκία, όπου οι δυο πόλοι – υποστηρικτές του “ναι” ή του “όχι” στη συνταγματική μεταρρύθμιση – ήρθαν σε ευθεία σύγκρουση μεταξύ τους. Μια σύγκρουση που δείχνει πως είναι ακόμη πιο οξυμένη, λόγω της μικρής διαφοράς στην κάλπη.

Οι πηχυαίοι τίτλοι του τύπου “διχασμένη χώρα” είναι περιττοί.Η Τουρκία ήταν και πριν από το δημοψήφισμα μια χώρα με τεράστιες διαφορές και ανισότητες, και όσο περνούν τα χρόνια τόσο αυτές θα έρχονται στην επιφάνεια.

Συνέχεια στο θέμα της επίθεσης με χημικά όπλα κατά αμάχων έδωσαν οι Αμερικανοί στη Συρία, αφού τα ξημερώματα της Παρασκευής 7/4 οι αμερικανικές δυνάμεις που βρίσκονται στην ανατολική Μεσόγειο εξαπέλυσαν επίθεση με πυραύλους που εκτοξεύτηκαν από πολεμικά πλοία.

Όπως αναφέρουν διεθνή ΜΜΕ οι Αμερικανοί εκτόξευσαν (στις 04:40 ώρα Ελλάδας) 59 πυραύλους Tomahawk από δυο πολεμικά πλοία που βρίσκονται στην ανατολική Μεσόγειο (και έδωσαν νωρίς το πρωί στη δημοσιότητα φωτογραφίες – αυτή της ανάρτησης είναι μια από αυτές), στοχεύοντας ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο που είναι υπό τον έλεγχο του Ασάντ και βρίσκεται στην κεντρική Συρία. Επίσης τα ίδια μέσα αναφέρουν πως η Ρωσία θα ζητήσει μέσα στις επόμενες ώρες την έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Πρόκειται για την πρώτη “ευθεία” ανάμιξη των Αμερικανών στον συριακό εμφύλιο με επίθεση κατά δυνάμεων του Ασάντ, ενώ κάποια ΜΜΕ αναφέρουν (χωρίς να το επιβεβαιώνει ακόμη επίσημα κανείς) πως ενημέρωσαν τους Ρώσους για την επίθεση λίγα λεπτά προτού αυτή πραγματοποιηθεί.

Από το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Ημαθίας εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

“Η Σύνοδος της Ρώμης θα πρέπει να μην είναι απλά μια επετειακή εκδήλωση, αλλά μια προσπάθεια συλλογικού αναστοχασμού για το κοινό μας μέλλον», ήταν η δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στις αρχές Μαρτίου. Αυτό έθεσε, μετ’ επιτάσεως, ο Πρωθυπουργός και στη Ρώμη. Την διαφύλαξη, δηλαδή, του κοινωνικού χαρακτήρα της ΕΕ, και του σεβασμού του Ευρωπαϊκού κοινωνικού και εργασιακού κεκτημένου από όλα τα κράτη – μέλη.
Με αιχμή το ζήτημα της επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων στην Ελλάδα και της ανάγκης τερματισμού της κατάστασης εξαίρεσης της χώρας μας, ο πρωθυπουργός ανέδειξε τη σημασία που έχει για το σύνολο της Ευρώπης και των πολιτών της η προστασία των εργαζομένων.

Και ενώ όλος ο κόσμος μιλάει για τη συνάντηση Μέρκελ – Τράμπ, στη Γερμανία έχουν μπει για τα καλά στην προεκλογική περίοδο και οι αντίπαλοι της Δωροθέας ετοιμάζονται. Στο πλαίσιο του γενικότερου lifting της πολιτικής σκηνής καταγράφεται και η αλλαγή στην ηγεσία του κόμματος των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD).

Ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς (η φωτό από παλαιότερη συνάντησή του με τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα) εξελέγη πρόεδρος από τους σύνεδρους του κόμματός του με ποσοστό που θυμίζει άλλες εποχές και “περίεργα” καθεστώτα: 100% !!!

Στους 605 συνέδρους τον ψήφισαν και οι 605 – με «100 Prozent», που θα έλεγαν και στη Γερμανία.

(σημείωση: τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις φέρνουν το κόμμα της Μέρκελ μπροστά με 33% και αυτό του Σούλτς λίγο πιο πίσω, με 32%. Επίσης στη Γαλλία οι υποψήφιοι για τις προεδρικές εκλογές είναι τελικά έντεκα, με γνωστότερους στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη την Μαρ. Λεπέν, τον Φρανσουά Φιγιόν και τον Εμμανουέλ Μακρόν.)