Επειδή, όπως γράφαμε προχτές η… αμμοθύελλα που ξέσπασε στη Μέση Ανατολή (με το Κατάρ στο στόχαστρο) είναι ισχυρή και λέγαμε για “Μια ιστορία που ουδείς γνωρίζει την κατάληξή της”, καλό θα ήταν να γίνει μια μικρή μόνο αναφορά στο σεισμό που θα μπορούσε να προκαλέσει η απομόνωση του μικρού αυτού Εμιράτου.
Το Κατάρ είναι μικρό μόνο στον γεωγραφικό χάρτη. Γιατί στον οικονομικό χάρτη μιλάμε για έναν γίγαντα τιτανοτεράστιων διαστάσεων: 335 δισεκατομμύρια δολάρια έχει επενδυμένα στο εξωτερικό το κρατικό επενδυτικό fund του Εμιράτου που ονομάζεται Qatar Investment Authority.
Θέλετε να έχετε μια ιδέα για το τι κατέχουν οι Εμίρηδες του Κατάρ σε διάφορες χώρες της Δύσης ή σε Ρωσία και Κίνα μέσα από διάφορα οικονομικά “οχήματα”;; Δείτε:
Μια ιστορία που ουδείς γνωρίζει την κατάληξή της (μια ιστορία που για την ώρα περνάει στα «ψιλά» των ελληνικών ΜΜΕ, αφού τα προβλήματα με την οικονομία, το τριήμερο, η τρομοκρατική επίθεση στη Βρετανία αλλά και η στάση του Τραμπ στο θέμα του περιβάλλοντος έχουν επισκιάσει πολλά πράγματα) εξελίσσεται τις τελευταίες ημέρες στον αραβικό κόσμο αλλά και στη διεθνή σκηνή.
Τελικά αυτό το G7 όπως φαίνεται θα καταλήξει σε… G6 σε πολλά θέματα.
Μια ακόμη αποκάλυψη των γερμανικών προθέσεων σχετικά με το σαθρό οικοδόμημα που το λένε Ευρωπαϊκή Ένωση (τα έχουμε ξαναπεί αυτά, ας μην κουράζουμε το θεματάκι) καταγράφηκε σε εκδήλωση του κόμματος CDU στην οποία μίλησε ο Σόιμπλε.
Με ποσοστό που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις για το τελικό αποτέλεσμα αναμένεται να ξεπεράσει το 65,5% ο 39χρονος Εμανουέλ Μακρόν αναδεικνύεται Πρόεδρος στη Γαλλία.
Με αφορμή τα 35 χρόνια από την ψηφοφορία για τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας θα σας πρότεινα να διαβάσετε ένα εξαιρετικό κείμενο σχετικά με το θέμα της ΑΟΖ που έχει τον τίτλο “Το μεγαλείο της κυπριακής ΑΟΖ και η κατάρα της ελληνικής: Η “Μάνα” δεν παραδειγματίζεται από την “Κόρη””.
Ιδιαίτερα ανήσυχος (ας το θέσουμε κομψά) είναι ο περίγυρος της χώρας.
Τα δημοψηφίσματα όπως αυτό που διεξήχθη στην Τουρκία ανήμερα του Πάσχα (16/4/2017) – στο οποίο οι πολίτες έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ δυο απαντήσεων επί μιας προαποφασισμένης από την πολιτική εξουσία κατάστασης – έχουν μέσα στη φύση τους, στον πυρήνα τους, το χαρακτηριστικό της δημιουργίας δυο ισχυρών και άκρως αντίθετων πόλων μέσα στο εκλογικό σώμα.
Συνέχεια στο θέμα της επίθεσης με χημικά όπλα κατά αμάχων έδωσαν οι Αμερικανοί στη Συρία, αφού τα ξημερώματα της Παρασκευής 7/4 οι αμερικανικές δυνάμεις που βρίσκονται στην ανατολική Μεσόγειο εξαπέλυσαν επίθεση με πυραύλους που εκτοξεύτηκαν από πολεμικά πλοία.
Από το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Ημαθίας εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:
Και ενώ όλος ο κόσμος μιλάει για τη συνάντηση Μέρκελ – Τράμπ, στη Γερμανία έχουν μπει για τα καλά στην προεκλογική περίοδο και οι αντίπαλοι της Δωροθέας ετοιμάζονται. Στο πλαίσιο του γενικότερου lifting της πολιτικής σκηνής καταγράφεται και η αλλαγή στην ηγεσία του κόμματος των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD).
Επιμένουν να διατηρούν την ένταση στο Αιγαίο οι Τούρκοι, αφού μετά από όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες στην περιοχή των Ιμίων, στο Φαρμακονήσι και στη βραχονησίδα Παναγιά, έχουν εκδώσει NAVTEX και στέλνουν το ερευνητικό σκάφος TCG CESME για “υδρογραφικές και ωκεανογραφικές έρευνες” από τις 22 Φεβρουάριου και “μέχρι νεοτέρας” στην περιοχή η οποία εκτείνεται μεταξύ του Άθω, της Θάσου, της Λήμνου και της Σαμοθράκης.
Στο μάτι του κυκλώνα είναι η χώρα μας για μια ακόμη φορά. Αιτία οι δηλώσεις ξένων (βασικά, του Σόιμπλε και του Ντάισελμπλουμ) σχετικά με την “χαλάρωση”, τη μείωση του χρέους και τις κινήσεις της χώρας μας στη συνέχεια (νέοι φόροι, μέτρα, και κοινές προτάσεις που κατατίθενται από όλους τους “σωτήρες”).
Είναι να απορεί κανείς γιατί – σε μια στιγμή που ο περίγυρος της χώρας είναι ασταθής όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 21 χρόνια – καθόμαστε και μιλάμε για το νόμισμα. Η Οικονομία όμως είναι πλέον βαλτωμένη, παγιδευμένη (αυτό δεν χρειάζεται να μας το πει κανείς, ούτε περιμένατε να το διαβάσετε εδώ). Πρωτίστως για αυτό φταίνε τα Μνημόνια και οι συνταγές «σωτηρίας», δευτερευόντως φταίει το νόμισμα που οδήγησε στην υφιστάμενη κατάσταση αλλά και το υβριδικό οικονομικό σύστημα που έχουμε από τη δεκαετία του 1960 (που άντε να το συναντήσεις σε 5-6 ακόμη χώρες), το οποίο κινούνταν στα όρια του καπιταλισμού και άγγιζε και ολίγον σύστημα ανατολικής Ευρώπης.