Είναι εμφανέστατο το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Και ΔΕΝ φταίνε πάντοτε οι επιχειρήσεις. Όταν οι υπόλοιποι αγοράζουν πρώτες ύλες και ενέργεια πολύ φτηνότερα, τότε ΔΕΝ φταίνε τα μεροκάματα.
Οπότε, εδώ πρέπει να υπάρχει ένα κράτος που θα “επιδοτεί” τις δικές του εταιρίες, ώστε να δουλέψουν. Αλλά με τις κάθε είδους δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι δικοί μας με τα Μνημόνια αλλά και με τις ντιρεκτίβες περί ανταγωνιστικότητας της ΕΕ τέτοιου είδους “επιδοτήσεις” δεν πρόκειται να δοθούν ποτέ.
Άρα, αναπόφευκτα οι ελληνικές επιχειρήσεις – όσους κι αν απολύσουν στο τέλος – θα οδηγηθούν στο κλείσιμο.
.
Ένας κύκλος που κανείς δεν γνωρίζει (ούτε φυσικά μπορεί να εγγυηθεί) που θα καταλήξει ξεκινά με τις ομαδικές απολύσεις.
Το εργασιακό είναι ένα από αυτά που για την Επιτροπεία ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΛΕΙΣΕΙ – δεν πα’ να γίνουν 300 ανασχηματισμοί. Άλλωστε, στην έκθεση του ΔΝΤ αναφέρεται ξεκάθαρα και στο θέμα των ομαδικών απολύσεων αλλά και σε αυτό του lock out.
.
Η τελευταία ιστορία για τις ομαδικές απολύσεις έχει να κάνει με την Χαλυβουργία Ελλάδος, στην οποία θα επιτραπεί να απολύσει τελικά τους από τους 45 από τους 74 εργαζομένους της. Η απόφαση εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία από το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ), με ψήφους 4 υπέρ και 3 κατά.
Η εταιρία επικαλέστηκε για να τεκμηριώσει την ανάγκη των απολύσεων το ενεργειακό κόστος. Αναφέρει ότι είναι τόσο υψηλό, ώστε έφτασε σε σημείο να λειτουργεί το εργοστάσιο του Βόλου μόνο με τη νυκτερινή βάρδια, κάτι που συνεπάγετο αυξημένο κόστος αμοιβών αλλά μικρότερη δαπάνη στην κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας.
Στην Χαλυβουργία Ασπροπύργου δεν λειτουργούν τους τελευταίους μήνες οι μονάδες του Χαλυβουργείου και του Ελασματουργείου και λειτουργεί μόνο η μονάδα δομικού πλέγματος στην οποία απασχολούνται 11 εργαζόμενοι.
Από την αρχή του έτους, είχε εφαρμοστεί στην επιχείρηση, το σύστημα της εκ περιτροπής εργασίας με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να πραγματοποιούν ένα ημερομίσθιο την εβδομάδα η δε αμοιβή τους να μην υπερβαίνει τα 200 ευρώ το μήνα.