Ευκταίος, -α, -ο (λογ.)
αυτός τον οποίο εύχεται ή επιθυμεί κανείς : ~ λύση / τέρμα ΣΥΝ: επιθυμητός, ευπρόσδεκτος, ποθητός, ΑΝΤ.: απευκταίος, ανεπιθύμητος, – επίρρ.: ευκταίως (μτγν)
ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ: < αρχ. ἐυκταῖος < εὒχομαι
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 690
Δεκαρολόγος [1895]
1. πρόσωπο που χρηματίζεται με αναξιοπρεπή τρόπο και για ευτελή ποσά ΣΥΝ: αναξιοπρεπής, μικροπρεπής
2. πρόσωπο που οι συναλλαγές του είναι εξαιρετικά φειδωλός, τσιγγούνης. – δεκαρολογία (η) [1889], δεκαρολογώ ρ. [1891] {-είς…}
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 459
Ηδύγλωσσος, -η, -ο [αρχ.] (λογ.)
αυτός που μιλά με γλυκύτητα, που διακρίνεται από εκφραστική λεπτότητα και χάρη, του οποίου τα λόγια προκαλούν ευχαρίστηση: ~ παρηγορητής στις ώρες της πίκρας.
ΣΥΝ γλυκομίλητος, ευπροσήγορος – ηδυγλωσσία (η) (μτγν.)
.
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 722
Μυσαρός, -ή (λογ. -ά), -ό
(λογοτ.) ο ηθικά επιλήψιμος, άξιος αποστροφής, απέχθειας, αυτός που προκαλεί φρίκη και αποτροπιασμό: ~ δολοφόνος / εγκληματίας || ~ έγκλημα / κακούργημα.
ΣΥΝ: απεχθής, βδελυρός, στυγερός, σιχαμερός, αποτρόπαιος.
– μυσαρότητα (η) [μτγν.], – μυσαρώς επιρρ.
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 1156
Ειδότες (οι)
.
[αρχαιοπ] αυτοί που γνωρίζουν καλά τα πράγματα – συν: επαϊοντες, ειδήμονες, ειδικοί.
Ετυμολογία: μετ. παρακ. του αρχαίου ρήματος οιδα
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 555