Σε μια ακόμη επίδειξη των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας προχώρησε τη Δευτέρα 8 Ιουνίου ο πρόεδρός της, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε τηλεοπτική εμφάνιση που έκανε.
Κλιμακωτή είναι η αντίδραση της Ελλάδας σε διπλωματικό επίπεδο σε σχέση με τις τουρκικές ενέργειες για τις “άδειες” για έρευνα και εκμετάλλευση σε περιοχές που ανήκουν στη χώρα μας, σε περιοχές που βρίσκονται όχι μόνο εντός της ΑΟΖ αλλά και εντός των στενών ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Όποτε μιλάει κανείς για διεθνείς σχέσεις πρέπει να έχει στο νου του τρία πράγματα:
1. ότι δεν υπάρχουν “φίλοι” και “σύμμαχοι” παρά μόνο συμφέροντα (τα οποία, κατά περίπτωση, είναι είτε κοινά συμφέροντα είτε αντίθετα),
2. ότι ο καλύτερος σύμμαχος μιας χώρας είναι ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός ενός βασικού κορμού κατευθύνσεων – που η χώρα τις ακολουθεί πιστά όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση της,
3. ότι το σωστό timing και η προσαρμογή στις συνθήκες κάθε εποχής είναι βασικός πυλώνας στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής.
Ως αβάσιμες χαρακτηρίζει το ιταλικό υπουργείο των Εξωτερικών τις διακινούμενες “πληροφορίες” από ΜΜΕ διαφόρων χωρών ότι υπάρχει συνεργασία – διαπραγμάτευση μεταξύ της Ιταλίας και της Τουρκίας με σκοπό τη συνεκμετάλλευση πετρελαίων στα ανοιχτά της Λιβύης, στο πλαίσιο του πρόσφατου MoU που υπέγραψαν η Άγκυρα και η Τρίπολη (αναφέρεται στο Μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας και μιας εκ των Κυβερνήσεων που υπάρχουν πλέον στη Λιβύη).
Πρόκειται για ισχυρισμούς του Ερντογάν, που πάρα πολλά ελληνικά ΜΜΕ έσπευσαν να τους αναπαράγουν.
Δεν μας κάλεσαν λέει (οι Γερμανοί το λένε…) στο Βερολίνο επειδή στη διάσκεψη θα ασχοληθούν με άλλα θέματα και όχι με θέματα θαλασσίων συνόρων ή δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στη Μεσόγειο.
Δούλεμα ψιλό γαζί δηλαδή…
Πρέπει να είναι παντελώς αφελής κάποιος για να τους πιστέψει, αφού και στο τραπέζι της διάσκεψης να μην τα πουν, θα τα πουν σε διμερείς συναντήσεις που αναπόφευκτα γίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Στην Αθήνα εκτάκτως (και με άφιξη που έγινε υπό άκρα μυστικότητα – όπως δηλαδή πρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις) βρίσκεται από το βράδυ της Πέμπτης 16 Ιανουαρίου ο ένας εκ των δυο βασικών “παικτών” της Λιβύης, ο στρατάρχης Χαλίφα Χαφτάρ. Ο Χαφτάρ είναι ο αντίπαλος του Αλ Σαράζ, αυτού δηλαδή που υπέγραψε το “σύμφωνο” με τον Ερντογάν.