Σήμερα συμπληρώνονται 53 χρόνια από την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα.
53 χρόνια απ’ τη μέρα που μια ομάδα επίορκων αξιωματικών θέλησε, αψηφώντας τους όρκους που είχε δώσει και αγνοώντας επιδεικτικά το εθνόσημο που είχε στολή, να … “σώσει” τον τόπο βάζοντάς τον στο γύψο.
Τα αποτελέσματα της… “σωτηρίας” είναι γνωστά, κάποια άλλωστε τα έχουμε στα πόδια μας ακόμη και σήμερα:
1. στο εσωτερικό η χώρα στις 21/4/1967 γύριζε πίσω (απ’ τη μέρα εκείνη και για τα επόμενα 7 χρόνια) τουλάχιστον 20 χρόνια.
Γύριζε πίσω στην Ελλάδα των “καλών” και των “κακών” Ελλήνων, των “εθνικοφρόνων” και “των μη Ελλήνων”, λες και θα υπάρξει ποτέ κανά “ελληνόμετρο”. Έλληνας είτε είσαι είτε όχι. Τόσο απλό είναι.
Διώξεις, βασανισμοί, εξορίες όσων ήταν αντίθετοι στο χουντικό καθεστώς κλπ κλπ. Και αυτοί που διώχθηκαν, έχασαν δουλειές, την ελευθερία τους, τη ζωή τους δεν ήταν μόνο αριστερών πεποιθήσεων. Ήταν όσοι δήλωναν αντίθετοι με το καθεστώς ή υπήρχε η υποψία πως ήταν αντίθετοι με το καθεστώς. Τα έχουμε πει χίλιες φορές, μην τα ξαναλέμε και γινόμαστε κουραστικοί.
2. στο εξωτερικό η χώρα στις 21/4/1967 γύρισε πίσω (απ’ τη μέρα εκείνη και μέχρι σήμερα) ακόμη περισσότερα χρόνια, ίσως δεκαετίες.
Το στρατιωτικό καθεστώς σταμάτησε μια πορεία που είχε ξεκινήσει στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και που είχε ως στόχο την είσοδο στις “Ευρωπαϊκές Κοινότητες” και κατά συνέπεια και τον δημοκρατικό μετασχηματισμό της Ελλάδας (που θα έρχονταν αναγκαστικά). Ήταν τότε στην αρχή της η σημερινή Ε.Ε., με όνειρα και επιδιώξεις που στην πορεία δυστυχώς χάθηκαν κι αυτά. Όμως τότε η δυτική Ευρώπη στήνονταν, τα κράτη της έβαζαν βάσεις και αξιοποιούσαν ευκαιρίες. Κι εμείς, όπως χάσαμε ευκαιρίες λόγω του Εμφύλιου μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, έτσι τις ξαναχάναμε για μια ακόμη φορά το 1967 λόγω του πραξικοπήματος.
3. το Έθνος εξαιτίας της 21ης Απριλίου του ‘67 έμεινε χωρίς ένα κομμάτι του, χωρίς τη μισή Κύπρο.
Οι τραγικές επιλογές των χουντικών στη Μεγαλόνησο – ιστορικά έχει αποδειχθεί πως οι χουντικοί είχαν… “εξαγωγικές βλέψεις” και προσπάθησαν να εξάγουν το πραξικόπημα σε Κύπρο και Ιταλία – έδωσαν την ευκαιρία που οι Τούρκοι περίμεναν από το 1960: να θέσουν σε εφαρμογή τα σχέδια τους (αφού οι Άγγλοι τους έχωσαν στο παιχνίδι με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου του 1959). Οι Τούρκοι δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη και έσπευσαν να “βοηθήσουν” τους Τουρκοκύπριους, να εισβάλλουν στο βόρειο τμήμα το 1974, το 1983 να ανακηρύξουν μέχρι και κράτος (το οποίο μόνον αυτοί αναγνωρίζουν) και το 2020 να απαιτούν ομοσπονδίες, συνομοσπονδίες και ισότιμη αντιμετώπιση σε θέματα φυσικών πόρων.
Αυτά είναι τα βασικότερα ιστορικά γεγονότα που συνδέονται με την 21η Απριλίου του 1967 και που θα πρέπει να θυμόμαστε. Υπάρχουν και άλλα.
Όμως κάθε 21η Απριλίου και κάθε 24η Ιουλίου στην Ελλάδα θα πρέπει να θυμόμαστε κάτι πολύ σημαντικό: τίποτε δεν είναι δεδομένο. Τίποτε απολύτως. Ούτε καν αυτή η καθημερινή μας βόλτα, ο καφές με τους φίλους…
Ούτε η Δημοκρατία (το καλύτερο μέχρι τώρα εφευρεθέν πολίτευμα) είναι δεδομένη και οφείλουμε να την εκτιμούμε και να την προσέχουμε σαν τα μάτια μας, γιατί αν χαθεί χάνονται ελευθερίες, ιστορικές ευκαιρίες, άνθρωποι, κομμάτια της πατρίδας. Γιατί όταν εμείς εδώ έχουμε αναμπουμπούλα, οι λύκοι έξω απ’ τη χώρα μας χαίρονται..