Κατηγορία: γνώμη – σχόλιο επικαιρότητας

Κατά την ομιλία του στην 4η έκθεση μεταφοράς τεχνογνωσίας «Patras IQ» (που πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα από την Παρασκευή 7 μέχρι και την Κυριακή 9 Απριλίου 2017) ο αναπληρωτής υπουργός Έρευνας και Καινοτομίας Κ. Φωτάκης επιβεβαίωσε μια από τις χειρότερες – και γνωστές εδώ και πολύ καιρό – πτυχές της “κρίσης” που έχουν φορτώσει στη χώρα: χιλιάδες νέοι, με εξειδίκευση σε πολλούς και διάφορους τομείς, έχουν φύγει από την Ελλάδα και αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.

Πρόκειται για την κατάσταση που είναι πιο γνωστή με τον αγγλικό όρο “brain drain”. Δηλαδή την αναχώρηση από τη χώρα επιστημόνων, που θα μπορούσαν – αν φυσικά οι συνθήκες τους το επέτρεπαν – να βοηθήσουν και στην ουσία να αποτελέσουν τον καταλύτη ώστε η οικονομία να επανακάμψει.

Το λέγαμε από το 2014, πολλοί το πίστεψαν αλλά δυστυχώς κανείς δεν μπόρεσε να το πραγματοποιήσει: “πάρε και εσύ ένα αεροδρόμιο, μπορείς!”.

Λίγο στα ποσά πέσαμε έξω, αντί για 14 που υπολογίζονταν τότε τώρα θα πάει 12 ευρώ.

Να πω δεν τα λέγαμε, τα λέγαμε!!! “Πάρε και εσύ ένα αεροδρόμιο, μπορείς!”, γιατί ΤΖΑΜΠΑ ΠΡΑΜΑ ΗΤΑΝ….

(η πλάκα είναι πως οι πιο πολλοί το προδιαγεγραμμένο τώρα το παρουσιάζουν ως είδηση)

Ας είμαστε λίγο σοβαροί και ας δούμε το προφανές, συνδυάζοντας 3 μικρά – μικρά πραγματάκια:

1) υπάρχει κανείς (λογικός) που υποστηρίζει πως η ΔΕΗ δεν έχει εξελιχθεί στον καλύτερο και πιο αποδοτικό φοροεισπρακτικό μηχανισμό του κράτους;

2) υπάρχει κανείς (λογικός) που νομίζει ότι η συζήτηση που “ξαφνικά” άνοιξε για τις διάφορες ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ χρεώσεις στους λογαριασμούς που φτάνουν στους πελάτες της είναι τυχαία;;

3) υπάρχει κανείς (λογικός) που πιστεύει πως η ΔΕΗ δεν θα τεμαχιζόταν και θα “αξιοποιούνταν”, όπως έγινε π.χ. με τον ΟΣΕ, τον ΟΠΑΠ και άλλες παρόμοιες επιχειρήσεις του δημοσίου ή τις τράπεζες που άλλαζαν χέρια για λιγότερα από 100 εκατομμύρια;;

Τα έχουμε πει ουκ ολίγες φορές:

Έκπληξη (το λιγότερο) προκαλεί η προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια – και ειδικά το τελευταίο διάστημα – να επανέλθουν στην επικαιρότητα, και μάλιστα από την κεντρική είσοδο, διάφοροι πολιτικοί οι οποίοι είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη μακροχρόνια πορεία της χώρας προς τα Μνημόνια και την εξαθλίωση σε κοινωνικό επίπεδο και προς την ομηρία σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.
Κλασσικό παράδειγμα η προσπάθεια να αναβαπτισθεί ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τις βαρύγδουπες πολιτικές αναλύσεις γιατί το θέμα είναι ένα και αναμφισβήτητο: η καθημερινή πρακτική λέει πως ένα μέρος του προβλήματος δεν είναι δυνατόν να αποτελεί μέρος και της λύσης.
Όμως το να βλέπεις να γίνονται προσπάθειες να επανέλθουν στην επικαιρότητα πολιτικοί όπως ο Σημίτης – και μάλιστα ως “σοφός” – σε κάνει να σκέφτεσαι αν πραγματικά υπάρχει ελπίδα να αλλάξει ποτέ κάτι σε αυτόν το τόπο.

Σε προσωπική επίθεση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο προέβη την Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017 το τουρκικό ΥΠΕΞ, με αφορμή τις δηλώσεις του  Προέδρου από τα Δωδεκάνησα για το δικαίωμα της Ελλάδας να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της στο Αιγαίο.

Όπως μεταξύ άλλων αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους οι Τούρκοι για όσα είπε ο Παυλόπουλος, «(..) είμαστε έκπληκτοι με τις παρατηρήσεις του που δείχνουν μια σοβαρή έλλειψη γνώσεων των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου».

Τώρα θα μου πείτε, «Ε καλά, οι Τούρκοι μετά από τόσες επιθέσεις και εισβολές σε γειτονικές τους χώρες δεν γνωρίζουν τις βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου;;; Πρυτάνεις είναι…!!!!»

Στην προκείμενη περίπτωση πάντως ίσως θα έπρεπε κάποιος να τους απαντήσει στα γαλλικά (γλώσσα της διπλωματίας γαρ) και με ορολογία διεθνούς δικαίου αλά τούρκα: «Ρε αι σιχτίρ!»

Το έχουμε χάσει εντελώς και ένα κάρο βλακείες γράφονται για τη λεγόμενη «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων».

Κάποιους τους πειράζει, κάποιοι το θεωρούν λογικό επακόλουθο όσων συμβαίνουν από το 2001/2002 και έπειτα (από τότε δηλαδή που το ευρώ μπήκε στις ζωές μας), κάποιοι μιλάνε για αδικία, άλλοι για στημένο παιχνίδι κοκ.

Αν όμως ρίξουν μια ματιά σε αρθρογραφία προηγουμένων δεκαετιών, θα αντιληφθούν πλήρως πως η συζήτηση περί «πολλών ταχυτήτων» δεν είναι σημερινή. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 κρατάει.

Πως το είπαμε;; «Misery Index»…

Αααααυτό! «Δείκτης φτώχειας», «δείκτης μιζέριας»!

Στον οποίο η χώρα μας, μετά από 7 χρόνια μνημονίων φιγουράρει στις πρώτες θέσεις.

Στη διακίνηση δηλώσεων προηγουμένων περιόδων επιδίδονται κάποιοι που θέλουν να σχολιάσουν τα τεκταινόμενα στο Δήμο Αλεξάνδρειας. Τις συνδυάζουν δε και με νεώτερες δηλώσεις, αποσκοπώντας στο να βγάλουν επιλεκτικά συμπεράσματα, επιφανειακά και με συγκεκριμένη στόχευση.

Το θετικό όμως θα ήταν να αναζητηθούν από τους ίδιους ανθρώπους και να αναδειχθούν όχι μόνο δηλώσεις που έχουν αρνητική χροιά. Να αναζητηθούν και δηλώσεις που έδειχναν θετικό ισοζύγιο για τη διοίκηση Γκυρίνη.

Το πολιτικά ορθόν θα είναι να γίνει αντιπαραβολή των δηλώσεων που είχαν και έχουν διάφορες “αποχρώσεις”, που είχαν θετική ή αρνητική διάσταση.  Φυσικά λαμβάνοντας υπόψη έναν σημαντικό παράγοντα ο οποίος (εσκεμμένα ίσως;;;) τους διαφεύγει:

Προφανώς το έχουν χάσει όσοι θεωρούσαν πως η επίσκεψη των εκπροσώπων της Επιτροπείας θα ήταν μια βόλτα για να δουν τα αρχαία της Αθήνας ή για να φάνε κανά σουβλάκι και στο τέλος να πούν “πάρτε και μια αξιολόγηση”.

Ήρθαν για να πάρουν, και θα πάρουν! Ήρθαν για να επιβάλλουν τους όρους τους και θα τους επιβάλλουν. Επτά χρόνια τώρα, στο ίδιο έργο θεατές…

(το αν θα μπουν και άλλοι «παίχτες» στο παιχνίδι, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, αυτό είναι ένα ακόμη θεματάκι)

Πολλά ακούγονται το τελευταίο διάστημα για μια «νέα» εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, για έναν «νέο» τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για «νέο» Λύκειο κλπ κλπ κλπ. Ευσεβείς πόθοι, προσπάθειες του κάθε υπουργού να αφήσει τη δική του «σφραγίδα», προσπάθειες της κάθε κυβέρνησης να αφήσει το δικό της «έργο» στην Παιδεία.

Τα συν και τα πλην σε κάθε τέτοια προσπάθεια – και τέτοιου είδους προσπάθειες είναι αμέτρητες από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα, είναι πολλά. Το ίδιο και οι αντιδράσεις. Από όσους κινούνται στο χώρο των σχολείων, των πανεπιστημίων, των φροντιστηρίων, από τους γονείς αλλά και από τα ίδια τα παιδιά (που δυστυχώς είναι εγκλωβισμένα σε σχεδιασμούς άλλων). Ακόμη και δημοτικές αρχές είναι μέσα στο κύμα των αντιδράσεων, αφού οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να κλείσει ή να ανοίξει ένα ΤΕΙ ή ένα Πανεπιστήμιο σε κάποια περιοχή. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως τα λεφτά είναι πολλά…