Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Τελικά πόσο όμηροι των λεπτών ισορροπιών εντός των κοινοβουλευτικών τους ομάδων είναι οι εκάστοτε αρχηγοί των κομμάτων που έφτασαν μέχρι την πρωθυπουργική καρέκλα; Και πόσο το «περιβάλλον» παίζει ρόλο που είναι πολλές φορές αντίθετος με το γενικότερο συμφέρον, αφού κοιτάζει πρώτα τη διασφάλιση των κομματικών «κεκτημένων» (έδρες, ποσοστά, προσβάσεις κλπ);

Σε ένα σύστημα καθαρά πρωθυπουργοκεντρικό (και με τα κόμματα να «κρέμονται» από τους αρχηγούς τους), τα αποσπάσματα από το νέο βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου που βγήκαν στη δημοσιότητα δείχνουν – πέραν όλων των άλλων, αφού το βιβλίο σχετίζεται με το πώς φτάσαμε στα Μνημόνια – συμβιβασμένους πρωθυπουργούς, άτολμους, που είναι σε πολλές ιστορικές στιγμές και αποφάσεις  έρμαια των κοινοβουλευτικών ισορροπιών και του «περιβάλλοντός» τους.

Δηλαδή, κάτι περισσότερο από αυτό που όλοι ψιθυρίζουν και υπολογίζουν πως συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Από καταβολής Κόσμου, κάθε πράγμα έχει τον κύκλο του που ξεκινά από τη σύλληψη, και καταλήγει στον θάνατο. Όπως ακριβώς συμβαίνει με οτιδήποτε, από την ίδια αυτή μοίρα δεν είναι δυνατόν να ξεφύγουν τα κόμματα: κάποιος τα συλλαμβάνει στο νου του, τα «γεννά», τα καθοδηγεί (αυτός ή και οι διάδοχοί του) και στο τέλος τα κόμματα πεθαίνουν.

Ένα κόμμα είναι στην ουσία τέσσερα (4) πράγματα μαζί, τέσσερεις συνιστώσες που αν κάποια από αυτές ατονήσει, τότε το τέλος είναι κοντά.

Η ηγεσία, ο μηχανισμός και τα στελέχη που το κάνουν να κινείται, οι ψηφοφόροι του και τέλος η μεσοπρόθεσμη δυναμική του.

Για Βρυξέλλες θα οδεύσει ο Αλέξης, ώστε να συζητήσει με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους (αλλά… «εξαιρετικούς») «φίλους» και «δανειστές» της χώρας μας τις λεπτομέρειες του επόμενου Μνημονίου – και Αφροξυλάνθη να το βαφτίσουν, πάλι Μνημόνιο θα είναι. Ίσως και να μην συζητήσει καν, και να του το ανακοινώσουν απλά, βάζοντας του (πλέον) δύσκολα διλλήματα.

Αν υπήρχε μια ευκαιρία να γίνει κάτι και να ανατραπεί η αρρωστημένη κατάσταση που ξεκίνησε από το 2010 (και τις 5-6 κυβερνήσεις που έχουν αλλάξει από τότε), κι αυτή χάθηκε. Χάθηκε με τον ίδιο τρόπο που χάθηκε και η δυναμική που θα είχε στις συνομιλίες η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από την επομένη των εκλογών, τότε που αποτελούσε τον απρόβλεπτο παράγοντα που θα μπορούσε να κάνει πολλά.

Οι εν τω Κοινοβουλίω παραλογισμοί που ζούμε (ή θα ζήσουμε) στην Ελλάδα τα χρόνια των Μνημονίων είναι πραγματικά ανεπανάληπτοι.

Μετά τους βουλευτές ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και λοιπών δυνάμεων, σειρά τώρα έχουν οι βουλευτές του μεγάλου Κυβερνητικού εταίρου: αν τώρα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – που βρίσκονται μεταξύ των 42 που έστειλαν επιστολή – δεν γουστάρουν την Παναρίτη (επειδή είναι πρώην βουλευτής του Παπανδρέου τα υιοθέτησε τα μνημονιάκια κλπ κλπ) και κάνουν φασαρία για τον διορισμό της, τότε τι θα κάνουν οι ίδιοι όταν θα… σκάσει μύτη προς ψήφιση το νέο Μνημόνιο που αναμένεται να συμφωνηθεί μέχρι τα τέλη Ιουνίου;;;

Εκείνη την παλιά συζήτηση που κάποτε γίνονταν στην Ευρώπη περί «Ευρώπης δυο ταχυτήτων» τη θυμάστε οι παλαιότεροι;

Ήταν η κατάσταση που άπαντες ήθελαν να αποφύγουν, αφού τα προβλήματα θα ήταν όχι απλά πολλά – θα ήταν απροσπέλαστα. Οι ανησυχούντες ήταν πάρα πολλοί και ήξεραν από την καλή και από την ανάποδη τη (σαφώς μικρότερη τότε σε μέγεθος) ΕΟΚ. Δεν εισακούθηκαν, οι καταστάσεις προχώρησαν με τρόπο που βόλευε μόνον ορισμένους (όχι μόνο κράτη αλλά και πολυεθνικές), «περπάτησε» μια διεύρυνση που δεν θα έπρεπε να γίνει (σε τομείς όπως η Οικονομία, το κοινό νόμισμα κλπ) λόγω δομικών διαφορών μεταξύ των κρατών-μελών (πόσο μάλλον δε όταν μπήκαν στην ΕΕ και χώρες από την ανατολική Ευρώπη) και έτσι έχουμε το σημερινό απογοητευτικό αποτέλεσμα.

Αυτή την ιστορία που ακούμε εδώ και λίγες μέρες στα κανάλια, ότι δηλαδή υπάρχει… χάσμα μεταξύ Δωροθέας και Σόιμπλε στο θέμα της περαιτέρω αντιμετώπισης της Ελλάδας δεν είναι δυνατόν να την πιστεύει κάποιος που θεωρεί εαυτόν νοήμονα.

Σε τέτοια επίπεδα και σε τέτοιας σημασίας γεγονότα (όπως ας πούμε μια πιθανή ελληνική έξοδος – όχι επειδή θα το θέλαμε αλλά επειδή θα μας έδιωχναν οι ίδιοι οι «εταίροι») δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να υπάρχει ο «καλός» και ο «κακός» της υπόθεσης.

Τον ίδιο σκοπό έχουν αμφότεροι, απλά ΙΣΩΣ να ακολουθούν άλλο δρόμο – φυσικά κατόπιν συνεννόησης (βλέποντας και λίγο και την προσωπική μελλοντική τους πορεία).

Γιατί δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε χώρα. Στη Γερμανία αναφερόμαστε, η οποία κάθε της βήμα το προγραμματίζει από σήμερα για να το κάνει το 2055…

Υποθέτουμε πως στα τέλη Μαΐου τα βρίσκουν Κυβέρνηση και «θεσμοί» και έρχεται μια συμφωνία – δηλαδή ένα μνημόνιο – στο Κοινοβούλιο προς ψήφιση (2^η υπόθεση).

Τι θα πρέπει να κάνει ένα μέλος του Κοινοβουλίου που από το 2010 βλέπει μπροστά του μνημόνια;;

Ας πάρουμε λοιπόν το παράδειγμα ενός βουλευτή, ας πούμε της ΝΔ:

• όταν ο Παπανδρέου έφερνε Μνημόνια προς ψήφιση, τότε ως αντιμνημονιακό το κόμμα έδινε γραμμή να καταψηφιστούν τα Μνημόνια. Αν ο βουλευτής ψήφιζε, διαγράφονταν.
• κανά-δυο χρόνια μετά, όταν η ΝΔ ήταν στην Κυβέρνηση ο ίδιος βουλευτής καλούνταν να υπερψηφίσει παρόμοια κείμενα. Αν ο βουλευτής δεν ψήφιζε, διαγράφονταν.
• τώρα, τι; αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιλέξει να φέρει μια υποτιθέμενη συμφωνία στη Βουλή (και δεν πάει π.χ. σε δημοψήφισμα), ο βουλευτής του παραδείγματος τι θα κάνει; Θα εξακολουθήσει να παραμένει στο μνημονιακό στρατόπεδο ή θα πρέπει να γίνει ξανά αντιμνημονιακός;

Δηλαδή…, έλεος! Στις ειδήσεις ακούμε πως ο Πούτιν έπαιξε σε αγώνα χόκεϊ στο Σότσι (ένα δύσκολο και σκληρό άθλημα είναι η αλήθεια) και η ομάδα του κέρδισε. Ο ίδιος σημείωσε τα 8 από τα γκολ της ομάδας του και ο Ρώσος Υπουργός Άμυνας (που έπαιξε στην ίδια ομάδα) ακόμη τρία.

Μα καλά – όσο παιχτούρες κι αν είναι οι δυο τους, υπήρχε περίπτωση να χάσει ομάδα στην οποία παίζει ο Βλαδίμηρος και ο υπουργός Άμυνας;;; Ποιος αμυντικός θα ρισκάρει πραγματικά ή ποιος τερματοφύλακας δεν θα κοιτάει την οροφή τη στιγμή του σουτ;;;

Διαστάσεις έχει πάρει το πρόβλημα με τα αδέσποτα που κυκλοφορούν στα χωριά σε μεγάλες ομάδες και που κατά καιρούς γίνονται επικίνδυνα.

Φυσικά τα αδέσποτα δεν «φύτρωσαν» μόνα τους! Σε πολλές περιπτώσεις τα έχουν αφήσει στην τύχη τους «φιλόζωοι» ιδιοκτήτες, όταν τα βαρέθηκαν. Αυτά, λόγω έλλειψης προγραμμάτων στείρωσης αλλά και επειδή επί πολλά χρόνια δεν υπήρχε δημοτικός χώρος να φιλοξενηθούν, πλήθυναν σε τέτοιο βαθμό που έγιναν μικρές αγέλες που περιφέρονται εντός των οικισμών.

Στην Αλεξάνδρεια υπάρχει μια ύφεση στο φαινόμενο το τελευταίο διάστημα ενώ στα χωριά, όπως μας επισημάνθηκε από φίλους της Περισκόπησης, το πρόβλημα υφίσταται και μάλιστα είναι μεγάλο – ειδικά τώρα που τα σχολεία θα κλείσουν και τα μικρά παιδιά θα αρχίσουν γυρίζουν με τα ποδήλατα στους δρόμους τα πράγματα μπορεί να γίνουν επικίνδυνα για τους μικρούς ποδηλάτες.

Πρέπει να το δει το θέμα η διοίκηση του Δήμου, και μάλιστα άμεσα.

Ρίχνοντας μια ματιά στα θέματα της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου της Παρασκευής, μας δημιουργήθηκε εκ νέου – αφού την προηγούμενη φορά θεωρήσαμε πως έγινε εκ παραδρομής – μια απορία που έχει να κάνει με το 21^ο θέμα (Σύνδεση της εγκατάστασης στην πλατεία Αγίου Αρσενίου στο Πλατύ με το δίκτυο Χαμηλής Τάσης του ΔΕΔΔΗΕ»).

Υπάρχει «Πλατεία Αγίου Αρσενίου» στο Πλατύ;;;;;

Κι αν ναι, που βρίσκεται; Γιατί η πλατεία στην οποία πάει ο νους μας έχει άλλο όνομα, που αναφέρεται σε ένα ιστορικό για το Πλατύ κτίριο που δυστυχώς κατεδαφίστηκε πριν από αρκετά χρόνια: το παλιό Δημοτικό Σχολείο Πλατέος. Άλλωστε υπήρχε και πινακίδα που υποδείκνυε το παραπάνω.

Αν άλλαξε όνομα, αυτό πότε ακριβώς έγινε η αλλαγή και για ποιον λόγο;

Πως το είπε προχθές;;;

«Δεν δυσκολεύομαι. Ευρώ πάση θυσία γιατί ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της κόλασης» είπε ο Σταύρος και συνέχισε: «Και κακώς η κυβέρνηση δεν εξηγεί ποιος είναι ο άλλος δρόμος. Υπάρχει και το περιβάλλον της κόλασης και δεν διστάζουμε να πούμε ότι είναι ένα: το περιβάλλον της δραχμής. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πας σκληρά στη διαπραγμάτευση».

Ευρώ πάση θυσία λοιπόν – κι ας οδηγούμαστε, λόγω της εφαρμογής των πολιτικών της υπεράσπισης του ευρώ (αλλά όχι της χώρας) στο σημείο όπου το ευρώ δεν θα υπάρχει ούτε για δείγμα στις τσέπες των περισσότερες Ελλήνων.

Κι ας χτυπάμε 27άρια στην ανεργία, με το 33% των Ελλήνων στη φτώχια και με μηδενική αναπτυξιακή προοπτική. Όλα για το ευρώ…

Άλλη μια υποβάθμιση ήρθε από γνωστό οίκο αξιολόγησης («Οίκο», πως λέγανε παλιά «σπίτια» και εννοούσαν το… ξέρετε τι;;; Τέτοιο οίκο!).

Μας κατέταξαν στην κατηγορία Caa2 – από Caa1 – με αρνητική προοπτική, με την αιτιολογία ότι υφίσταται αβεβαιότητα για την πορεία των συνομιλιών που θα οδηγήσουν σε συμφωνία με τους «θεσμούς».

Ολομέτωπη η πίεση, εδώ και καιρό (δεν είναι προνόμιο της Κυβέρνησης Τσίπρα τέτοιες καταστάσεις). Να δούμε πότε θα την πάρουν είδηση αυτή τη συμπεριφορά ακόμη κι οι τελευταίοι των… τροϊκανών.

«Το ένα χέρι νίβει το άλλο, και τα δυο το πρόσωπο» έλεγαν οι παλαιότεροι και (σαφώς) σοφότεροι ημών…

…όμως πόσο θα τηρηθούν οι κανόνες, σε ποιο βαθμό θα γίνουν σεβαστοί οι πεζοί και τα δικαιώματά τους, θα “ελευθερωθούν” τα παγκάκια για τα χρησιμοποιούν αυτοί που θέλουν απλά να κάνουν τη βόλτα τους ή να βλέπουν τα παιδιά τους στην παρακείμενη παιδική χαρά;;;

Επίσης, θα τελειώσει κάποτε ο παραλογισμός “του μέτρου” και “της μεζούρας”, ώστε και τα μαγαζιά (όχι μόνο στον πεζόδρομο αλλά οπουδήποτε) να έχουν χώρο που θα είναι ανάλογος αυτού που έχουν μπροστά ή στο πλάι;;

Ίδωμεν.

Ποιο πρόβλημα ίσως προκύψει; Μην τυχόν αυτή η αλλαγή στάσης αποτελέσει τελικά ένα μεγαλειώδες Βατερλώ για τη χώρα, το θέμα γυρίσει επάνω μας σαν μπούμερανγκ φτιαγμένο από αβορίγινα της ανατολικής Αυστραλίας, βρεθούμε χειρότερα στριμωγμένοι και στο τέλος όλοι μαζί θα αναζητούμε τις λογικές και τις διαπραγματευτικές μεθόδους του Γιάνη…

Τελικά μήπως οδεύουμε προς «ηρωϊκή» έξοδο από το πλαίσιο των προεκλογικώς υπεσχημένων, δια μεγαλοπρεπούς κωλοτούμπας;;

Δύσκολο το ερώτημα, ακόμη δυσκολότερη η απάντηση.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: οι άνθρωποι τα λάθη τους τα ονομάζουν εμπειρίες και (υποτίθεται) διδάσκονται από αυτά για να μην τα ξανακάνουν. Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν η τρίμηνη πορεία στις διαπραγματεύσεις, που ίσως να δείχνει ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.

Μια γρήγορη ανασκόπηση της 5ετίας (με 281 λέξεις)

Συμπληρώνονται σήμερα 5 ολάκερα χρόνια από τη μέρα που ο Γιώργης ήταν στο Καστελλόριζο και (με φόντο τα καραβάκια και την παραλία) μας ανακοίνωνε την προσφυγή σε ΔΝΤ και στα άλλα καλά παιδιά.

Τότε κάτι ακούγαμε για προσφυγή με …τριετή διάρκεια, για αναμόρφωση (υπάρχει χώρα που είδε αναμόρφωση προς το καλύτερο με το ΔΝΤ στο κεφάλι της;;) και κάτι άλλα ωραία τέτοια.

Μέσα σε πέντε χρόνια από το ΔΝΤ (μόνο) περάσαμε στην Επιτροπεία, από τους δανειστές στους… θεσμούς, στο μεσοδιάστημα άλλαξαν 5-6 Κυβερνήσεις και ισάριθμοι υπουργοί Οικονομικών (και ένας Θεός ξέρει πόσες ακόμη θα καταπιεί η ύφεση και η εξαθλίωση), όμως…