Προς διεύρυνση φαίνεται πως θα πάει το απεργιακό μέτωπο στην Παιδεία, αφού μετά από τους καθηγητές που αποφάσισαν πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, σήμερα θα καθορίσουν τη στάση τους και οι δάσκαλοι (αν θα ακολουθήσουν τελικά την ΟΛΜΕ). Σε “βρασμό” βρίσκεται και η τριτοβάθμια εκπαίδευση, αφού δεν είναι λίγα εκείνα τα τμήματα που έχουν κλείσει – ως ένδειξη διαμαρτυρίας ή για περισσότερες ημέρες (ορισμένα), λόγω των συνεχών περικοπών σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων τους.
Αν το θέμα “ανοίξει” κι άλλο, αυτό θα φανεί μέσα στις επόμενες ώρες. Αυτό που σίγουρα όμως θα πρέπει να συζητηθεί θα πρέπει να είναι κυρίως με την κοινωνία – όχι μόνον με την εκπαιδευτική κοινότητα: τι ακριβώς ζητάει τελικά η κοινωνία, ο κόσμος; Ένα σχολείο – πάρκιγκ παιδιών (γιατί εκεί θα “χτυπήσουν” πρώτα όσοι αντιτίθενται σε κάθε είδους διαμαρτυρία, εκεί όπου πονάει, δηλαδή στο “που θα αφήσει τα παιδιά του ο κόσμος αν υπάρξουν απεργίες“) ή αποζητάει τελικά ουσιαστική μόρφωση για τα παιδιά του. Κατά τα φαινόμενα δεν ενδιαφέρει αν θα κλείσουν σχολεία, αν θα υπάρχουν τάξεις με 30 ή 35 μαθητές, αν δεν θα υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές όλων των ειδικοτήτων, αν θα έχουν όλοι διέξοδο στην τριτοβάθμια που θα φέρει όμως και εργασία στους νέους. Έτσι όπως το πάνε στο τέλος ευκαιρίες στην σωστή εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα θα έχουν μόνον οι έχοντες το χρήμα…