Ολοένα και περισσότερο αρχίσουν και “παίζουν” τα σενάρια για ιταλοποίηση της δημόσιας ζωής, αφού είτε έντεχνα, είτε εσκεμμένα, κάποιοι προωθούν τη λύση της διάλυσης των σημερινών κομμάτων και τη δημιουργία άλλων, τα οποία θα έχουν νέο όνομα και έμβλημα 
ή ενδεχομένως θα αποτελούν συνέχεια των σημερινών αλλά στην πιο “light” εκδοχή τους.
μας – αδυναμία αρχηγών, στελεχών και κομματικών μηχανισμών να λειτουργήσουν δημοσίως μαζί με τους “άλλους”.
Φυσικά υπάρχει και μια δημόσια διοίκηση, η οποία είναι κράτος εν κράτει και πρέπει να μπει σε σειρά και να συνηθίσει να εργάζεται για τη χώρα και όχι για το εκάστοτε κυβερνών κόμμα το οποίο βλέπει το κράτος ως μετεκλογικό λάφυρο.
ή ενδεχομένως θα αποτελούν συνέχεια των σημερινών αλλά στην πιο “light” εκδοχή τους.
Καλό ή κακό δεν ξέρω (άλλωστε άποψη του καθενός για το θέμα είναι απολύτως σεβαστή), όμως μου φαίνεται κομματάκι δύσκολο να δουλέψει στην Ελλάδα τέτοιο μοντέλο: από τη μια υπάρχει το αρχηγοκεντρικό μοντέλο από το οποίο δύσκολα να ξεφύγουμε και από την άλλη η – έως τις ημέρες
μας – αδυναμία αρχηγών, στελεχών και κομματικών μηχανισμών να λειτουργήσουν δημοσίως μαζί με τους “άλλους”.Φυσικά υπάρχει και μια δημόσια διοίκηση, η οποία είναι κράτος εν κράτει και πρέπει να μπει σε σειρά και να συνηθίσει να εργάζεται για τη χώρα και όχι για το εκάστοτε κυβερνών κόμμα το οποίο βλέπει το κράτος ως μετεκλογικό λάφυρο.
Ένα είναι το σίγουρο:
οι κομματικοί που είναι στον αφρό και βλέπουν τις υπηρεσίες τους ως βιλαέτια στα οποία ταλαιπωρούν αφάνταστα το λαό-συναλλασσόμενο πολίτη δεν θα έχουν πλέον τις πλάτες που πιθανόν να είχαν, αφού η πολυδιάσπαση αναπόφευκτα θα φέρει και τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Θα χάσουν τον ύπνο τους!!