Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Δυστυχώς “Η Ισπανία είναι… εδώ!” (¡España está… aquí!).

Επιλέξαμε αυτόν τον τίτλο όχι τυχαία. Επιλέξαμε αυτόν τον τίτλο επειδή δίνει ΠΛΕΟΝ σε όλη του τη διάσταση το δράμα το οποίο έχει αρχίσει να εκτυλίσσεται ΚΑΙ στη χώρα μας. Ένα δράμα το οποίο το βλέπαμε τα τελευταία χρόνια σε διάφορες χώρες, με επίκεντρο την Ισπανία (στην οποία επίσης οι τράπεζες ξανοίχθηκαν πολύ με τα στεγαστικά κυρίως καθώς και άλλου τύπου δάνεια και τώρα με την κρίση ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει).

Η “κρίση” στην Ελλάδα έχει βρει το επόμενο θύμα της: τους οφειλέτες που είναι στα κόκκινα. Αυτούς που από ανάγκη και όχι από επιλογή δεν μπορούν να πληρώσουν δάνεια, κάρτες, οφειλές γενικά.

Σε απίστευτο χάος φαίνεται πως οδηγείται, περίπου τρεις μήνες μετά από τα γεγονότα του καλοκαιριού, το θέμα με τα σκουπίδια. Τα αίτια για το χάος είναι πολλά, με κυριότερο όλων την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται εδώ και καιρό αυτό το σημαντικότατο θέμα.
Μετά από τα γεγονότα των προηγούμενων μηνών (αποφάσεις του Ελεγκτικού, κυβερνητικές εντολές προς τους ΟΤΑ, απεργίες και επισχέσεις, καταλήψεις από πλευράς των εργαζομένων συμβασιούχων, σκουπίδια στους δρόμους κλπ) το θέμα – που είναι απόρροια της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίστηκε το ζήτημα – ξαναέρχεται στην επικαιρότητα, ίσως πιο έντονο από ποτέ.

Από τη μια το αίτημα για έκτακτη σύγκληση στου Σ.Α. του ΟΗΕ επειδή ο ζαβός της Βόρειας Κορέας έχει βαλθεί και παίζει με τη φωτιά (ξαπόστειλε επάνω από την Ιαπωνία έναν διηπειρωτικό πύραυλο, με τις σειρήνες να ηχούν στη χώρα των χρυσανθέμων)

Από την άλλη η γνωστοποίηση πως η Ρωσία (“φίλη και σύμμαχος χώρα” κατά πολλούς, που ακόμη δεν λένε να ξεστραβωθούν και να καταλάβουν πως στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φιλίες, συμμαχίες και άλλες παράμετροι, παρά μόνο συμφέροντα και πως μόνο ο εαυτός μας είναι μαζί μας αν δεν υπάρχει κοινό συμφέρον) πούλησε στην Τουρκία το αντιαεροπορικό σύστημα S-400.

Ανυπολόγιστες ζημίες άφησε πίσω του ο τυφώνας Harvey στο Τέξας, που πλέον έχει κοπάσει και έχει χαρακτηριστεί ως τροπική καταιγίδα. Το δύσκολο σε τέτοιες περιπτώσεις πάντοτε έχει να κάνει με την “επόμενη μέρα” (στο Τέξας δυστυχώς φαίνεται πως δεν τελείωσε τίποτε ακόμη, αφού αναμένουν πλημμύρες). Τι θα γίνει με τον κόσμο και πως θα αποκατασταθούν οι προκληθείσες ζημίες. Ειδικά δε σε χώρες – όπως οι ΗΠΑ – όπου το σύστημα δεν είναι αυτό που ισχύει (ή έστω ίσχυε προ κρίσης) στην Ευρώπη.

Η έλλειψη του λεγόμενου “κοινωνικού κράτους” είναι ακόμη πιο εμφανής σε περιπτώσεις που μια θεομηνία χτυπά περιουσίες και καλλιέργειες.

Στη φωτογραφία της ανάρτησης βλέπετε μια καθημερινή εικόνα, μια εικόνα που επαναλαμβάνεται με απίστευτη πλέον συχνότητα σε πολλά σημεία του κάμπου της Κεντρικής Μακεδονίας.

Αγρότες σε πολλές περιοχές επιλέγουν (με το που θα τελειώσει η συγκομιδή της ποικιλίας που καλλιεργούσαν) να κόψουν τις ροδακινιές τους, να ξηλώσουν τις φάρμες τους και να στραφούν σε άλλες καλλιέργειες. Τα αλυσοπρίονα μπαίνουν σε φάρμες που βρίσκονται στην ακμή τους, στο καλύτερο – από άποψη παραγωγικότητας – στάδιο τους.

Μετά από τους κάθε είδους τρομοκράτες που ύστερα από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ είχαν επιδοθεί σε έναν ανελέητο αγώνα για την απόκτηση τμημάτων του οπλοστασίου της (με ιδιαίτερη… προτίμηση στα πυρηνικά όπλα), περίπου 20 χρόνια μετά ο κάθε ζαβός που την έχει δει τιμωρός του άδικου και Θεός επί της Γης (κι ας μην είναι τίποτε παραπάνω από διαταραγμένη προσωπικότητα) θέλει να αποκτήσει ή έχει ήδη αποκτήσει πυρηνικά όπλα.

Κάποτε είχαμε τους ισλαμιστές – τζιχαντιστές που μέσα από περίεργες διαδρομές στην Κεντρική Ασία προσπαθούσαν να αποκτήσουν πυρηνική τεχνολογία. Αυτή η ιστορία υποτίθεται πως τελείωσε χάρη στη δράση των δυτικών υπηρεσιών σε συνεργασία με τους Ρώσους, αλλά και επειδή τα πυρηνικά της ΕΣΣΔ είναι πλέον σε ασφαλείς χώρους.

Στα παλιά καλά χρόνια του σινεμά, τότε που μια ταινία δεν ήταν 90% οπτικά εφέ από υπολογιστές και 10% όλα τα υπόλοιπα, χρησιμοποιούσαν για τα γυρίσματα των ταινιών κτήρια – βιτρίνες.

Μνημειώδεις είναι οι… πόλεις – ειδικά στα γουέστερν – με τα κτήρια που είχαν κανονική πρόσοψη και από βάθος τίποτε. Μηδέν.

Περισσότερα και πιο αναλυτικά μετά το πέρας του θέρους, ας πιάσουμε φθινόπωρο και βλέπουμε (μέχρι τότε θα είναι και πιο ξεκάθαρα τα πράγματα)…

Δηλαδή τι παραπάνω θα πρέπει να γίνεται για να αντιληφθούν αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις πως τελικά δεν φταίει ο γιαλός αλλά αυτοί επειδή αρμενίζουνε στραβά ;;;
Πόση επιτέλους ανικανότητα διακρίνει κάποιους και δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η συνεχής αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών των πολιτών προς το Δημόσιο σημαίνει κάτι (έλα μου ντε, τι μπορεί να σημαίνει….;;;) και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη διάλυση της κοινωνίας ;;;

Οχτώ χρόνια τώρα το ίδιο πράγμα: καταιγισμός φόρων κάθε είδους, έκτακτες εισφορές (που ποτέ δεν είναι έκτακτες αλλά στο τέλος γίνονται μόνιμες), υποχρέωση των φορολογούμενων στην καταβολή απίθανων και ευφάνταστων τελών.

1) Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat στην Ελλάδα, το 53,6% των πολιτών αδυνατούν να διαθέσουν χρήματα για μια εβδομάδα διακοπών.
2) Σύμφωνα με στοιχεία άλλης έρευνας – μελέτης, στην Ελλάδα ένας φορολογούμενος θα πρέπει κατά μέσο όρο να εργάζεται (βασικό: αν εργάζεται!!) κανά επτάμηνο ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί τις φορολογικές και ασφαλιστικές του υποχρεώσεις.

Να σημειωθεί και κάτι ακόμη, μια τελευταία διαπίστωση μέσα από την καθημερινότητα (πέραν της διαπίστωσης ότι οι φόροι έχουν “χτυπήσει ταβάνι” και δεν πάει άλλο):

Πολύς ο λόγος για τα POS. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, το πλαστικό χρήμα έχει μπει στη ζωή μας και κάθε συναλλαγή μας ελέγχεται και καταγράφεται λεπτομερώς, με τρόπο τέτοιο ώστε να “στήνεται” καθημερινά το προφίλ ενός εκάστου εξ’ ημών. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφικό ζήτημα, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν. Είναι ουσιαστικό!

Όσοι προτάσσουν την… πάταξη της φοροδιαφυγής προφανώς μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Με τον ίδιο τρόπο που μας δούλευαν και μας δουλεύουν όταν για παράδειγμα λένε πως θα καταπολεμήσουν το “μεγάλο” λαθρεμπόριο στα πετρελαιοειδή.