Πολλά τα πρόσωπα της Αμερικής (των ΗΠΑ δηλαδή) και κατά καιρούς τα βλέπουμε ένα – ένα ή συνδυαστικά.
Την εποχή αυτή βλέπουμε το χειρότερο, το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της Αμερικής: το ρατσιστικό και το καταπιεστικό. Και βλέπουμε μια Αστυνομία εκτός ελέγχου, που αρχικά δεν κάνει τη δουλειά της και για τον λόγο αυτό είναι η πραγματική αιτία ενός προβλήματος (και που στο τέλος παρουσιάζεται στους δρόμους πάνοπλη, ως η λύση για το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε).
Συνήθως δεν αναφέρουμε αριθμούς που σχετίζονται με τον κορωνοϊό, επειδή πρόκειται για δεδομένα που αλλάζουν συνεχώς και ταχύτατα.
Όμως και μόνο ο αριθμός που είδαμε στο cnn προκαλεί εντύπωση και θλίψη.
Εικοσιδύο χιλιάδες είναι νεκροί στις ΗΠΑ απ’ την ασθένεια COVID-19 και πάνω από μισό εκατομμύριο (557.000) τα επιβεβαιωμένα κρούσματα μόλυνσης από τον ιό SARS-CoV-2. Και όπως αναφέρεται, μόνο η Πολιτεία της Νέας Υόρκης έχει περισσότερα κρούσματα από οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη.
Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης έθεσε τις Ηνωμένες Πολιτείες ο πρόεδρος της χώρας Ντόναλντ Τράμπ. Αιτία η πορεία της εξάπλωσης του κορωνοϊού και σε αυτή τη χώρα αλλά και επειδή έτσι η ομοσπονδιακή Κυβέρνηση των ΗΠΑ θα μπορέσει να αποδεσμεύσει και να να χρησιμοποιήσει πόρους που θα διατεθούν για την αντιμετώπιση του COVID-19.
Τα μεγάλα ΜΜΕ των ΗΠΑ αναφέρουν πως η FEMA (η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Εκτάκτων Αναγκών) έχει στη διάθεσή της πάνω από 40 δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία θα τα διαθέσει στις Πολιτείες για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού.
Δεν είχαμε να περιμένουμε και πολλά από την επίσκεψη του Πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και ειδικότερα από τη συνάντησή του με τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Όσοι ανέβαζαν τον πήχη στο διάστημα πριν από την επίσκεψη έκαναν τεράστιο λάθος, ειδικά σε τέτοιες στιγμές που τα πράγματα στη διεθνή σκηνή δεν είναι και τόσο ήρεμα. Το ίδιο λάθος κάνουν και όσοι κατηγορούν τον Μητσοτάκη και λένε πως “δεν πήρε κάτι το ουσιαστικό” από τον Τράμπ κι ότι τελικά η επίσκεψη ήταν φιάσκο.
Μπορεί το θέμα της Συρίας και οι σχέσεις του Ερντογάν με τη Ρωσία να αποτελούν τα σημαντικότερα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η Δύση στις ταραγμένες σχέσεις της με την Τουρκία, όμως υπάρχουν και κάποιες παράμετροι που απασχολούν ακόμη περισσότερο πολλούς αναλυτές και πολιτικούς που κοιτάνε “πίσω από την κουρτίνα”.
Ένα από τα προβλήματα στη σχέση ΗΠΑ – Τουρκίας ακούει στο όνομα “πυρηνικά όπλα”.
Μπορεί τα μάτια όλου το κόσμου να είναι στραμμένα στη συνάντηση μεταξύ Τράμπ και Κιμ (της Βόρειας Κορέας) και στη “βόλτα” του πρώτου στη χώρα του δεύτερου, αυτό όμως που θα πρέπει να απασχολεί καλοκαιριάτικα εμάς είναι άλλο: η άλλη συνάντηση, αυτή μεταξύ του Τράμπ και του Ερντογάν.
Διαβάστε το σημερινό (30/6) σχόλιο του Μιχάλη Ιγνατίου ΕΔΩ στο hellasjournal.com
(Ο τίτλος του σχολίου παραπέμπει στην όπερα. Παλιά έλεγαν πως ένα έργο στην όπερα δεν τελειώνει αν η “χοντρή κυρία” δεν τραγουδήσει την άρια. Συνήθως τότε οι σοπράνο είχαν κάποια κιλάκια παραπάνω, τώρα έχει σοπράνο που είναι χάρμα οφθαλμών – κανονικότατα μοντέλα! – αλλά η έκφραση ξέμεινε από παλιά και έχει νόημα)
Το μέγεθος του μπερδέματος που προκαλεί η απόφαση του Αμερικανού Προέδρου Τράμπ για αποχώρηση των στρατευμάτων της χώρας του από τη Συρία ήρθε να επιβεβαιώσει μια δήλωση του υπουργού των Εξωτερικών της χώρας του, Μάικ Πομπέο.
Σε δήλωσή του σε αμερικανικό ειδησεογραφικό δίκτυο σχετικά με την αποχώρηση των Αμερικανών στρατιωτών από τη Συρία ο Πομπέο ήταν σαφής. Όπως είπε δεν μπορεί να δώσει το ακριβές χρονοδιάγραμμα της αποχώρησης (για να μην το εκμεταλλευτούν οι αντίπαλοι των ΗΠΑ) ενώ ανέφερε ότι επί της ουσίας η αποχώρηση θα γίνει με διασφάλιση του ότι “οι Τούρκοι δεν θα σφάξουν τους Κούρδους” (της Συρίας, που τόσα χρόνια ήταν σύμμαχοι των ΗΠΑ στον πόλεμο εκεί) και θα προστατευτούν οι θρησκευτικές μειονότητες στη Συρία.
Απαντώντας σε ερώτημα για το εάν ο Ερντογάν είναι αξιόπιστος ως σύμμαχος των ΗΠΑ, είπε ότι υπάρχουν ακόμη πολλά επί των οποίων οι δυο χώρες (σ. ΗΠΑ και Τουρκία) πρέπει να εργαστούν, ότι υπάρχουν πολλά σημεία που οι ΗΠΑ στηρίζονται ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι στην Τουρκία υπάρχουν ακόμη κρατούμενοι Αμερικανοί πολίτες.
Μια εξέλιξη που αναμένεται να έχει τον δικό της αντίκτυπο στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις (αλλά και στο γενικότερο κλίμα στην ανατολική Μεσόγειο) καταγράφηκε την Παρασκευή και δεν είναι άλλη από την απελευθέρωση του Αμερικανού Andrew Brunson.
Ο Brunson απελευθερώθηκε από τις τουρκικές Αρχές μετά από απόφαση δικαστηρίου της γείτονος χώρας που τον καταδίκασε σε τρία χρόνια φυλάκιση για συνεργασία με γκιουλενιστές. Το δικαστήριο θεώρησε ότι ο χρόνος προφυλάκισής του ήταν αρκετός και έτσι ο Αμερικανός οδηγήθηκε στο σπίτι του στη Σμύρνη και από εκεί στο αεροδρόμιο για να φύγει για τις ΗΠΑ, με ενδιάμεσο σταθμό τη Γερμανία.
Για να καταλάβουμε λίγο το μπέρδεμα που επικρατεί στις ελληνο-ρωσικές σχέσεις (μύλο το χαρακτήρισα σε προηγούμενη ανάρτηση και όχι άδικα), αρκεί να σκεφτούμε 3-4 γεγονότα των τελευταίων ημερών αλλά και καταστάσεις από προηγούμενες δεκαετίες:
1. οι διμερείς σχέσεις είναι στο χειρότερο σημείο τους τα τελευταία 45 χρόνια, απ’ την πτώση της χούντας και μετά.
2. αν και η Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση που την κυβερνούσε το ΚΚΣΕ αλλά μια χώρα που την κυβερνά μια συντηρητική πολιτική ελίτ, είναι το λιγότερο παράδοξο η Ελλάδα με μια “αριστερή” κυβέρνηση να απελαύνει Ρώσους διπλωματικούς υπαλλήλους. Ακόμη και σε περιόδους διακυβέρνησης της Ελλάδας από “δεξιούς” πολιτικούς σχηματισμούς, οι διμερείς σχέσεις ήταν σίγουρα πιο ομαλές και πιο καλές.
Το γύρο του κόσμου κάνει η φωτογραφία της ανάρτησης. Γίνεται ο κακός χαμός, αφού μια εικόνα είναι ίση με χίλιες λέξεις. Όταν σχολιάζουμε μια εικόνα, μια φωτογραφία, οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε, βασικό ρόλο παίζει το σημείο εκκίνησης.
Ξεκινώντας λοιπόν να βλέπω τη φωτογραφία της ανάρτησης (από το δικό μου σημείο εκκίνησης) ένα πράγμα μου έρχεται στο νου: ότι ο Τράμπ τους έχει το λιγότερο γειωμένους – ειδικά τους δυτικοευρωπαίους.
Παρά την οικονομική τους δύναμη, ο Τράμπ τους βλέπει από ψηλά. Για δυο λόγους.