Κατηγορία: διεθνή

Για τέταρτη φορά το δικαστήριο της Αδριανούπολης απέρριψε το αίτημα των δικηγόρων των Ελλήνων στρατιωτικών (που κρατούνται από τις 2 Μαρτίου στην Τουρκία) για να αποφυλακιστούν.

Όπως αναφέρουν τα ελληνικά ΜΜΕ, οι Έλληνες στρατιωτικοί Άγγελος Μητρετώδης και ο Δημήτρης Κούκλατζης οδηγήθηκαν στο δικαστήριο, το οποίο απέρριψε για μια ακόμη φορά το αίτημά τους με το αιτιολογικό ότι είναι ύποπτοι φυγής και ότι – όπως για πρώτη φορά αναφέρθηκε από τον εισαγγελέα – πιθανόν να υπήρξε δόλος από μέρους τους και για αυτό εισήλθαν στο τουρκικό έδαφος και σε απαγορευμένη στρατιωτική ζώνη (όπως λένε οι Τούρκοι).

Να σημειωθούν δυο πράγματα: α) οι τουρκικές εκλογές είναι στις 24 του μήνα και β) οι στρατιωτικοί μας – για τους οποίους ακόμη δεν έχει συνταχθεί επίσημο κατηγορητήριο – έχουν δικαίωμα να καταθέσουν νέο αίτημα αποφυλάκισης σε ένα μήνα από σήμερα.

Διάβαζα σήμερα ένα πολύ ωραίο άρθρο στον ιστότοπο της εφημερίδας “Καθημερινή”, του Άγγ. Συρίγου – αναπληρωτή καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Αυτά που λέει (δυστυχώς) δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην πραγματικότητα – σε χώρες που θέλουν να λέγονται σοβαρές. Όμως ο Συρίγος σκέφτηκε να δει το θέμα λίγο… ανάποδα και θεωρητικά, έχοντας ως βάση του την “τουρκική λογική” για τις γκρίζες ζώνες.

Και τι βρήκε;; Ότι από τη στιγμή που οι Τούρκοι βασίζονται σε συγκεκριμένη θεωρία περί “γκρίζων” ζωνών, αν ακολουθήσουμε και εμείς τη δική τους παράλογη λογική, τότε θα πρέπει να διεκδικήσουμε ουκ ολίγα νησιά και βραχονησίδες του Αιγαίου που τους ανήκουν. Μέχρι και νησιά που βρίσκονται στη θάλασσα του Μαρμαρά (Προποντίδα) θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε!!!

Διαβάστε το άρθρο, που αποδεικνύει για πολλοστή φορά την παράλογη λογική των Τούρκων, ΕΔΩ.

Ο κακός χαμός γίνεται στην Ιταλία. Από ‘κει που όλοι είπαν ότι λύθηκε το θέμα με τον σχηματισμό Κυβέρνησης (αφού τα βρήκαν μεταξύ τους το “Κίνημα των Πέντε Αστέρων” με τη “Λίγκα του Βορρά”) τώρα οι εκλογές και η αστάθεια ξαναπροβάλλουν στο προσκήνιο.

Που χάλασε η… δουλειά; Στο πρόσωπο του υπουργού των Οικονομικών. Αφού τα βρήκαν μεταξύ τους οι δυο πολιτικοί σχηματισμοί – των οποίων οι προγραμματικές διαφορές είναι μεγαλύτερες ακόμη και από αυτές που έχουν ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ (για να το φέρουμε στα δικά μας πρότυπα και δεδομένα), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδωσε εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης (σχεδόν ένα τρίμηνο μετά απ’ τις εκλογές).

Ονόματα πάνε και έρχονται, ζητήματα πάνε να λυθούν και στην πορεία περιπλέκονται, ασφυκτικές πιέσεις ασκούνται σε όλες τις πλευρές για να λυθεί ένα θέμα που βασανίζει (πραγματικά) το νότιο τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Που όμως δεν θα πρέπει να λυθεί “ελαφρά τη καρδία”, απλά επειδή κάποιοι πιέζουν να λυθεί!

Δυστυχώς όμως όλα όσα σχετίζονται με τον όνομα της γειτονικής χώρας κινούνται έχοντας στο βασικό τους κορμό έναν όρο: “Μακεδονία”. Μέγα λάθος, γιατί το “Μακεδονία” – με οποιονδήποτε προσδιορισμό κι αν συνοδευτεί ή με οποιεσδήποτε εγγυήσεις κι να δοθούν (πέραν του ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα)- σε κάθε “εκδοχή” του ενέχει μελλοντικούς κινδύνους για τη χώρα μας.

Η Επιτροπή Περιβάλλοντος ενέκρινε την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας με πυροσβεστικά αεροσκάφη, όπως καναντέρ και ελικόπτερα – Σημαντικές οι ωφέλειες για την Ελλάδα.

Την Έκθεση για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας, ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία η Επιτροπή Περιβάλλοντος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Η Έκθεση, για την οποία υπεύθυνος στη Σοσιαλιστική Ομάδα είναι ο Ευρωβουλευτής, Νίκος Ανδρουλάκης, προβλέπει τη δημιουργία του rescEU, μία δεξαμενής δυνατοτήτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα βοηθούν τα κράτη – μέλη στην αντιμετώπιση φυσικών και μη καταστροφών όπως δασικές πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμοί, προσφυγικές κρίσεις και επείγουσες καταστάσεις υγείας.

Η ιστορία δεν έχει να κάνει με το αν κάποιος είναι με τους μεν ή με τους δε.
Η ιστορία έχει να κάνει αν τελικά κάποιος είναι με την κοινή λογική ή όχι.

Γιατί τόσες αντιδράσεις – συμπεριλαμβανομένης και της στάσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης – δεν μπορεί να είναι όλες λάθος.

Μπορεί να μην έχουν όλες “ταπεινά” χαρακτηριστικά ή μπορεί να κρύβουν από πίσω τους σκοπιμότητες που θα εξυπηρετηθούν σε βάθος χρόνου.

Είναι αξιοπερίεργο γιατί ακόμη οι δικοί μας κάθονται και ασχολούνται με τόση θέρμη με το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, όταν το ζήτημα έχει λυθεί ιστορικά (και δεν αναφερόμαστε στις ψευτοιστορίες των γειτόνων, που τις καλλιεργούν εντατικά τα τελευταία 70 χρόνια). Τα παιδιά στα βόρεια δεν έχουν σχέση ούτε κατ’ ελάχιστον με τον Μεγαλέξανδρο και τους αρχαίους Μακεδόνες. Αυτά τα είπαμε.

Ας αφήσουν λοιπόν οι δικοί μας κατά μέρος τις γελοιότητες με τα erga omnes και τα υπόλοιπα τέτοια μεγαλόσχημα λατινικά της διπλωματίας, ας αγνοήσουν τα καραγκιοζιλίκια για σύνθετες ονομασίες (αλλά σε μια λέξη, όλο μαζί). Και ας σταματήσουμε επιτέλους να μιλάμε για συνταγματικές εγγυήσεις όσον αφορά το όνομα. Γιατί είναι γνωστό σε όλους τι συμβαίνει με τα Συντάγματα, σε κάθε χώρα του κόσμου: αν υπάρχει η “κατάλληλη” πλειοψηφία στα Κοινοβούλια, το Σύνταγμα της κάθε χώρας γίνεται λάστιχο!

Ζόρικα τα πράγματα για όλους μετά από τη στοχευμένη επίθεση Αμερικανών, Βρετανών και Γάλλων στη Συρία.
Οι τρεις επιτιθέμενοι ισχυρίζονται ότι χτύπησαν επιλεγμένες εγκαταστάσεις που σχετίζονται με χημικά όπλα του καθεστώτος Άσαντ (χημικά που η Συρία έχει εδώ και χρόνια – με τη βοήθεια όλων – και που υποτίθεται ότι ήταν υπό έλεγχο ή κατεστραμμένα), αλλά ο πραγματικός στόχος ήταν το μέλλον, η επόμενη ημέρα στη Συρία.

Τα πράγματα ζορίζουν για όλους λοιπόν. Ειδικά δε για τους Τούρκους τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ, αφού δεν μπορούν να πατάνε για πολύ σε δυο βάρκες. Οι Τούρκοι επί της ουσίας έχουν στήσει συμμαχία με Ιράν και Ρωσία στο συριακό ζήτημα ΟΜΩΣ είναι ταυτόχρονα και στο ΝΑΤΟ, δηλαδή σύμμαχοι με αυτούς που έκαναν την επίθεση το ξημέρωμα του Σαββάτου. Και θα είναι σημαντικές οι κινήσεις του Ερντογάν τις επόμενες ώρες ακόμη και για το μέλλον του καθεστώτος του, την ώρα που οι Ρώσοι είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να αφήσουν τον Άσαντ μόνο του (όχι επειδή τον αγαπάνε φυσικά, αλλά επειδή τον χρειάζονται και τον χρησιμοποιούν για να έχουν έλεγχο στην περιοχή).

Με διάχυτο κυνισμό και εξοργιστική απλότητα βγαίνουν σε διάφορες χώρες αρκετοί και μιλάνε για τον “κίνδυνο αύξησης των προσφυγικών ροών” χωρίς όμως να εστιάζουν στους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό – λες και είναι κάτι φυσιολογικό το να σκοτώνεται κόσμος στη Συρία, που έχει γίνει πεδίο βολής και αντιπαράθεσης των μεγάλων δυνάμεων.

Το πολεμικό θερμόμετρο έχει ανέβει επικίνδυνα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής γενικότερα.

Η συσσώρευση μεγάλης δύναμης πυρός είναι δεδομένη και ο κίνδυνος για το “άνοιγμα” του πολέμου της Συρίας αυξημένος – με την άμεση πλέον εμπλοκή Αμερικάνων, Ρώσων, Ιρανών, Βρετανών, Γάλλων και άλλων (κι όχι δια αντιπροσώπων, όπως συνήθως γίνεται τα τελευταία 7 χρόνια). Και όλοι ελπίζουμε σε άμεση εκτόνωση…

Κάποια στιγμή θα πρέπει σε αυτή τη χώρα να αρχίσουμε να κοιτάμε τον διεθνή περίγυρο, το πως διαμορφώνεται και κινείται, να ελέγχουμε τις συγκυρίες και το λεγόμενο momentum.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να λειτουργούμε με ευχολόγια, με εικασίες. Και να προωθήσουμε τα δικά μας “θέλω”, γιατί στην ουσία αποτελούν τις μόνες προτάσεις που οδηγούν στην σταθερότητα της περιοχής που βρισκόμαστε.
Χωρίς υποχωρητικότητα, αλλά με ξεκάθαρη φωνή και στο πλαίσιο των διπλωματικών ελιγμών που δεν θα αλλάζουν τη γενικότερη κατεύθυνση κάθε εξάμηνο ή κάθε τέσσερα χρόνια.
Ακούγοντας με προσοχή τους διπλωμάτες μας – όπως κάνουν σε όλες τις σοβαρές χώρες, αφήνοντάς τους να κάνουν τη δουλειά τους (που τη γνωρίζουν άριστα), χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις…

Μια ιστορία που σίγουρα θα τη βρούμε μπροστά μας φαίνεται πως παίζεται το τελευταίο διάστημα στην Ευρώπη, και συγκεκριμένα στη Γερμανία. Σχετίζεται με την ευρωζώνη και το ευρωσύστημα γενικότερα. Και, πιο συγκεκριμένα, έχει να κάνει με τη “βιωσιμότητα” ή όχι του ευρώ ως νομίσματος.

Ήδη άνοιξε η συζήτηση σε (υποτίθεται) θεωρητικό επίπεδο και με το μανδύα του… “προβληματισμού” τίθεται προς συζήτηση διάφορα σενάρια.

Που όμως ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι θα υλοποιηθούν και θα οδηγήσουν σε μια “νέα” Ευρώπη που ουδεμία σχέση θα έχει με την Ευρώπη που σχεδίασαν ο Adenauer, ο De Gasperi, ο Mansholt, ο Hallstein, ο Spinelli, ο Schuman και άλλοι.