Κατηγορία: βιομηχανία

Ξεκάθαρη στάση στο θέμα της λειτουργίας του εργοστασίου της “Βιολιπάσματα Α.Ε.” τήρησε ο δήμαρχος Αλεξάνδρειας Παναγιώτης Γκυρίνης κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Διαβούλευσης  που διεξήχθη το απόγευμα της Τρίτης 14 Οκτωβρίου.

Το θέμα συζητήθηκε με αφορμή τη νέα ΜΠΕ του εργοστασίου που κατατέθηκε και αναμένει την έγκριση από την ΠΚΜ (ώστε να λειτουργήσει η μονάδα) και τα όργανα του Δήμου έχουν κληθεί να γνωμοδοτήσουν επί αυτού.

Το θέμα συζητήθηκε ήδη σε συνεδρίαση του Συμβουλίου της Δημοτικής Κοινότητας Πλατέος και θα συζητηθεί και σήμερα στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αλεξάνδρειας.

Ο δήμαρχος στη συνεδρίαση της Επιτροπής Διαβούλευσης ήταν σαφής: “[…] δεν είμαι διατεθειμένος, σαν νέα διοίκηση και εγώ και οι συνεργάτες μου, να ανεχθούμε μια τέτοια κατάσταση […] Η θέση μας είναι αρνητική στη λειτουργία του εργοστασίου, τουλάχιστον έτσι όπως λειτουργούσε μέχρι σήμερα”.

Δείτε το σχετικό βίντεο (από τα Χρονικά), στο οποίο έχουν καταγραφεί όχι μόνο η τοποθέτηση του δημάρχου αλλά και πολλών συμμετεχόντων στη συνεδρίαση της Επιτροπής Διαβούλευσης.

Ερώτηση για τους εποχικούς εργαζομένους στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (να θυμίσουμε πως πλέον το μοναδικό εργοστάσιο της χώρας βρίσκεται στο Πλατύ) κατέθεσαν προς τον υπουργό Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Το κείμενο της ερώτησης που κατατέθηκε είναι το ακόλουθο:

Θέμα: Σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζουν οι εποχικοί εργαζόμενοι στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης στο εργοστάσιο στο Πλατύ Ημαθίας.

Το μοναδικό σε λειτουργία εργοστάσιο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης στο Πλατύ Ημαθίας απασχολεί εργαζόμενους μόνιμους και εποχικούς.
Με βάση την καταγγελία των εργαζόμενων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων, οι εποχικά απασχολούμενοι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα που αφορούν:

Με κινητοποίηση ξεκινά η νέα περίοδος στη μοναδική μονάδα παραγωγής ζάχαρης της ΕΒΖ που απέμεινε στη χώρα και η οποία ξεκινά τη λειτουργία της.

Ένα είναι σίγουρο, τώρα που είναι αρχή: η αναγκαιότητα παραμονής της συγκεκριμένης βιομηχανίας υπό κρατικό έλεγχο και η αναθεώρηση του τρόπου λειτουργίας της (ώστε αυτή να λειτουργήσει όπως πρέπει, δηλαδή με κριτήρια τελείως διαφορετικά από αυτά που μέχρι σήμερα λειτουργούσε). Αλλιώς το πράγμα θα ξεφύγει τελείως και μια σειρά από προβλήματα που ήδη υφίστανται θα διογκωθούν, με αποτέλεσμα:

• την αύξηση της τιμής ενός προϊόντος απαραίτητου ΠΑΝΤΟΥ,
• την εξάλειψη οποιοδήποτε ίχνους εγχώριας παραγωγής (με ότι συνεπάγεται αυτό για την αλυσίδα που ξεκινά από το χωράφι και καταλήγει στο ράφι).

Είναι εμφανέστατο το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Και ΔΕΝ φταίνε πάντοτε οι επιχειρήσεις. Όταν οι υπόλοιποι αγοράζουν πρώτες ύλες και ενέργεια πολύ φτηνότερα, τότε ΔΕΝ φταίνε τα μεροκάματα.
Οπότε, εδώ πρέπει να υπάρχει ένα κράτος που θα “επιδοτεί” τις δικές του εταιρίες, ώστε να δουλέψουν. Αλλά με τις κάθε είδους δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι δικοί μας με τα Μνημόνια αλλά και με τις ντιρεκτίβες περί ανταγωνιστικότητας της ΕΕ τέτοιου είδους “επιδοτήσεις” δεν πρόκειται να δοθούν ποτέ.
Άρα, αναπόφευκτα οι ελληνικές επιχειρήσεις – όσους κι αν απολύσουν στο τέλος – θα οδηγηθούν στο κλείσιμο.

.

Ένας κύκλος που κανείς δεν γνωρίζει (ούτε φυσικά μπορεί να εγγυηθεί) που θα καταλήξει ξεκινά με τις ομαδικές απολύσεις.