Κατηγορία: στήλες

αυταπάτη (η)

[1885] (αυταπατών) 1. η δημιουργία από τον ίδιο μας τον εαυτό εσφαλμένων ή φανταστικών κρίσεων σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, το να ξεγελούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

2. κάθε διαμορφωμένη πίστη κάποιου, η οποία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: (συνήθ. στον πληθυντικό) Μην έχεις αυταπάτες! Δεν ζεις αν δεν δουλέψεις! || τρέφεται / ζει με αυταπάτες.

ΣΥΝ.: ψευδαίσθηση, αυταπατώμαι ρ. (1886) (-άσσαι…)

Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 317

Διανύουμε ήδη τη δεύτερη εβδομάδα του Φλεβάρη, ενός μήνα που αν και έχει λιγότερες μέρες από τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου (το «κουτσοφλέβαρος» που κάποτε μας έλεγαν στο σχολείο ποτέ δεν μου άρεσε!), φέτος είναι γεμάτος γιορτές.

Μήνας του φτερωτού θεού και των μασκαράδων. Φέτος πέφτουν πολλά μαζί: Άγιος Βαλεντίνος, Τσικνοπέμπτη, Κυριακή της Αποκριάς και Καθαρή Δευτέρα.

Χαράς ευαγγέλια δηλαδή για όλες μας, αφού έχουμε στη διάθεσή μας πολλές ευκαιρίες για εξόδους και συναναστροφές με φίλους. Λεφτά μόνο να έχουμε στη διάθεσή μας (άλλη πονεμένη ιστορία).

εάν θέλετε να λαμβάνετε κάθε πρωί ένα επίκαιρο σκίτσο του ΚΥΡ μπείτε ΕΔΩ & γράψτε την ηλεκτρονική σας διεύθυνση

Υπόρρητος, -η, -ο

(λογ.) αυτός που λέγεται με έμμεσο τρόπο, με υπονοούμενα: ~ προειδοποίηση / απειλή / ανησυχία.

Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 1854

Παλινωδία (η)

[παλινωδιών] 1. η ανάκληση όσων ειπώθηκαν προηγουμένως 2. η συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από ανακολουθίες και αντιφάσεις (συχν. στον πληθυντ.): οι ~ στην εξωτερική πολιτική προκαλούν αναξιοπιστία.

ΕΤΥΜ.: < αρχ. παλινωδία < παλινωδώ (βλ.λ.) Η λέξη χρησιμοποιήθηκε αρχικώς αναφορικά με μια ωδή του Στησιχόρου, στην οποία ο ποιητής ανακαλούσε όσα υβριστικά είχε πει προηγουμένως εις βάρος της Ελένης]

Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 1307

εάν θέλετε να λαμβάνετε κάθε πρωί ένα επίκαιρο σκίτσο του ΚΥΡ μπείτε ΕΔΩ & γράψτε την ηλεκτρονική σας διεύθυνση

Καθαιμάσσω

ρ. μτβ. [κυρ. η μτχ. παρακ. καθημαγμένος, -η, -ο] καταματωμένος (συνήθ. μεταφ.) αυτός που έχει υποστεί μεγάλες δοκιμασίες, που έχει καταταλαιπωρηθεί ή καταστραφεί: η τελευταία κρίση βρίσκει την οικονομία της γειτονικής χώρας καθημαγμένη από τα χρέη.

[ΕΤΥΜ: αρχ. < καθ- (< κατά-) + αἱμάσσω (< αἷμάτ-jω) < αίμα]

Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 799