Κατηγορία: άρθρα

Τα τελευταία χρόνια απ’ ότι φαίνεται βρίσκεται σε εξέλιξη μια συνεχής προσπάθεια από ιστορικούς (που είναι και πολιτικοί), «αναθεώρησης» της ελληνικής Ιστορίας και πιο πολύ της νεότερης, της σύγχρονης Ιστορίας, από τα προεπαναστατικά χρόνια, την επανάσταση του 1821, αλλά και τη Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα. Ακούσαμε πως οι Έλληνες ουσιαστικά καλοπερνούσαν με τους Οθωμανούς, πως “συνωστίζονταν” στην παραλία της Σμύρνης, πως η γενοκτονία των Ποντίων ήταν απλά μια βίαιη μετακίνηση πληθυσμών καθώς και άλλες αντίστοιχες θέσεις που δεν συνοδεύονται όμως από ατράνταχτα επιστημονικά επιχειρήματα. Έτσι έγινε λόγος τελευταία για τους “Εθνικούς μύθους”.

Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το Δεκέμβρη του 1803 στο όρος Ζάλογγο, βόρεια της Πρέβεζας, χαρακτηρίστηκαν μερικώς ίσως, ως ένας ακόμη “εθνικός μύθος”.

Στη Λίνα Τόνια.*

Υπάρχει μια λέξη της ελληνικής αργκό που μου προξενούσε πάντοτε ιδιαίτερη αποστροφή. Πρόκειται για τη λέξη “κουλτουριάρης”, που στην νεοελληνική είναι κάτι σαν βρισιά, και αλλοίμονο σε οποίον του προσδώσουν αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Τι σημαίνει άραγε κουλτουριάρης;

Η λέξη προέρχεται από την εξίσου “κακόηχη” στην Ελλάδα λέξη κουλτούρα, που ενώ σε όλες τις γλώσσες του κόσμου σημαίνει πολιτισμός, στη δική μας έχει εντελώς διαφορετική έννοια. Στην κυριολεκτική μετάφραση του όρου λοιπόν κουλτουριάρης σημαίνει πολιτισμένος, στην πράξη όμως μεταφράζεται ως κάποιον περίεργο που ασχολείται με κάτι χαζομάρες, κλασική μουσική, ποίηση και αλλά “άχρηστα πράγματα”. Ο πολιτισμός μάλιστα στον τόπο μας ταυτίζεται με την “παράδοση” και την παρελθοντολαγνεία. Οι δε “πολιτιστικοί” μας σύλλογοι όταν δεν ασχολούνται με το πώς θα φέρουν ψήφους στην εκάστοτε εξουσία, λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο ως λαογραφικοί, παρά το γεγονός ότι η λαογραφία αντιπροσωπεύει ένα μικρό κομμάτι του πολιτισμού.

Της Ελευθερίας Τράιου
Με μεγάλη ικανοποίηση άκουσα τον υποψήφιο Δήμαρχο Βέροιας Κων/νο Βοργιαζίδη να θέτει στις προτεραιότητες του την κατοχύρωση ΠΟΠ για το ροδάκινο Βέροιας. Και εξηγώ γιατί.
Η ροδακινιά είναι ο πιο μακρινός, ίσως, επισκέπτης που αγάπησε τα μέρη μας. Σκεφτείτε, για μια στιγμή, πόσο μεγάλο ταξίδι έκανε για να φθάσει από την Κίνα στη Μεσόγειο, μέσω Περσίας, 24 αιώνες πριν. Με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πιθανολογούν πολλοί ιστορικοί. Σκεφτείτε, επίσης, πόσες γενιές ανθρώπων την περιποιήθηκαν και τι αγώνα έκανε πιθανόν το δέντρο μέχρι να προσαρμοστεί στα χώματα και στο κλίμα της Κεντρικής Μακεδονίας. Ανταπέδωσε τις φροντίδες με εξαιρετικούς καρπούς, χάρη στους οποίους η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε εξαγωγές κομπόστας ροδάκινου, καλύπτοντας το 40% της παγκόσμιας αγοράς.

Διαβάστε τη συνέχεια στον “Πληροφοριοδότη” – ΕΔΩ

Στα λόγια όλες οι κυρώσεις και οι κορώνες είναι εύκολες. Στην πράξη, όμως, υπερισχύουν πάντα τα οικονομικά συμφέροντα. Έτσι, ειδικά η Γερμανία δεν μπορεί παρά να τηρήσει… light γραμμή στην κόντρα Δύσης – Ρωσίας.

Είναι σαφές ότι οι πιο λαλίστατοι Αμερικανοί διακυβεύουν σαφώς λιγότερα απ’ ό,τι η «ατμομηχανή της Ευρώπης», όμως έτσι κι αλλιώς οι οικονομικοί δεσμοί του τριγώνου ΗΠΑ – Γερμανίας – Ρωσίας είναι, όπως θα δούμε, τόσο αλληλένδετοι πια, ώστε τα λόμπι έχουν δυνατό παρεμβατικό ρόλο και βάζουν φρένο στον όποιο παρορμητισμό πολιτικών ή τα επικοινωνιακά τρικ τους. Γι’ αυτό, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν έχει χοντρύνει το παιχνίδι. Δεν την πονάνε τέτοιες κυρώσεις τη Ρωσία…
Το λόμπι των Γερμανών βιομηχάνων και επιχειρηματιών, λοιπόν, πιέζει όλο και περισσότερο τη Μέρκελ, τονίζοντας ότι παραδοσιακά οι οικονομικές κυρώσεις δεν καταφέρνουν να επιβάλουν τη βούληση των πολιτικών. Το ζουμί, όμως, βρίσκεται αλλού…

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Η σύγκρουση της Ρωσίας και της Δύσης για την Ουκρανία δεν θα σημάνει και την έναρξη του νέου «ψυχρού πολέμου», όσο και αν υποστηρίζουν το αντίθετο ακόμα και σοβαροί αναλυτές στην αμερικανική πρωτεύουσα, οι οποίοι περισσότερο ερεθίζονται με την ιδέα, παρά πιστεύουν ότι η Ουάσιγκτον και η Μόσχα θα επιστρέψουν στη δεκαετία του ’60.

Όταν ο Μπάρακ Ομπάμα και ο Βλαντιμίρ Πούτιν επιλέγουν να συνομιλούν για 90 λεπτά, και όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές γίνονταν διευθετήσεις για να μιλήσουν ξανά – το έκαναν την Παρασκευή- αυτό δείχνει πως θα εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια που έχουν, και θα αναζητήσουν εύσχημους τρόπους για να ξεπεράσουν την κρίση, αν και η αμοιβαία υποχώρηση θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να επιτευχθεί.

Το Μάιο ολοκληρώνεται μια εποχή σοβαρότατων αλλαγών μέσα στο φεουδαρχικό σύστημα μιας ΟΜΑΔΑΣ κακομαθημένων και στυγνών επαγγελματιών που χωρίς προσόντα, χωρίς ήθος και χωρίς αξιοπρέπεια φρόντισαν με τη δημιουργία μιας κλίκας, μέσα και έξω από τους δήμους, να εκβιάζουν υποτακτικούς με σκουριασμένα ή συμβιβασμένα μυαλά ώστε να μοιράζουν με το αζημίωτο κομματιασμένα έργα σε συγγενείς και φίλους.

Έτσι καλλιεργήθηκε μια αντίληψη ότι ο Δήμος είναι λάφυρο προς λεηλάτηση και όσοι μέσα και έξω από το Δημοτικό Συμβούλιο ξεσκέπαζαν άνομα σχέδια αυτόματα έμπαιναν στο στόχαστρο τόσο μέσα στην αίθουσα των συνεδριάσεων όσο και στον φιλικό τύπο.

 Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Οι κεφαλαιακές ανάγκες των τεσσάρων συστημικών τραπεζών είναι εξαιρετικά σημαντικό θέμα για την ελληνική οικονομία. Είναι επίσης και «ευκαιρία» γιά εκβιασμό της κυβέρνησης από τα ξένα συμφέροντα. Ο τρόπος με τον οποίο δημοσιοποιήθηκε πρέπει να υποψιάσει τον Πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών, οι οποίοι για 24 ώρες –και μέχρι να ξεκαθαρίσει το θέμα στη συνάντηση των εκπροσώπων των δανειστών με τον κ. Προβόπουλο- είδαν να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Οσοι ασχολούνται με την οικονομία, λίγο-πολύ παίζουν παιγνίδια χρησιμοποιώντας τα ντόπια και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Μέχρι να ασχοληθώ με τα θέματα αυτά, λόγω της εμπλοκής του ΔΝΤ στον μηχανισμό «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας, πίστευα ότι ο πολιτικός-διπλωματικός κόσμος ήταν ο πλέον βρώμικος στον πλανήτη.

Στην παράγραφο 1β (ιιι) του Άρθρου 56 της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας (Δικαιώματα, αρμοδιότητες και υποχρεώσεις του παράκτιου Κράτους στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) αναφέρεται κάτι πολύ …πονηρό: ότι το παράκτιο κράτος είναι υπεύθυνο για “την προστασία και διαφύλαξη του θαλάσσιου περιβάλλοντος”. Δηλαδή εάν η Ελλάδα διέθετε ΑΟΖ σήμερα – ΑΟΖ διαθέτει, ποιος έχει τα κότσια να προχωρήσει στην ανακοίνωση ότι θα την προστατεύει είναι το πρόβλημα! – δεν θα μπορούσαν οι Αμερικανοί να ρίξουν (dumping) χημικά απόβλητα στον θαλάσσιο χώρο δυτικά της Κρήτης.

.

Έτσι οι Αμερικανοί έχουν έναν επιπλέον λόγο να μην επιθυμούν η Ελλάδα να ανακηρύξει ΑΟΖ, πέραν της Τουρκίας και των συμφερόντων που έχουν αυτοί και οι γείτονες στη Μεσόγειο και σχετίζεται με τα πετρέλαια και τα αέρια…

Περισσότερα ΕΔΩ

Σ’ ένα εμπεριστατωμένο κείμενο του για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, στις 15 Απριλίου του 2011 στην ιστοσελίδα Αιχμή, ο καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης τοποθέτησε τον τίτλο: «ΜΚΟ: Κρατικά Εργαλεία Προπαγάνδας, Ελέγχου και … Πλουτισμού». Πόσο μεγάλο δίκιο είχε…

Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι με το θέμα ασχολήθηκα πολλές φορές από τις φιλόξενες στήλες του περιοδικού και η ενασχόληση μου αυτή, μου δημιούργησε πολλά προβλήματα στον τόπο εργασίας μου, αφού όσοι «παρεξηγήθηκαν» με κατήγγειλαν στους προστάτες τους, όταν αντιλήφθηκαν ότι η έρευνα που κάναμε «άγγιζε» τις οργανώσεις και τους ίδιους.

Δεν πίστεψα ποτέ στο «θεσμό» των ΜΚΟ διότι ευρισκόμενος στην Ουάσιγκτον, όπου είναι βασική η πηγή της χρηματοδότησής τους, γνωρίζω…

δημοσιεύτηκε στο ethnos.gr

Έκπληκτοι με τη στάση της κυβέρνησης της Ισλανδίας δείχνουν οι δύο ανταποκριτές του βρετανικού πρακτορείου ειδήσεων Ρόιτερ στο Ρέικιαβικ, την πρωτεύουσα αυτού του νησιωτικού κράτους που βρίσκεται ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και την αμερικανική ήπειρο. «Η εδώ κυβέρνηση αισθάνεται ότι μπορεί να αποφύγει τους διεθνείς επενδυτές απολαμβάνοντας ταυτόχρονα οικονομική ανάπτυξη» γράφουν οι Ρόμπερτ Ρόμπερτσον και Σάιμον Τζόνσον. «Η σκληρή στάση απέναντι στους πιστωτές παραμένει δημοφιλής στους ψηφοφόρους παρά τους ελέγχους στη ροή κεφαλαίων που εμποδίζουν τις ξένες επενδύσεις» παραδέχονται. «Τα χρέη των τραπεζών ούτε είναι ούτε θα γίνουν ποτέ δημόσιο χρέος!» δηλώνει απερίφραστα στο αμερικανικό οικονομικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Μπλούμπεργκ ο Ισλανδός πρωθυπουργός Σίγκμουντουρ Γκουνλόιγκσον.