Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Αυτό το θέατρο σκιών και τα καραγκιοζιλήκια των υποψηφίων που (…και καλά) κάνουν πως δεν ξέρουν τι συμβαίνει με την υποψηφιότητά τους, ή που κάνουν ότι το μαθαίνουν ξαφνικά ή που διαψεύδουν τα πάντα ενώ ξέρεις ότι έχουν κλείσει θέση σε κάποιο ψηφοδέλτιο, έχει μεγάλη πλάκα.

Ακόμη μεγαλύτερη πλάκα έχουν διάφοροι – σε όλα τα ψηφοδέλτια, όπως μαθαίνω – που τους ενδιαφέρει πρώτα να στήσουν τα ψηφοδέλτια στα μέτρα τους κι έπειτα ψηφοδέλτια γενικά.
Ίσως τελικά κάποιοι θεωρούν τους συνυποψηφίους τους και κυρίως τους ψηφοφόρους εξ’ ορισμού ηλίθιους ή νομίζουν ότι η λεγόμενη “αστική ευγένεια” είναι ταυτόχρονα και κάποιου είδους σιωπηρή δήλωση αδυναμίας…

Δεν πιστεύω κανείς να νομίζει ότι στο σύνολό τους οι φωτιές που βλέπουμε στον κάμπο είναι προϊόν … αυτάφλεξης!
Άντε, από τις τόσες που βλέπουμε, το ένα τρίτο να είναι (απίθανο, αλλά λέμε τώρα…!). Οι υπόλοιπες τι είναι;; Από κεραυνούς;; Ή από καλώδια της ΔΕΗ;;

Οι περισσότεροι βάζουν φωτιά στα καλάμια και στα ξερόχορτα για να καθαρίσουν το κανάλι ή σε κλαδιά και τέλος. Χωρίς όμως ούτε ένα μέτρο προστασίας. Αυτό συμβαίνει, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Συνήθως σε προεκλογικές συγκεντρώσεις μένουμε στα τετριμμένα (δηλαδή ασχολούμαστε με το πόσοι πήγαν σε μια συγκέντρωση, ποιοι πήγαν, με ποιους κάθισαν, με ποιον μίλησαν), χωρίς να δίνουμε βάση στα λεγόμενα.
Εν ολίγοις, δεν ασχολούμαστε με την ουσία. Η οποία ποια είναι;; Ο λόγος, η ομιλία.

Απ’ την ομιλία Χαλκίδη επέλεξα να σταθώ σε κάτι… ταπεινό, απτό, καθημερινό: στα σκουπίδια.
όλη την ομιλία του Μ. Χαλκίδη μπορείτε να τη δείτε ΕΔΩ.
Στο συγκεκριμένο θέμα βλέπουμε μια “απρόβλεπτη σύμπνοια” με τον νυν δήμαρχο Παναγιώτη Γκυρίνη.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι το “λογιστικό μέγεθος” είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το “οικονομικό μέγεθος”.

Μπορεί μέχρι ένα σημείο (στα… χαρτιά) να συνδέονται μεταξύ τους. Όμως είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα και αυτό θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη όποτε μιλάμε για την ελληνική οικονομία…

Επιτέλους, είπε κάποιος στην τηλεόραση το πρωί της Κυριακής κάτι σωστό σε σχέση με την κακοκαιρία. Πήγαν λέει κάπου στη νότια Ελλάδα (που χτυπιέται από τις χιονοπτώσεις αλύπητα, ειδικά σε περιοχές με υψόμετρο) εκδρομή με πούλμαν, σε μια βουνοκορφή.

Και λόγω της χιονόπτωσης αποκλείστηκαν στο δρόμο οι εκδρομείς και περίμεναν το εκχιονιστικό, κάνοντας τα γνωστά παράπονα για την αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής (αποτελεσματικότητα που – μεταξύ μας – τις περισσότερες φορές βασίζεται στους ανθρώπους και στις προσπάθειες που κάνουν και όχι στα μέσα που είναι διαθέσιμα).
Και ορθώς αναρωτιόταν ο παρουσιαστής: “γιατί παραπονούνται;; αφού ήξεραν για την κακοκαιρία, γιατί δεν ανέβαλαν την εκδρομή τους;;;”

Κατά τα άλλα όλοι μας παραπονιόμαστε και θέλουμε κι από ένα εκχιονιστικό από πίσω μας….

Ακριβώς όπως τα λέει ο τίτλος: χρωστάμε πιο πολλά και είμαστε κι απ’ τους πιο φτωχούς!
Σύμφωνα με ανάλυση του ΣΕΒ που βασίστηκε σε μελέτη του ΟΟΣΕ που τιτλοφορείται “How’s Life” η κατάσταση είναι όπως περιγράφεται παραπάνω.

Κάθε Έλληνας χρωστάει στους… “δανειστές” περίπου 29.700 ενώ είμαστε στον πάτο της λίστας (35η θέση) αναφορικά με τη βιωσιμότητα του επιπέδου ευημερίας της χώρας μας στο μέλλον.
Αυτός είναι ο μέσος όρος που θα μπορούσαμε να τον πούμε και “κατά κεφαλήν χρέος”. Τριάντα χιλιάρικα! Κι ας είναι η κόρη του φίλου μου του Βασίλη που γεννήθηκε προχτές ή μια γιαγιά 101 χρόνων που ζει σε κάποιο χωριό στην Πίνδο ή σε μια βραχονησίδα στο Αιγαίο.

“Πολακειάδα” αριθμός 1.448.732 σε εξέλιξη και οι περισσότεροι στη χώρα ασχολούνται με αυτό. Και μαλώνουν κιόλας μεταξύ τους για την εξέλιξη που παρουσιάζουν τα πολυδανεισμένα ΜΜΕ.

Ασχολούνται με το αν ο Πολάκης δικαιούταν να πάρει τόσο υψηλό δάνειο (δάνειο που δύσκολα να το πάρει κάποιος τέτοιες εποχές), με το αν έπρεπε να γίνει έλεγχος ή όχι για τη νομιμότητα του δανείου, με το αν έπρεπε ή όχι να δημοσιοποιηθούν τηλεφωνικές συνομιλίες… Δηλαδή καθόμαστε και συζητάμε για τα αυτονόητα.

Επίσης έχουμε τη διαμάχη μεταξύ δυο πρώην, του πρώην των Εξωτερικών με τον πρώην της Άμυνας. Και εκεί μια από τα ίδια, απογοητευτικές καταστάσεις που και να τις σχολιάσει κανείς, το χρόνο του θα χάσει…

Μέσα σε όλα τα “θαυμαστά” στη χώρα μας καταφέραμε τελικά και το μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά: να κλείσει μια καθετοποιημένη επιχείρηση η οποία είχε στη διάθεσή της τα πάντα γύρω από τη ζάχαρη, και μάλιστα από το χωράφι μέχρι το ράφι.

Για την ΕΒΖ ο λόγος, που διοικήθηκε ωσάν αμπέλι ξέφραγο ή σαν προσωπική επιχείρηση και κληρονομιά από τους παππούδες, μια τεράστια επιχείρηση στην οποία κάποιοι μαθητευόμενοι μάγοι (συνήθως αποτυχημένοι πολιτευτές που κάπου έπρεπε να βολευτούν!) έκαναν το… αγροτικό τους.