Τα καλοκαίρια, παρότι είναι το σήμα κατατεθέν για τη χώρα μας (θάλασσες – ξεγνοιασιά – διακοπές κλπ), πάντα ήταν ιδιαίτερα “θερμά” στα εθνικά μας θέματα. Ειδικά οι μήνες Ιούλιος και Αύγουστος.
44 χρόνια πέρασαν από τις 15 του Ιούλη του 1974, όταν επιχειρήθηκε η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Κύπρο – με παρέμβαση της χούντας των Αθηνών και άλλων – η ανατροπή του Μακάριου και η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος παρόμοιου με αυτό που υπήρχε στην Αθήνα από το 1967.
Τελικά, για να μην μακρηγορούμε αλλά και για να μην ξεχνούμε την Ιστορία αυτού του Έθνους, ο Μακάριος γλύτωσε από τον βομβαρδισμό του Προεδρικού Μεγάρου της Λευκωσίας, διέφυγε στην Πάφο και με εκείνο το πραγματικά συγκλονιστικό του μήνυμα προς τον κόσμο είπε ότι είναι ζωντανός.
“Ελληνοκυπριακέ λαέ.
Η φωνή, που ακούτε, σάς είναι γνωστή. Γνωρίζετε ποιος σάς ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος” έλεγε στην αρχή του μηνύματός του ο ανατραπείς πρόεδρος της Κύπρου.
Ο οποίος επέστρεψε στο νησί αρκετούς μήνες αργότερα, ενώ στο μεταξύ:
- οι χουντικοί της Κύπρου έβαλαν για “πρόεδρο” τον Ν. Σαμψών,
- πέντε μέρες μετά (20 Ιουλίου 1974) οι Τούρκοι εισέβαλλαν στην Κύπρο με σκοπό να… “προστατεύσουν” τους Τουρκοκύπριους και παίζοντάς το “εγγυήτρια δύναμη” – τον Αύγουστο του ’74 έκαναν και τον “Αττίλα 2” και έφτασαν στις θέσεις που κατέχουν ακόμη και σήμερα (γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, όπως κάνουν πάντοτε και χωρίς να τιμωρούνται, διεθνείς συνθήκες και ψηφίσματα)
- έπεσε η χούντα στην Αθήνα και ήρθε ο Καραμανλής (24/7/1974) να αναλάβει πρόεδρος της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Την ίδια ημέρα στην Κύπρο ανέλαβε καθήκοντα προσωρινού Προέδρου ο Γλ. Κληρίδης.
Το κακό όμως είχε ήδη γίνει…
Δύσκολα τα καλοκαίρια για το Έθνος. Θυμίζουν τις πιο μαύρες στιγμές του.
Δυστυχώς όμως θα πρέπει να τα θυμόμαστε, για να αποφύγουμε νέα δράματα, νέες διχοτομήσεις, νέους ακρωτηριασμούς του Εθνικού κορμού.