Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Κάποια πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε ως σύνολο και όχι μεμονωμένα – ειδικά όταν πρόκειται για τα προφανή που αναμένεται να επηρεάσουν το άμεσο μέλλον όλων μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Ας δούμε λίγο τα δεδομένα της στιγμής, για να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας:

Δύσκολο πράμα ο κορωνοϊός.
Όχι μόνο για τους γιατρούς ή τους νοσηλευτές ή αυτούς που στύβουν τα μυαλά τους μέσα στα εργαστήρια για να βρουν τη γιατρειά.

Είναι δύσκολο πράμα και για αυτούς που πρέπει να γεμίσουν τη σκαλέτα με ειδήσεις, με ρεπορτάζ, με περιεχόμενο. Ή να την αδειάσουν, από πράγματα που δεν πρέπει να φανούν.

Σήμερα συμπληρώνονται 53 χρόνια από την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα.
53 χρόνια απ’ τη μέρα που μια ομάδα επίορκων αξιωματικών θέλησε, αψηφώντας τους όρκους που είχε δώσει και αγνοώντας επιδεικτικά το εθνόσημο που είχε στολή, να … “σώσει” τον τόπο βάζοντάς τον στο γύψο.

Τα αποτελέσματα της… “σωτηρίας” είναι γνωστά, κάποια άλλωστε τα έχουμε στα πόδια μας ακόμη και σήμερα:

Από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος της περιπέτειας αυτής με τον κορωνοϊό (και με τις απαγορεύσεις για τις άσκοπες μετακινήσεις) κανείς νοήμων άνθρωπος δεν αμφισβητεί πως τα μέτρα έχουν ληφθεί με σκοπό την προστασία όλων μας. Άλλωστε η σύγκριση με τα στοιχεία άλλων χωρών για τη διασπορά του κορωνοϊού δείχνουν πως τα εν Ελλάδι μέτρα είναι αποτελεσματικά.

Όμως, παρότι έχει περάσει πάνω από μήνας από τη μέρα που τα μέτρα επιβλήθηκαν και οι αρμόδιοι έχουν δει σχεδόν τα πάντα (περιπτώσεις, εξαιρέσεις, πονηριές, αβλεψίες των μετακινούμενων κλπ), όλη η ιστορία αρχίζει να φτάνει στα πρόθυρα της αυθαιρεσίας λόγω των ασαφειών που υπάρχουν. Ακόμη και τώρα, ένα μήνα μετά, ο τρόπος επαλήθευσης της παραβίασης της απαγόρευσης μετακίνησης δεν είναι και τόσο ξεκάθαρος όσο θα έπρεπε.

Για να τελειώνουμε μια και καλή, και από εδώ μέσα, θα σας πω την άποψή μου χωρίς περιστροφές σχετικά με την απόφαση του Eurogroup, που πολλοί (πολιτικοί και άλλοι, λάτρεις της σημερινής σαθρής ΕΕ) διαφημίζουν σαν κάτι καλό και θετικό για όλους μας:

– η συγκεκριμένη απόφαση ουδεμία σχέση με “αλληλεγγύη” έχει. End of discussion όσον αφορά αυτό το κομμάτι της κουβέντας. Είναι πολιτική απόφαση – συμβιβασμός, καθ’ υπόδειξη τεχνοκρατών που έχουν συγκεκριμένη οπτική για τέτοια θέμα και οι οποίοι το μόνο που κοιτάνε είναι οι αριθμοί. Δυστυχώς όμως οι αριθμοί αυτοί μας οδηγούν κατευθείαν σε περαιτέρω ύφεση, σε φτώχεια, σε ανεργία και σε αύξηση του δημόσιου χρέους.

Κοντός ψαλμός αλληλούια.
Δεν ψέλνουν μόνο οι επιδημιολόγοι. Ψέλνουν κι’ οι οικονομολόγοι.

Όταν με το καλό καβαντζάρουμε τον κάβο covid19 να δείτε που θα μας κοτσάρουν κάθε μέρα στις έξι τον αντίστοιχο οικονομολόγο “τσιόδρα” – κι αλοίμονό σας: οι οικονομολόγοι δεν ψέλνουμε μειλίχια και βυζαντινά σαν τους επιδημιολόγους. Είμαστε φάλτσοι, μίζεροι, γρινιάριδες κι’ άγαρμποι εμείς οι οικονομολόγοι.

Μεγάλη είναι λέει η ανησυχία που πολλοί εκφράζουν δημόσια για το αν τα κρούσματα του κορωνοϊού από τα 2 έφτασαν στα 102 ή από τα 1.000 στο 1.000.000.
Όταν η ανησυχία προέρχεται από αυτούς που πρέπει (δημόσιους οργανισμούς υγείας, νοσοκομεία, γιατρούς κλπ), τότε πάει κι έρχεται. Κατανοητό, ξέρουν τις αντοχές του συστήματος που υπηρετούν και στο οποίο όλοι βασιζόμαστε και απευθυνόμαστε όταν παραστεί ανάγκη. Γιατί αυτό το σύστημα βρίσκεται στην “πρώτη γραμμή”, αυτό είναι το μόνο που μπορεί να αντιμετωπίσει ενεργητικά και στα ίσια την αρρώστια.

Θα πρέπει να κόψουν λίγο τον ανακριτικό τόνο και να χαλαρώσουν οι ρεπόρτερ που έχουν ξαμολυθεί σ’ όλη τη χώρα και στήνονται έξω από τα καταστήματα των τραπεζών και ρωτάνε διάφορα.
“Που πάτε;;”, “γιατί ήρθατε;;”, “γιατί δεν φοράτε μάσκα και γάντια;;”…

Τι λέτε ρε;; Λίγος σεβασμός στην ιδιωτικότητα δεν βλάπτει. Μάλιστα επιβάλλεται κι απ’ τον νόμο…