Αν υπάρχει μια κατάσταση που θα απασχολήσει έντονα την Ελλάδα μέσα στο 2025 είναι η κατάσταση στη Συρία – λόγω της εμπλοκής της Τουρκίας στη χώρα αυτή.
Ήδη λίγες ημέρες μετά από την πτώση του Ασάντ είχαμε επισημάνει τα προβλήματα που είναι διατεθειμένη να δημιουργήσει η Τουρκία αν προχωρήσει στην οριοθέτηση ΑΟΖ με το φιλοτουρκικό προσωρινό καθεστώς που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Συρίας.
Σε ένα σημαντικό βήμα που σχετίζεται με τη χάραξη των ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο προχώρησε η Αίγυπτος.
Ο Πρόεδρος της χώρας, Αμπτέλ Φατάχ Αλ Σίσι, υπέγραψε διάταγμα με το οποίο οριοθετείται μονομερώς η ΑΟΖ της χώρας του με τη Λιβύη (σε σημείο που μπαίνει στο παιχνίδι και το όριο της ελληνικής ΑΟΖ).
Τη γνώμη του για την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το πλαφόν στις τιμές για το αέριο αλλά και τις εκτιμήσεις του για το τι πρέπει να γίνει ώστε η χώρα μας να μπορέσει να εξάγει το συντομότερο δυνατό το δικό της αέριο εξέθεσε στο δελτίο της ΕΡΤ ο καθηγητής και πρώην υπουργός Ενέργειας Γιάννης Μανιάτης.
Την ώρα που ο Ερντογάν το παίζει “καλό παιδί” και “ριγμένος” από την Ελλάδα και (λόγω και της έλλειψης της προστασίας απ’ τον Τράμπ) προσπαθεί να ξαναφτιάξει τις σχέσεις του με τις χώρες της ΕΕ που τα έχει σπάσει, στις 25 Ιανουαρίου ξεκινά στην Κωνσταντινούπολη ένας ακόμη γύρος ελληνοτουρκικών συνομιλιών.
Πριν από 6,5 σχεδόν μήνες – στις 18 Φεβρουαρίου του 2020 – γράφαμε στην Περισκόπηση (και ενώ ακόμη δεν υπήρχαν συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο, που προέκυψαν αργότερα) ότι “Πρέπει να προχωρήσουμε στη μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ – είναι ήδη αργά…”.
Σε εκείνη την ανάρτηση λοιπόν κάναμε μια αναφορά σε κάτι που μετά από τις συμφωνίες με Ιταλία και κυρίως με Αίγυπτο φαίνεται ακόμη πιο σημαντικό από τις ίδιες τις συμφωνίες: τι γίνεται με τις θαλάσσιες περιοχές στα ανατολικά της Κρήτης και της Ρόδου;;
Στις θετικές εξελίξεις της ημέρας θα πρέπει να μπει η ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου σχετικά με τις συμφωνίες οριοθέτησης των Θαλασσίων Ζωνών μας με Ιταλία και Αίγυπτο.
Όπως ανέφερε στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών και των ανταποκριτών ξένου τύπου που έγινε την Πέμπτη 20 Αυγούστου, οι συμφωνίες σήμερα κατατίθενται στη Βουλή και θα εισαχθούν προς συζήτηση στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής τη Δευτέρα 24 Αυγούστου με την προοπτική της κύρωσής τους από την Ολομέλεια την Τετάρτη 26 Αυγούστου 2020.
Όπως λέγαμε ΕΔΩ, η κύρωσή των συμφωνιών, αν συνδυαστεί και με άμεση συμφωνία με την Κύπρο, αλλάζει το σκηνικό στην Ανατολική Μεσόγειο. Βασικά, το θέτει σε νέα βάση – στην πραγματική του βάση.
Έναν ακόμη χάρτη εμφάνισε τις τελευταίες ώρες η Τουρκία, στον οποίο παρουσιάζει (για μια ακόμη φορά) τις παράλογες αξιώσεις της.
Η Τουρκία, κατά την προσφιλή της τακτική, προσπαθεί να μετατρέψει το μαύρο σε άσπρο και … εγκαλεί τη χώρα μας για τη συμφωνία με την Αίγυπτο ενώ προαναγγέλλει έρευνες του Ορούτς Ρέις σε περιοχές ακόμη πιο “μέσα” στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, κοντά στην Κάρπαθο (αλλά και σε περιοχές που είναι δίπλα στην πρόσφατα οριοθετημένη περιοχή).
Σε μια νέα φάση φαίνεται πως μπαίνουν τα ελληνοτουρκικά και οι δράσεις που τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία αναλαμβάνουν, δεδομένης πλέον της συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου σχετικά με την ΑΟΖ.
Οι Τούρκοι, προκλητικοί όσο ποτέ άλλoτε και με διάθεση αναθεωρητισμού αποφάσισαν να τραβήξουν το σχοινί, στην προσπάθειά τους να “υποστηρίξουν” με κάθε μέσο το περιβόητο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο (με το οποίο Λιβύη και Τουρκία αποκτούν κοινά θαλάσσια σύνορα, πράγμα ανύπαρκτο δηλαδή).
Ας δούμε λίγο τι έχουμε μέχρι τώρα και ποια είναι στην πραγματικότητα τα σπουδαιότερα γεγονότα που έχουν συμβεί στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα (λαμβάνοντας υπόψη ότι “κάποια πράγματα γίνονται και δε λέγονται και κάποια πράγματα λέγονται και δεν γίνονται”).
“Κοντά σε συμφωνία με την Αίγυπτο” βρίσκεται η Ελλάδα για την ΑΟΖ, γράφουν το τελευταίο διήμερο αρκετά αθηναϊκά ΜΜΕ.
Πραγματικά, είμαστε όντως κοντά σε κάποια συμφωνία με την Αίγυπτο ή μιλάμε για δημοσιεύματα εντυπώσεων;; Και πόσο αυτή η συμφωνία θα είναι επωφελής για την Ελλάδα και ΚΥΡΙΩΣ ολοκληρωμένη;;;
Την ώρα που όλοι μιλάνε για τις προσπάθειες του Δένδια στην Αίγυπτο για μια συμφωνία με τον Σίσι για οριοθέτηση ΑΟΖ, ξεχνάμε το βασικότερο όλων: το ότι η ελληνική και η κυπριακή ΑΟΖ έχουν σημείο επαφής!
Αντί λοιπόν η ελληνική πολιτική ηγεσία να συζητάει αποκλειστικά και μόνο με τους Αιγύπτιους (που όντως είναι κλειδί για την ανατολική Μεσόγειο) καλό θα είναι – επειδή η δουλειά μας δεν γίνεται – να στραφεί επιτέλους στο προφανές και σ’ αυτό στο οποίο τόσες φορές αναφέρεται και ακόμη περισσότερες ξεχνάει: στο διεθνές δίκαιο.
Κλιμακωτή είναι η αντίδραση της Ελλάδας σε διπλωματικό επίπεδο σε σχέση με τις τουρκικές ενέργειες για τις “άδειες” για έρευνα και εκμετάλλευση σε περιοχές που ανήκουν στη χώρα μας, σε περιοχές που βρίσκονται όχι μόνο εντός της ΑΟΖ αλλά και εντός των στενών ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Έχοντας την υποστήριξη της Τουρκίας και του Κατάρ, ο Φαγιέζ Αλ Σαράζ (που είναι ο πρόεδρος της οντότητας που οι διεθνείς οργανισμοί αναγνωρίζουν στη Λιβύη ως διάδοχη κατάσταση του Καντάφι) έκανε τις τελευταίες ημέρες “προόδους” στο πεδίο των μαχών κόντρα στον Χαλίφα αλ Χαφτάρ (Λιβυκός Εθνικός Στρατός – LNA).
Επιτακτική είναι πλέον η ανάγκη η Ελλάδα να προχωρήσει όσο πιο σύντομα γίνεται στη μονομερή ανακήρυξη των περιοχών της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της, ώστε να θωρακίσει με τον πιο ενδεδειγμένο (και νόμιμο) τρόπο τα συμφέροντά της στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου, σε πρώτη φάση.
Όπως όλα δείχνουν είναι θέμα χρόνου ο ΟΗΕ να κάνει το κέφι της Τουρκίας, να αποδεχθεί το Μνημόνιο που έχουν υπογράψει η Τουρκία με μια από τις Κυβερνήσεις της Λιβύης (του Αλ Σάραζ) και να προχωρήσει στην ανάρτηση των συντεταγμένων της “τουρκικής” ΑΟΖ – όπως αυτές καταγράφονται στο προαναφερθέν Μνημόνιο.
Όποτε μιλάει κανείς για διεθνείς σχέσεις πρέπει να έχει στο νου του τρία πράγματα:
1. ότι δεν υπάρχουν “φίλοι” και “σύμμαχοι” παρά μόνο συμφέροντα (τα οποία, κατά περίπτωση, είναι είτε κοινά συμφέροντα είτε αντίθετα),
2. ότι ο καλύτερος σύμμαχος μιας χώρας είναι ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός ενός βασικού κορμού κατευθύνσεων – που η χώρα τις ακολουθεί πιστά όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση της,
3. ότι το σωστό timing και η προσαρμογή στις συνθήκες κάθε εποχής είναι βασικός πυλώνας στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής.