Κατηγορία: άρθρα

Κάποτε τα πάντα γύριζαν γύρω από τα κομματικά γραφεία χωρίς αίσθηση του περιβάλλοντος, χωρίς αντίληψη των πραγματικών αναγκών της οικονομίας και της κοινωνίας, χωρίς περιθώρια σωστής διαχείρισης και κυρίως χωρίς την δυνατότητα του τεκμηριωμένου σχεδιασμού, αφού τους κομματάρχες τους βόλευε το “άρπα- κόλα”.

Από την άλλη σήμερα μπήκαμε στο δρόμο της χειρότερης εκδοχής του εκπέοντος καθεστώτος που οδηγεί στο πουθενά και στο τίποτα, και βέβαια κανένας δεν μπορεί να ξέρει ποιο είναι το χειρότερο, αλλά αυτό που καταλαβαίνουν πολλοί είναι πως η γέννηση του καινούριου δεν πρέπει να αργήσει και φαίνεται πως έρχεται παρότι έχει πολύ κόπο και περισσότερο πόνο.

(…)Δυστυχώς για τη χώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε την αντιμνημονιακή στάση που τον έφερε στην κυβέρνηση και προσχώρησε στο μνημονιακό στρατόπεδο (…).

Ο θρίαμβος των δανειστών και του Σόιμπλε

Το νέο μνημόνιο είναι ένα κείμενο 56 σελίδων που θέτει το πλαίσιο της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της Ελλάδας για τα επόμενα χρόνια. Αντιπροσωπεύει το θρίαμβο των δανειστών και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο κ. Σόιμπλε αναδείχθηκε σε σθεναρό υποστηρικτή του στη Γερμανική Βουλή. Το πρόγραμμα του Σόιμπλε εφαρμόζει πλέον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την αμέριστη συμπαράσταση της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ.

Μετά από πέντε χρόνια αποτυχημένης πολιτικής μνημονίων, θα ήταν ίσως περιττό να ειπωθεί ότι το νέο μνημόνιο αποτελεί μια εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη για τον ελληνικό λαό.

Νέο άρθρο με τίτλο «Η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης και ο εξευτελισμός της δημοκρατίας» ανέβασε το προσωπικό του ιστολόγιο ο βουλευτής Ημαθίας (ΣΥΡΙΖΑ) Κώστας Λαπαβίτσας, ο οποίος κατά πολλούς αναμένεται να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις επερχόμενες εξελίξεις στον μεγάλο κυβερνητικό εταίρο.

Στο άρθρο του ο βουλευτής Ημαθίας γράφει τα εξής:

«Η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης και ο εξευτελισμός της δημοκρατίας

Η νέα δανειακή σύμβαση που υπερψήφισε η Βουλή στις 14 Αυγούστου 2015 μπορεί να χαρακτηριστεί αποικιοκρατική για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.

Είναι τα μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα ίδιο φαγητό με τα μακαρόνια με άσπρη σάλτσα;

Θα πει κάποιος ότι είναι και τα δυο μακαρονάδες. Ε, δεν χάλασε ο κόσμος για τη διαφορά στη σάλτσα. Ναι, έτσι ακριβώς, ειδικά αν πεινάς και το μόνο που σε νοιάζει είναι να φας μακαρονάδα. Αλλά μόνο που το αποτέλεσμα στη γεύση είναι άλλο, αν βέβαια σε νοιάζει η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά.

Έτσι συμβαίνει και με την άλλη αριστερά που πολλοί θέλουν τώρα πια. Όλοι συμφωνούν στα βασικά ΟΧΙ, όπως όχι στα μνημόνια, όχι στο ευρώ, όχι στο χρέος. Ως εδώ όλοι θέλουν μια μακαρονάδα. Όταν έρχεται το κρίσιμο ερώτημα, με τι λογής σάλτσα, τότε αρχίσουν τα γούστα να διαφοροποιούνται.

Νέα ανάρτηση ανέβασε στο blog του ο βουλευτής Ημαθίας (ΣΥΡΙΖΑ) Κώστας Λαπαβίτσας, στην οποία περιλαμβάνεται και άρθρο που συνέγραψε με τον τελευταίο Διευθύνοντα Σύμβουλο της ΕΝΚΛΩ Γ. Μουσουλίδη.

Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 9 Αυγούστου:

“Η πολυπόθητη αναδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού”

Η μνημονιακή παράταξη – που πρόσφατα πανηγυρίζει γιατί ετοιμάζεται να συμπεριλάβει και τον Σύριζα – έχει ξοδέψει τόνους μελάνης για να μας πείσει ότι τα μνημόνια και η λιτότητα δεν είναι το πρόβλημα της χώρας μας. Στην πραγματικότητα, μας λένε, η Ελλάδα, μας λένε, πάσχει επειδή δεν εφάρμοσε μεταρρυθμίσεις, πολλές από τις οποίες περιλαμβάνονται στα μνημόνια. Το ίδιο βαρύγδουπο επιχείρημα συχνά απευθύνεται και κατά όσων κάνουν κριτική στο ευρώ. Δεν φταίει το κοινό νόμισμα για την κατάσταση της οικονομίας και την κοινωνίας μας. Φταίμε εμείς που δεν κάνουμε μεταρρυθμίσεις.

Nέα μνημονιακή γεωργία – Είναι η φορολογία το κατ’ εξοχήν θέμα για την γεωργική ανάπτυξη στην Ελλάδα ;

Άρθρο του εκ Τρικάλων Ημαθίας καταγόμενου συνδημότη μας Κώστα Καραντινινή, καθηγητή στο Οικονομικό Τμήμα του Σουηδικού Πανεπιστημίου Γεωργικών Επιστημών της Ουψάλα (SLU) στην εφημερίδα “Ναυτεμπορική”.

Αφού απουσίασε σιωπηρά από τα δύο μνημόνια, η Ελληνική γεωργία εισέρχεται θορυβωδώς στο επερχόμενο τρίτο μνημόνιο. Για μια ακόμη φορά όμως, η συζήτηση για την γεωργία εκτρέπεται προς τα επουσιώδη και επί μέρους, αφήνοντας έξω τα θεμελιώδη και μεγάλα, που είναι η μείωση των άσκοπων δαπανών, η απορρόφηση κονδυλίων, η ενίσχυση του ανταγωνισμού – κυρίως όμως: η αναδιάρθρωση της αγροδιατροφικής εφοδιαστικής αλυσίδας.

Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων προσπάθησε να αναβάλει την συζήτηση για το νομοσχέδιο της γεωργίας για μετά το καλοκαίρι.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Βαρουφάκης θα μας πήγαινε στη δραχμή, ο Βαρουφάκης ίσως να μας πήγαινε και στην αρχαία μνα. Ο Βαρουφάκης κατέστρεψε τη χώρα φορτώνοντάς της δισεκατομμύρια χρέος, ο Βαρουφάκης σκοτώνει παιδάκια και πουλάει τα όργανά τους, ο Βαρουφάκης είναι προδότης και δάχτυλος ξένων δυνάμεων. Ίσως ο Βαρουφάκης να είχε σκοτώσει και τον Κένεντυ αν δεν ήταν μόλις δύο χρόνων την ημέρα της δολοφονίας του.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης παρελαύνει με εφτά κεφάλια στις φυλλάδες της διαπλοκής. Περάστε κόσμε. Αυτή η δύσμοιρη χώρα καταστράφηκε γιατί τη θέση του Αλογοσκούφη, του Παπαθανασίου, του Παπακωνσταντίνου, του Βενιζέλου και του Στουρνάρα πήρε ο Βαρουφάκης. Γι αυτό καταστράφηκε.

Στις 13 Ιουλίου μετά τη συμφωνία που επετεύχθη στο «παρά πέντε» στη σύνοδο κορυφής και ενώ ο πρωθυπουργός επί 17 ώρες έδινε «μάχη» με τους δανειστές αλλά και με τον εαυτό του κάνοντας στροφή 180 μοιρών , Βουλευτής συνεργαζόμενη με τον ΣΥΡΙΖΑ αναρτά στο Facebook φωτογραφία δακρυσμένων «μαυροσκούφηδων» μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας το 1945 και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ με τη λεζάντα «Βάρκιζα Νο. 2. Ιούλιος 2015 Ραντεβού στα γουναράδικα».

Δεν γνωρίζω αν η συγκεκριμένη Βουλευτής γνωρίζει τι έγινε τότε στη Βάρκιζα , τι προηγήθηκε ή τι ακολούθησε. Σίγουρα όμως η αναφορά αυτή είναι άκρως λαϊκίστικη καθώς απευθύνεται στο συναίσθημα προσπαθώντας να δημιουργήσει εντυπώσεις για μια ακόμη «προδοσία» ,όπως υποτίθεται πως ήταν η συμφωνία της Βάρκιζας. Ήταν όμως έτσι; Ήταν προδότες αυτοί που την υπέγραψαν; Υπήρχε άλλη λύση; Υπήρχαν σύμμαχοι που θα βοηθούσαν το ΕΑΜ στην σύγκρουση που ερχόταν; Μπορούσε ο ΕΛΑΣ να νικήσει τους Άγγλους και τα ελληνικά στρατεύματα που ήρθαν από τη Μ. Ανατολή και την Ιταλία; Προδοσία για το ΕΑΜ και τον ελληνικό λαό ήταν η υπογραφή ή η παράβαση της συμφωνίας της Βάρκιζας; Τι έγινε στη συμφωνία του Λιβάνου και της Καζέρτας;

Όταν ο Απόστολος Παύλος έγραφε την προς Ρωμαίους επιστολή, ασφαλώς δεν είχε κατά νου την εποχή μας.

Είναι βέβαιο όμως ότι όπου κυριαρχεί σωρευτικά η ανομία και περιφρονείται η ανθρώπινη δικαιοσύνη τότε παγώνουν οι καρδιές ανεξάρτητα εποχής και τόπου.

Ποτέ άλλοτε δεν είχε καταγραφεί η ηθική αποτυχία τόσο έντονα και δραματικά στον τόπο μας, γιατί ποτέ άλλοτε η χώρα μας και ο λαός της δεν είχαν εμφανίσει σημάδια τόσο προχωρημένης σήψης.

Είναι γεγονός πια η αυτονόμηση του ανθρώπου, το εγωιστικό πρόταγμα του εαυτού μας, η ιδιοτελής αναστροφή του νόμου και το πάγωμα της ανθρώπινης σχέσης, έτσι ώστε σχεδόν πάντα ο ίδιος άνθρωπος που εμφανιζόταν πριν φοβισμένος , δειλός και μίζερος μετά να παρουσιάζεται ως “λέων πνέων πύρ”.

Ένας Πρωθυπουργός, ένας Υπουργός, ένας Δήμαρχος, ένας Νομάρχης πρέπει να είναι σαν τον Ιανό, να μπορεί να βλέπει και από τις δύο πλευρές του χρόνου, γιατί τα πράγματα δεν είναι μονάχα αυτού που βλέπουμε αλλά και αυτά που προβλέπουμε.

Η πρόβλεψη βέβαια φωτίζεται καλύτερα χάρη σε εκείνο που προϋπήρξε.

Η πολυσημία είναι όρος απαράβατος για κάθε καλό πολιτικό και η πρόβλεψη ενός πολιτικού συνήθως είναι αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερης πολυδύναμης ιδιοσυγκρασίας που δεν αναφέρεται στο ένα ,γιατί αν συμβαίνει αυτό, τότε περιορίζεται σε μια μάζα πολιτών, σε έναν όχλο, και στην περίπτωση αυτή η χώρα δεν διαθέτει λαό.

Ο Κάφκα έγραψε ένα όμορφο βιβλίο για έναν εμπορικό αντιπρόσωπο που επιχειρούσε απεγνωσμένα να επιβιώσει, όταν μεταμορφώθηκε σε κατσαρίδα.

Το βιβλίο αυτό θα ωφελήσει πολύ όσους το διαβάσουν και κυρίως αυτούς που απαντούν: “Ναι, ήμουν ΠΑΣΟΚ. Λάθος μου. Κάνω την αυτοκριτική μου” και παράλληλα παρατώντας το “τυχοδιωκτικό κίνημα” το παίζουν αντισυστημικοί κερδίζοντας αδρά αμειβόμενες θέσεις στο νέο σύστημα διακυβέρνησης της νέας συγκυβέρνησης Τσίπρα- Καμμένου.

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται υποχρεωτικά σε έναν διαρκή οικονομικό πόλεμο ο οποίος για να κερδηθεί πρέπει  να συμμετάσχουν όλοι.

Πρέπει δηλαδή να αναλάβει ο καθένας το κόστος που του αναλογεί. Ποιες υποχωρήσεις θα κάνουν οι εργαζόμενοι, πόσα θα θυσιάσουν οι επιχειρηματίες, ποιο μοιράδι θα αναλάβουν οι τραπεζίτες, καθώς φτάσαμε στο σημείο όπου οι στρατηγικοί στόχοι έχουν καταντήσει κούφια λόγια και οι στρατηγικές κινήσεις γίνονται μόνον για εντυπωσιασμό.

Είναι γνωστό πια σε όλους πως ως  χώρα ηττηθήκαμε από το πελατειακό κράτος και την γραφειοκρατία. Έλλειπε ο συνδικαλιστής από την δουλειά του τις μισές μέρες του μήνα. Υπήρχε ο αδιάφορος υπάλληλος ο οποίος λούφαζε μέχρι να πάρει την σύνταξη.

Τρίτο μέρος (το πρώτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ και το δεύτερο ΕΔΩ)

γράφει ο Σεβεντικίδης Βαγγέλης, Κοινωνιολόγος

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ- Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Παραθέτω απόσπασμα από κείμενο- ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ του κ.Μαλκίδη:

“Κωνσταντίνος Φωτιάδης – Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου τ. 14 Θεσσαλονίκη – Ηρόδοτος, 2002-2005”

«Το θέμα,   για πολιτικούς κυρίως λόγους, έμεινε στο περιθώριο, στη λήθη, αφού κάθε αναφορά σ΄ αυτό ήταν απαγορευμένη λόγω της «ελληνοτουρκικής φιλίας» που αναδυόταν λίγο πριν –λίγο μετά τους διωγμούς των Ελλήνων από την Ιωνία, την Πόλη, την Κύπρο, τα Ίμια. (…) Σε όλο το διάστημα μετά το 1923, το ζήτημα της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου απουσίαζε από την επίσημη πολιτική ατζέντα και συζήτηση στην ελληνική κοινωνία.

Σήμερα όλοι μιλούν για δημοκρατία, αλλά ο καθένας θέλει την δική του. Όμως η δημοκρατία δεν ανήκει  σε κανέναν, καθώς η αληθινή δημοκρατία είναι η δημοκρατία του καθήκοντος.  Στην πολιτική λένε ότι χωράνε πολλές τακτικές κινήσεις προκειμένου να εξυπηρετεί ο στρατηγικός στόχος.  Το δράμα είναι ότι στο δήμο μας κάποιες κινήσεις στην πραγματικότητα είναι κινήσεις που εξυπηρετούν εκείνο που κρύβουν. Το ζούμε σήμερα.

Για να υπάρξει καλή διοίκηση πρέπει να υπάρχει άριστη αντιπολίτευση, στα ισχυρά όπλα της οποίας εντάσσονται η ειλικρίνεια και η ευθύνη, καθώς οι δημότες  ζητούν επίμονα να αποδείξουμε ότι αλλάξαμε και κυρίως ότι σοβαρευτήκαμε.

19 Μαΐου 2015

Οι μέρες που περνάει η Πατρίδα μας και όλος ο ελληνικός λαός είναι μάλλον δραματικές. Η σκληρή διαπραγμάτευση που υποτίθεται πως κάνει η νέα Κυβέρνηση είναι σε πολύ δύσκολη φάση. Το ρευστό στερεύει ολοένα, η χώρα φαίνεται απομονωμένη, και κάποιοι φαίνεται να απολαμβάνουν την κατάσταση όντες σε κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου το κακό, το ατύχημα, η καταστροφή δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα.

Στη σκληρή πραγματικότητα τώρα χρειαζόμαστε χρήματα. Χρήματα για να αποπληρωθούν τα δάνεια, χρήματα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, χρήματα για να πληρωθούν οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους ιδιώτες, χρήματα που θα κινήσουν την οικονομία.

Δεν νομίζω πως είναι κακό να υπάρχει διαφορετική προσέγγιση και διαφορετική τακτική στην διαπραγμάτευση αρκεί να υπάρχει η σωστή στοχοθεσία.