Υπάρχει μια πολύ ωραία έκφραση, που συχνά – πυκνά όλοι μας τη λέμε: “μα καλά, δουλευόμαστε μεταξύ μας;;”.
Η έκφραση αυτή ταιριάζει απόλυτα με την ιστορία με το βαπόρι απ΄ την Τανζανία που το φυλάνε τούρκικες φρεγάτες μέχρι να πιάσει λιμάνι στη Λιβύη.
Σε αυτή την περίπτωση το δούλεμα είναι διπλό και έρχεται:
Υπογράφηκε λοιπόν η συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών Ελλάδος και Ιταλίας, μια συμφωνία που καθυστέρησε 26 ή έστω 22 ολόκληρα χρόνια. Δεν λέμε 43 χρόνια επειδή σε τέτοια θέματα (όπως και σε όλα τα υπόλοιπα) προσέχουμε τι γράφουμε και οι αναφορές για λόγους εντυπωσιασμού θα πρέπει να τελειώσουν κάποια στιγμή. Όποιος το ψάξει λίγο περισσότερο θα αντιληφθεί πλήρως τι εννοούμε με το “26” ή το “22”.
Όπως και να ‘χει, οι αναγνώστες της Περισκόπησης δεν περίμεναν να υπογραφεί συμφωνία όπως αυτή για να ενημερωθούν για την σπουδαιότητα της! Αμέσως μετά απ’ τη συμφωνία του Σάραζ και του Ερντογάν γράφαμε για την αναγκαιότητα συμφωνιών με Ιταλία και Κύπρο (αρχικά), όπως και για την αναγκαιότητα άμεσης υπογραφής με την Αίγυπτο, προτού να είναι πολύ αργά και οι “νυν” της Αιγύπτου γίνουν “πρώην” (κάτι που οι αρκετοί το έχουν “ανακαλύψει” μόλις χθες…).
Σε μια ακόμη επίδειξη των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας προχώρησε τη Δευτέρα 8 Ιουνίου ο πρόεδρός της, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε τηλεοπτική εμφάνιση που έκανε.
Κάποιες φορές συμβολικό – κάποιες άλλες ουσιαστικό, το ρίξιμο των αγαλμάτων από τα βάθρα δείχνει το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας άλλης.
Συνήθως η “άλλη περίοδος”, αυτή που ακολουθεί, δεν είναι κι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η Ιστορία.
Μπορεί εδώ στην Ελλάδα να θεωρούμε (κακώς) πως ο κίνδυνος από τον κορωνοϊό SARS-COV-2 έχει παρέλθει και η συζήτηση πλέον να περιστρέφεται γύρω από την οικονομία, υπάρχουν όμως πολλές χώρες στις οποίες οι άνθρωποι πεθαίνουν με ρυθμούς που θυμίζουν Μάρτιο ή Απρίλιο στην Ευρώπη.
Συνολικά 196 χώρες και εδάφη έχουν αναφέρει περιστατικό που συνδέεται με τον κορωνοϊό SARS-COV-19, σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη.
Κλιμακωτή είναι η αντίδραση της Ελλάδας σε διπλωματικό επίπεδο σε σχέση με τις τουρκικές ενέργειες για τις “άδειες” για έρευνα και εκμετάλλευση σε περιοχές που ανήκουν στη χώρα μας, σε περιοχές που βρίσκονται όχι μόνο εντός της ΑΟΖ αλλά και εντός των στενών ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Πολλά τα πρόσωπα της Αμερικής (των ΗΠΑ δηλαδή) και κατά καιρούς τα βλέπουμε ένα – ένα ή συνδυαστικά.
Την εποχή αυτή βλέπουμε το χειρότερο, το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της Αμερικής: το ρατσιστικό και το καταπιεστικό. Και βλέπουμε μια Αστυνομία εκτός ελέγχου, που αρχικά δεν κάνει τη δουλειά της και για τον λόγο αυτό είναι η πραγματική αιτία ενός προβλήματος (και που στο τέλος παρουσιάζεται στους δρόμους πάνοπλη, ως η λύση για το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε).
Καθόλου τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η κίνηση του Ερντογάν και της παρέας του να ανοίξουν τα τεμένη που είχαν κλείσει λόγω κορωνοϊού στις 29 Μαΐου, σχεδόν δυο εβδομάδες νωρίτερα από το προβλεπόμενο (ήταν να ανοίξουν στις 11 Ιουνίου).
Το ίδιο τυχαίο δεν είναι το σόου που έδωσαν στην Αγία Σοφία, ανήμερα της Άλωσης της Πόλης.
Όλα έχουν το σκοπό τους και γίνονται την κατάλληλη (σύμφωνα με τους εμπνευστές τους) στιγμή.
Το να τα βάλει ένα κράτος – οποιοδήποτε κράτος – με τη διεθνή οικονομική νομενκλατούρα (ας το πούμε ευγενικά) είναι εξαιρετικά δύσκολο. Θα πρέπει πρώτα να μελετήσει πολύ καλά οποιαδήποτε κίνησή του και μετά να κινηθεί με σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του.
Τι γίνεται όμως και η πετρελαιοπαραγωγός Βενεζουέλα ξέμεινε από καύσιμα;;;
Την αλλαγή του ρου του Έβρου προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι Τούρκοι και να δημιουργήσουν για πολλοστή φορά θέμα εδαφικών διεκδικήσεων. Ο ρους του ποταμού, όπως και αυτός του Άρδα, είναι που καθορίζουν τη συνοριακή γραμμή Ελλάδας – Τουρκίας (βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 και σειράς Πρωτοκόλλων – με σημαντικότερο ένα του 1926).
Λόγω της αλλαγής του ρου/ θέσης της κοίτης των δυο ποταμών οι Τούρκοι κατά καιρούς αμφισβητούν περιοχές που ανήκουν στη χώρα μας. Έτσι και τώρα έσπευσαν να καταλάβουν μια έκταση περίπου 16 στρεμμάτων, που βρίσκεται στην περιοχή Μελισσοκομείο (Πέπλο).