Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Πεδίον δόξης λαμπρόν θα αποτελέσει αυτή η ιστορία με την αποκομιδή των απορριμμάτων (και σε δεύτερη φάση με την επεξεργασία τους).
Θυμηθείτε το: θα είναι το ιδανικό “γήπεδο”, στο οποίο θα αναμετρηθούν πολιτικοί, πολιτικές, αυτοδιοικητικοί, κοινοβουλευτικοί, συνδικαλιστές, λαμόγια, υπηρέτες αλλότριων συμφερόντων (και όχι του δημοσίου συμφέροντος), άνθρωποι που πραγματικά νοιάζονται για τη βόλεψή τους και τίποτε παραπάνω και φυσικά επιχειρηματίες.

Στη μέση θα βρεθούν οι συμβασιούχοι (για όσο καιρό χρειάζεται, γιατί μετά θα βγουν εκτός κάδρου), οι πολίτες – καταναλωτές των υπηρεσιών που σήμερα παρέχουν οι Δήμοι και φυσικά η δημόσια υγεία. Όλα αυτά θα είναι η αιχμή του δόρατος για όλους τους… μαχόμενους, αφού για αυτά υποτίθεται ότι θα αγωνίζονται. Αποκλειστικά για αυτά, έτσι θα μας λένε. Χωρίς όμως να μας λέει την πλήρη αλήθεια κανένας.
Ιδανικό λοιπόν το γήπεδο. Ιδανικό για σπέκουλα, ψεύδη, δημιουργία εικονικών αναγκών, πολυδιάστατη εκμετάλλευση.

Το τεράστιο μπέρδεμα με τους συμβασιούχους, την αποκομιδή των απορριμμάτων και την καταβολή δεδουλευμένων στους εργαζόμενους (που ξεκάθαρα έχει προκύψει με ευθύνη της Κυβέρνησης) δεν φαίνεται να έχει τελειωμό.

Και αυτό γιατί οι εργαζόμενοι δικαίως διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, οι καταναλωτές (δηλαδή όλοι εμείς) δικαίως ζητούν να έχουν μια υπηρεσία που την πληρώνουν …

Η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων των συμβασιούχων στους ΟΤΑ (που αντιδρούν με τον τρόπο αυτό στην απόφαση της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου) έχει επαναφέρει σε αρκετές περιπτώσεις τη συζήτηση για ιδιωτικοποιήσεις στις Υπηρεσίες Καθαριότητας πολλών Δήμων.

Λίγο η “κρίση”, λίγο η έλλειψη προσωπικού και οι μειωμένες δυνατότητες της Τ.Α. να κάνει προσλήψεις αλλά και να χρησιμοποιήσει προσωπικό από άλλες υπηρεσίες στην Καθαριότητα, λίγο οι εντολές της Επιτροπείας (τα απορρίμματα είναι από τους πρώτους στόχους εδώ και χρόνια – μια διάσταση του θέματος θυμηθείτε ΕΔΩ), όλα συντείνουν στο να προβάλλεται πλέον στο ευρύ κοινό η ιδιωτικοποίηση ως η μόνη ενδεδειγμένη λύση. Προς τα εκεί θα πάει η συζήτηση σε λίγο καιρό, να το θυμάστε αυτό.

“Μια στιγμή που ακόμη και η Ιστορία κοντοστάθηκε για να την απολαύσει, να τη βιώσει, να χαμογελάσει.(…)

Πέρασαν ήδη 30 χρόνια. Τρεις ολόκληρες δεκαετίες από την 14η Ιουνίου του 1987, τότε η παρέα του Νίκου Γκάλη κέρδισε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας την εμβληματική “αρκούδα” της Σοβιετικής Ένωσης….

(…) Σε ένα εκκωφαντικό παράδειγμα, του πόσα μπορούμε να πετύχουμε ενωμένοι. Όταν δηλαδή παραμερίζουμε τον εθνικό διχασμό, που και σήμερα βιώνουμε. Λίγες φορές το έχουμε κάνει. Αλλά όσες φορές το κάναμε, η Ιστορία… κοντοστάθηκε.”

Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ.

Μα καλά, υπήρχε περίπτωση να πίστεψε ποτέ κάποιος ότι η οποιαδήποτε αλλαγή στο θέμα του χρέους θα έρχονταν (ΑΝ έρθει….) έτσι απλά; Με μια δυο δηλώσεις, με έναν ή δυο γύρους “διαπραγματεύσεων”, που στην ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από υπαγόρευση πραγμάτων;;

Η διεθνής (μέχρι το 2010-2011) εμπειρία αλλά και η ελληνική (η πικρή, από το 2011, που τέλος δεν θα έχει όσο η χώρα θα ανέχεται τους λεγόμενους “εταίρους”) δείχνει ένα και μόνο πράγμα: η μόνη συνταγή που εφαρμόζεται παγκοσμίως είναι η συνταγή που περιλαμβάνει “μέτρα-μέτρα-μέτρα”.

Ποδόσφαιρο δεν είναι οι κάφροι, οι ανεγκέφαλοι, τα γίδια και οι μαχαιροβγάλτες του τελικού στο Πανθεσσαλικό, που τα ρήμαξαν όλα. Ή σε άλλα γήπεδα – δεν έχει σημασία σε ποια.

Ποδόσφαιρο δεν είναι οι παράγκες, όσοι την έχουν δει πρόεδροι και “παράγοντες” (που δεν παράγουν τίποτε απολύτως!!!). Ποδόσφαιρο δεν είναι τα στοιχήματα, τα σκληρά μαρκαρίσματα, τα φάουλ ή τα οφ-σάιντ που δεν δίνονται ποτέ, οι κόκκινες που δεν βγαίνουν όταν πρέπει. Ούτε τα σπασμένα καθίσματα, ούτε τα μπινελίκια, ούτε οι κανίβαλοι γονείς που τα βάζουν με τους εκάστοτε προπονητές όταν δεν παίζει το παιδί τους μπάλα.

Ποδόσφαιρο είναι αυτό στη φωτογραφία. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι πρώτα και πάνω από όλα ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ.

Διαβάζεις μια είδηση και τελικά χαίρεσαι, επειδή αποδεικνύει αυτό που τόσο καιρό λες  (αλλά και που το επισημαίνουν κι οι λογικά σκεπτόμενοι): όταν το Δημόσιο θέλει και υπάρχει και η διάθεση για αλλαγή, τότε μπορεί να κάνει πολλά – χωρίς την ανάγκη είτε να ξεπουληθούν όλα για πέντε δεκάρες σε κάποιον ιδιώτη (όπως γίνεται με τα Μνημόνια) είτε χωρίς την ανάγκη να δοθούν όλα σε κάποιον ιδιώτη με τη μορφή «προμήθειας».

Υπάλληλος της Περιφερειακής Διεύθυνσης στον ΟΑΕΔ Πελοποννήσου, στην Πάτρα, κατάφερε με δική του πρωτοβουλία και συνεργαζόμενος με άλλους συναδέλφους του να εξοικονομήσει πάνω από 900.000 ευρώ, αναβαθμίζοντας τον τρόπο σύνδεσης των υπηρεσιών του Οργανισμού.

Τις τελευταίες ώρες τόσο εδώ στην Περισκόπηση όσο και σε άλλα τοπικά blogs και sites έχουν αναρτηθεί ανακοινώσεις που αποσκοπούν στην ενημέρωση των γονέων για τα voucher για τους παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς του Δήμου Αλεξάνδρειας και τα ΚΔΑΠ του Δήμου.
Μόνο εδώ αναρτήσαμε τρεις (!!!) διαφορετικές ανακοινώσεις για το συγκεκριμένο θέμα.

Δεν ξέρω αν το έχετε (ξανά)παρατηρήσει και εσείς, αλλά οι ανακοινώσεις προέρχονται από διαφορετικούς φορείς – υπηρεσίες του Δήμου. Μια ανακοίνωση της ΚΕΔΑ για τα ΚΔΑΠ, μια άλλη ξανά της ΚΕΔΑ για τον βρεφονηπιακό στο Π. Σκυλίτσι, μια τρίτη ανακοίνωση του ΟΠΑΚΟΜ για τους υπόλοιπους βρεφονηπιακούς – παιδικούς του Δήμου.
Αν προσθέσει κανείς και την αντιδημαρχία Παιδείας, τότε μιλάμε για την απόλυτη (η σχεδόν απόλυτη) …παράνοια και διασπορά αρμοδιοτήτων και υπευθύνων κλπ κλπ.

Δυσκολίες θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τις τελευταίες μέρες και ώρες οι αρχισυντάκτες (οι σοβαροί εννοείται) των ελληνικών ΜΜΕ και οι δυσκολίες αυτές έχουν να κάνουν με το που θα καταχωρήσουν τις ειδήσεις από τον τελικό του κυπέλλου που έγινε το Σάββατο 6 Μαΐου 2017.

Με τόσους τραυματίες, τόσα επεισόδια εκτός και εντός του Πανθεσσαλικού (το οποίο, όπως λένε οι περισσότεροι, ήταν “ανέτοιμο” για ποδοσφαιρικό παιχνίδι και καλύτερα να έκαναν το παιχνίδι στη Λάρισα – αφού ήθελαν τόσο πολύ να κόψουν την απόσταση στα δυο), με ζημίες που με πρώτες εκτιμήσεις ξεπερνούν τα 300 χιλιάδες ευρώ, όντως οι σοβαροί αρχισυντάκτες θα πρέπει να έχουν πρόβλημα.

Που κατατάσσεις λοιπόν έναν τόσο ντροπιαστικό τελικό; Στα αθλητικά;; Στα αστυνομικά;; Στα πολεμικά;;;

Τέλος στο γνωστό “αριστερό μπέρδεμα” για το αν η Πρωτομαγιά είναι τελικά αργία ή αν είναι απεργία έρχεται να τεθεί με τροπολογία που κατατέθηκε από το Υπουργείο Εργασίας.

Συγκεκριμένα, με τροπολογία που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο “Εθνικό Σύστημα Διαπίστευσης και άλλες διατάξεις”, καθιερώνεται με νόμο αντί με υπουργική απόφαση όπως ισχύει σήμερα, η 1η Μαΐου ως ημέρα υποχρεωτικής αργίας.

Ως τώρα έβγαινε μια απόφαση υπουργού με την οποία η 1η Μαΐου λογίζονταν ως αργία. Πλέον, αν η τροπολογία περάσει και γίνει νόμος το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, η Πρωτομαγιά θα λογίζεται μια και καλή ως ημέρα υποχρεωτικής αργίας που θα διέπεται από το νομικό καθεστώς που διέπει την Κυριακή.

Κατά την ομιλία του στην 4η έκθεση μεταφοράς τεχνογνωσίας «Patras IQ» (που πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα από την Παρασκευή 7 μέχρι και την Κυριακή 9 Απριλίου 2017) ο αναπληρωτής υπουργός Έρευνας και Καινοτομίας Κ. Φωτάκης επιβεβαίωσε μια από τις χειρότερες – και γνωστές εδώ και πολύ καιρό – πτυχές της “κρίσης” που έχουν φορτώσει στη χώρα: χιλιάδες νέοι, με εξειδίκευση σε πολλούς και διάφορους τομείς, έχουν φύγει από την Ελλάδα και αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.

Πρόκειται για την κατάσταση που είναι πιο γνωστή με τον αγγλικό όρο “brain drain”. Δηλαδή την αναχώρηση από τη χώρα επιστημόνων, που θα μπορούσαν – αν φυσικά οι συνθήκες τους το επέτρεπαν – να βοηθήσουν και στην ουσία να αποτελέσουν τον καταλύτη ώστε η οικονομία να επανακάμψει.

Το λέγαμε από το 2014, πολλοί το πίστεψαν αλλά δυστυχώς κανείς δεν μπόρεσε να το πραγματοποιήσει: “πάρε και εσύ ένα αεροδρόμιο, μπορείς!”.

Λίγο στα ποσά πέσαμε έξω, αντί για 14 που υπολογίζονταν τότε τώρα θα πάει 12 ευρώ.

Να πω δεν τα λέγαμε, τα λέγαμε!!! “Πάρε και εσύ ένα αεροδρόμιο, μπορείς!”, γιατί ΤΖΑΜΠΑ ΠΡΑΜΑ ΗΤΑΝ….

(η πλάκα είναι πως οι πιο πολλοί το προδιαγεγραμμένο τώρα το παρουσιάζουν ως είδηση)

Ας είμαστε λίγο σοβαροί και ας δούμε το προφανές, συνδυάζοντας 3 μικρά – μικρά πραγματάκια:

1) υπάρχει κανείς (λογικός) που υποστηρίζει πως η ΔΕΗ δεν έχει εξελιχθεί στον καλύτερο και πιο αποδοτικό φοροεισπρακτικό μηχανισμό του κράτους;

2) υπάρχει κανείς (λογικός) που νομίζει ότι η συζήτηση που “ξαφνικά” άνοιξε για τις διάφορες ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ χρεώσεις στους λογαριασμούς που φτάνουν στους πελάτες της είναι τυχαία;;

3) υπάρχει κανείς (λογικός) που πιστεύει πως η ΔΕΗ δεν θα τεμαχιζόταν και θα “αξιοποιούνταν”, όπως έγινε π.χ. με τον ΟΣΕ, τον ΟΠΑΠ και άλλες παρόμοιες επιχειρήσεις του δημοσίου ή τις τράπεζες που άλλαζαν χέρια για λιγότερα από 100 εκατομμύρια;;

Τα έχουμε πει ουκ ολίγες φορές:

Έκπληξη (το λιγότερο) προκαλεί η προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια – και ειδικά το τελευταίο διάστημα – να επανέλθουν στην επικαιρότητα, και μάλιστα από την κεντρική είσοδο, διάφοροι πολιτικοί οι οποίοι είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη μακροχρόνια πορεία της χώρας προς τα Μνημόνια και την εξαθλίωση σε κοινωνικό επίπεδο και προς την ομηρία σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.
Κλασσικό παράδειγμα η προσπάθεια να αναβαπτισθεί ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τις βαρύγδουπες πολιτικές αναλύσεις γιατί το θέμα είναι ένα και αναμφισβήτητο: η καθημερινή πρακτική λέει πως ένα μέρος του προβλήματος δεν είναι δυνατόν να αποτελεί μέρος και της λύσης.
Όμως το να βλέπεις να γίνονται προσπάθειες να επανέλθουν στην επικαιρότητα πολιτικοί όπως ο Σημίτης – και μάλιστα ως “σοφός” – σε κάνει να σκέφτεσαι αν πραγματικά υπάρχει ελπίδα να αλλάξει ποτέ κάτι σε αυτόν το τόπο.

Σε προσωπική επίθεση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο προέβη την Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017 το τουρκικό ΥΠΕΞ, με αφορμή τις δηλώσεις του  Προέδρου από τα Δωδεκάνησα για το δικαίωμα της Ελλάδας να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της στο Αιγαίο.

Όπως μεταξύ άλλων αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους οι Τούρκοι για όσα είπε ο Παυλόπουλος, «(..) είμαστε έκπληκτοι με τις παρατηρήσεις του που δείχνουν μια σοβαρή έλλειψη γνώσεων των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου».

Τώρα θα μου πείτε, «Ε καλά, οι Τούρκοι μετά από τόσες επιθέσεις και εισβολές σε γειτονικές τους χώρες δεν γνωρίζουν τις βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου;;; Πρυτάνεις είναι…!!!!»

Στην προκείμενη περίπτωση πάντως ίσως θα έπρεπε κάποιος να τους απαντήσει στα γαλλικά (γλώσσα της διπλωματίας γαρ) και με ορολογία διεθνούς δικαίου αλά τούρκα: «Ρε αι σιχτίρ!»