Από καταβολής Κόσμου, κάθε πράγμα έχει τον κύκλο του που ξεκινά από τη σύλληψη, και καταλήγει στον θάνατο. Όπως ακριβώς συμβαίνει με οτιδήποτε, από την ίδια αυτή μοίρα δεν είναι δυνατόν να ξεφύγουν τα κόμματα: κάποιος τα συλλαμβάνει στο νου του, τα «γεννά», τα καθοδηγεί (αυτός ή και οι διάδοχοί του) και στο τέλος τα κόμματα πεθαίνουν.
Ένα κόμμα είναι στην ουσία τέσσερα (4) πράγματα μαζί, τέσσερεις συνιστώσες που αν κάποια από αυτές ατονήσει, τότε το τέλος είναι κοντά.
Η ηγεσία, ο μηχανισμός και τα στελέχη που το κάνουν να κινείται, οι ψηφοφόροι του και τέλος η μεσοπρόθεσμη δυναμική του.
Το ΠΑΣΟΚ, που ακόμη και σήμερα συζητά στο συνέδριό του για το τι θα κάνει (και ενώ ο πρόεδρός του δήλωσε πως αποσύρεται από την ηγεσία αλλά όχι από την πολιτική), παίρνει βαθμολογία κάτω του μηδενός και στις τέσσερεις παραμέτρους που προαναφέραμε.
Η ηγεσία του είναι μια «κουρασμένη» και «φθαρμένη» από το χρόνο και από τις αποφάσεις ηγεσία. Αποχωρεί. Για να δώσει όμως τη θέση της που; Σε ποιους; Σε επίσης «κουρασμένους» και «φθαρμένους», που έχουν δοκιμαστεί σε άλλα πόστα και έχουν απογοητεύσει κατά συρροή;
Ο μηχανισμός και τα στελέχη που το κάνουν να κινείται και αυτά είναι σε κατάσταση πλήρους κατάρρευσης. Τα χρέη του Κινήματος, που όπως ακούγεται είναι πολλά, αποτελούν τροχοπέδη σε οργανωτικές υπερβάσεις και υπονομεύουν τη συνέχεια του. Υπήρξαν στιγμές που ο μηχανισμός (και αυτό έχει δημοσιευτεί πολλάκις) δεν πληρώνονταν, η μισθοδοσία είχε πρόβλημα. Τα στελέχη (ο πολιτικός μηχανισμός) τελεί υπό πλήρη απαξίωση. «Πρωτοκλασσάτα» στελέχη παρελθουσών περιόδων αλλά και μικρομεσαία στελέχη με διείσδυση στις τοπικές κοινωνίες έχουν πάψει να έχουν έρισμα και πλέον δεν πείθουν ούτε καν μέρος των συνέδρων που έχουν πάει στην Αθήνα.
Οι ψηφοφόροι και η μεσοπρόθεσμη δυναμική αποτελούν την τρίτη και την τέταρτη παράμετρο που δίνουν ζωή σε ένα κόμμα.
Η δυναμική του ΠΑΣΟΚ στο εκλογικό σώμα, όσο κι αν δεν θέλουν αν το παραδεχθούν ορισμένοι (κυρίως για συναισθηματικούς λόγους), είναι ανύπαρκτη. Μπορεί το ’80 το ΠΑΣΟΚ να έκανε και 5, 10, 100 καλά πράγματα, όμως πλέον για τη συντριπτική μερίδα του εκλογικού σώματος (που ηλικιακά δεν θυμάται και πολλά ή δεν έζησε τις δεκαετίες του ’70 ή του ’60 για να κάνει συγκρίσεις που θα ευνοούσαν συντριπτικά το ΠΑΣΟΚ), το ΠΑΣΟΚ του 2015 είναι συνυφασμένο με Άκηδες, Μνημόνια, δεξιόστροφες πολιτικές που θυμίζουν αποκλειστικά και μόνο συντήρηση και όχι προοδευτικό χώρο, ΓΑΠ, προεδρικές συμπεριφορές αλαζονικού τύπου, “εξομολογήσεις” στελεχών που υποδεικνύουν διάφορα κλπ.
Αυτά αποστρέφουν το μέσο Έλληνα ψηφοφόρο (ειδικά τον νέο σε ηλικία) από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρει ποτέ, ο οποιοσδήποτε μηχανισμός έχει απομείνει, να κάνει «ελκυστικό το προϊόν» στο νέο ψηφοφόρο.
Τι μένει λοιπόν; Το αναπόφευκτο: οι σύνεδροι να επιλέξουν να κατεβάσει τα ρολά το ΠΑΣΟΚ, άσχετα με το τι συμβαίνει σε διάφορα “πηγαδάκια” και βοηθητικούς χώρους του Συνεδρίου – όπου συζητούνται άλλες εκδοχές, εκδοχές συνέχισης ενός βίου που νομοτελειακά έχει κλείσει.
Ο μόνος δρόμος που απομένει για το ΠΑΣΟΚ, αν δεν αυτοδιαλυθεί είναι η πλήρης απαξίωση και ο αγώνας για το 3% (το οποίο για λίγο ακόμη διάστημα θα μπορεί να επιτυγχάνεται μέσα από τις ψήφους παλιών ψηφοφόρων, συγγενών και φίλων των υποψηφίων – αν θα βρίσκονται υποψήφιοι!).
Να αυτοδιαλυθεί λοιπόν το ΠΑΣΟΚ, μόνο αυτό πρέπει να κάνει.
Αδιέξοδες και μεσοβέζικες λύσεις δείχνουν πως κάποιοι θέλουν το ΠΑΣΟΚ ζωντανό πιθανόν γιατί δικούς τους (περίεργους) λόγους και ρίχνουν νερό στο μύλο
- ιδιοτελών και φαντασμένων πολιτικάντηδων που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν,
- εξουσιομανών που θα πεθάνουν μέσα σε 10 δευτερόλεπτα αν κάποιος τους στερήσει από τη σκέψη τους την εκδοχή να κατέχουν μια θέση έστω και υφυπουργού σε οποιαδήποτε Κυβέρνηση,
- ανίκανων κηφήνων που δεν έχουν να προτείνουν κάτι δημιουργικό και ρεαλιστικό ταυτόχρονα (που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον της κοινωνίας) και που αντί να πάνε σπίτια τους – πράγμα που θα έπρεπε να το πράξουν εδώ και πολλά χρόνια – αντιστέκονται στο αναπόφευκτο (βιολογικοπολιτικό) τέλος του κύκλου ζωής του ΠΑΣΟΚ.
* ακριβώς παρόμοια είναι και η Ιστορία της ΝΔ. Αυτή όμως, χάρη στα αποτελέσματα των εκλογών από το 2012 και μετά ακόμη γράφεται. Έχει παραταθεί ο βίος της ΝΔ, κανείς όμως δεν γνωρίζει για πόσο ακόμη.
Πρόκειται για παράλληλες ιστορίες, όπως τις ιστορίες κάποιων ζευγαριών που πεθαίνουν μετά από πάρα πολλά χρόνια κοινού βίου με μικρή διαφορά ο ένας από τον άλλον. Και που στα τελευταία χρόνια της ζωής τους ο ένας βοηθά τον άλλο όσο ποτέ άλλωτε, γιατί ξέρουν πως υφίσταται πλέον, λόγω γήρατος, μια αλληλοεξάρτηση που υπήρχε και παλαιότερα αλλά που τότε δεν ήταν εμφανής και που καλύπτονταν λόγω της ταχύτητας με την οποία εξελίσσονταν τα γεγονότα. Αλλά με το γήρας που ήλθε οι ταχύτητες “έπεσαν”, οι απαιτήσεις μειώθηκαν, τα παιδιά έφυγαν και έκαναν δικά τους παιδιά και πλέον η εξάρτηση του ενός από τον άλλον είναι απόλυτη.