Στο επεισόδιο που συνέβη στο Μέγαρο Μαξίμου αναφέρομαι, σε αυτό μεταξύ του Κ. Μητσοτάκη και της Ολλανδής δημοσιογράφου Ίνγκεμποργκ Μπέουχελ (που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα).
Η δημοσιογράφος κατηγόρησε τον Μητσοτάκη (και στο πρόσωπό του, ως πρωθυπουργό, την Ελλάδα) ότι ψεύδεται για την ιστορία των pushbacks και των προσφύγων που βρίσκονται εδώ.
Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια. Κι όταν ανακοινώνεται αλματώδης αύξηση του αριθμού των ραντεβού για εμβόλιο, λίγες ημέρες μετά από τη θέση σε ισχύ των νέων μέτρων (που περιορίζουν την πρόσβαση σε μια σειρά από υπηρεσίες, επιχειρήσεις και δραστηριότητες), τότε κάτι συμβαίνει.
Κακά τα ψέμματα: οι εξελίξεις στα Σκόπια θα δημιουργήσουν (αναπόφευκτα) πρόβλημα στα Βαλκάνια.
Όχι ότι ο Ζάεφ ήταν κάποιο “πρότυπο αξιοπιστίας και σταθερότητας”! Δεν ήταν και λίγες οι φορές που αυτός και η Κυβέρνησή του έκαναν τα … στραβά μάτια και παραβίαζαν κατάφωρα συμφωνηθέντα με την Ελλάδα – κι η Ελλάδα του έδινε λίγο αβάντζο, μπας και καταφέρει να ισορροπήσει μεταξύ εθνικιστών και ηλιθίων που έχουν άγνοια κινδύνου.
Πόσες φορές δεν έχετε πει στη ζωή σας “δεν μπορεί, σύμπτωση είναι!”;;
Και πόσες φορές δεν μπήκατε στον πειρασμό να κάνετε συγκρίσεις για να δείτε αν όντως ήταν μια σύμπτωση ή κάτι άλλο;
Στον ίδιο πειρασμό μπήκαμε. Και είπαμε να ελέγξουμε τα επίσημα στοιχεία για τον κορωνοϊό σε τρεις χώρες. Στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Πορτογαλία, στις 3 Νοεμβρίου 2021.
Δυο πράγματα δεν μάθαμε από την περιπέτεια με τον κορωνοϊό το χειμώνα 2020-2021 και τώρα είμαστε αναγκασμένοι να τα ξαναζήσουμε τον χειμώνα 2021 – 2022.
Πάει λοιπόν η Δωροθέα, φεύγει (το πότε μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ).
Όμως προτού τη χάσουμε οριστικά ως Καγκελάριο είπε να περάσει μια βόλτα απ’ την Ελλάδα, απ’ τη χώρα που θα τη θυμάται για πάντα ως μια πολιτικό που επέβαλε την τελευταία 15ετία – τόσο σε διμερές όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο – τις χειρότερες πολιτικές που θα μπορούσαν να επιβληθούν.
Όπως ακριβώς το διαβάσατε στον τίτλο. Εμβολιαστική κάλυψη 0,1%. Δηλαδή, στους 1000 κατοίκους μιας περιοχής πλήρως εμβολιασμένος είναι μόλις ο… ένας!
Την ώρα που στις “ανεπτυγμένες” χώρες εξακολουθούν ακόμη να υπάρχουν άνθρωποι που εμπιστεύονται τον κάθε τσαρλατάνο ή συνωμοσιολόγο κι όχι την επιστήμη (και αρνούνται να κάνουν το εμβόλιο), υπάρχουν περιοχές στις οποίες η εμβολιαστική κάλυψη είναι τόσο μικρή που θα αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγουν από τη δημιουργία ενός ατέρμονου κύκλου της COVID-19.
Είναι από τα δημοσιεύματα που σου φαίνονται πιο πολύ ως “μετρητές αντιδράσεων”, αλλά παρουσιάζει ενδιαφέρον:
έρχονται λέει αλλαγές στον επιδημιολογικό χάρτη και θα αποκτήσουμε κι άλλα χρώματα. Με πρώτο απ’ όλα το “μώβ”, το οποίο αν υιοθετηθεί θα υποδεικνύει περιοχές στις οποίες τα πράγματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα και τα κρούσματα πάρα πολλά.
Και μετά το μωβ ποιο;; Προφανώς το μαύρο!
Ο τίτλος δεν είναι καθόλου τυχαίος. Είναι τα λόγια παιδιού που πηγαίνει σε σχολείο του Δήμου Αλεξάνδρειας προς τον μπαμπά του, τις προηγούμενες μέρες, που έβρεχε.
Καλά τα είπε ο Υπουργός των Εξωτερικών στη συζήτηση στην Επιτροπή Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής κατά τη συζήτηση της για την ψήφιση της συμφωνίας με τη Γαλλία, ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, γιατί είτε στον πάτο – είτε στον αφρό, όλοι μαζί θα πάμε!
Αν ρωτήσεις ψυχιάτρους ή ψυχολόγους σχετικά με την πρώτη αντίδραση των ανίκανων (να σκεφτούν λογικά, να δράσουν και στο τέλος να συμπράξουν με άλλους), σχεδόν όλοι θα σου δώσουν την ίδια ακριβώς απάντηση:
“για τους ανίκανους πάντοτε φταίνε οι άλλοι και ποτέ ο εαυτός τους!”
Όταν έχουμε τον κάδο άδειο μπροστά μας και “αφήνουμε” τα σκουπίδια δίπλα, μετά δεν φταίει κανένας δήμαρχος, κανένας πρόεδρος και καμιά υπηρεσία καθαριότητας.
Εκλογές είχαν την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου στη Γερμανία και πλέον αλλάζει ένοικος στην καγκελαρία, αφού η Μέρκελ δεν κατέβηκε για να διεκδικήσει μια ακόμη θητεία.
Και μπορεί να μην τη γουστάρουμε γενικότερα, όμως 2 πράγματα οφείλουμε να τα παραδεχθούμε:
Η χρεωκοπία της χώρας και τα Μνημόνια (που θα υφίστανται μέχρι το 2060, τουλάχιστον) είχαν οδηγήσει στο πρόσφατο παρελθόν στο ξεπούλημα της πλειοψηφίας δεκάδων δημόσιων επιχειρήσεων, κάποιες από τις οποίες ήταν μονοπώλια και μπορούσαν να λειτουργήσουν με κέρδη (γεμίζοντας το Δημόσιο Ταμείο) και – κυρίως – προς όφελος της πλειοψηφίας των καταναλωτών.
Όσοι δεν έζησαν τα μπασκετικά χρόνια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, δύσκολα να καταλάβουν αυτό που λέμε. Γιατί η Γιουγκοσλαβία τα χρόνια εκείνα ήταν η ομάδα η οποία διεκδικούσε στα ίσα τα πάντα αφού ήταν πραγματική υπερδύναμη.
Τους πήγε στα αστέρια κάποτε, τότε με την εθνική της Γιουγκοσλαβίας ο Dusan Ivkovic – τους ξαναένωσε στην κηδεία του.