Όπως είναι γνωστό ο ένας ΚΑΜΜΕΝΟΣ είναι αρχηγός ενός εκ των δύο κυβερνητικών ετέρων και ο άλλος είναι το σοβαρότερο ίσως στέλεχος του κόμματος αυτού.
Το ακροδεξιό αυτό κομμάτι κατάφερε σήμερα να συγκυβερνάει τη χώρα με 8 στους 9 του βουλευτές να κατέχουν υπουργικά χαρτοφυλάκια.
Ο μοναδικός βουλευτής που δεν είναι υπουργός, είναι ο συνεπώνυμος Δ. ΚΑΜΜΕΝΟΣ αν και αυτός πρόλαβε να γευτεί υπουργιλίκι λόγω του γνωστού ΧΑΙΚΑΛΗ με τα γνωστά του τερτίπια.
Είναι πλέον κάτι παραπάνω από προφανές ότι η αριστερή Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί τον ιδανικότερο Δούρειο Ίππο κατά της Ελληνικής Οικονομίας. Εδώ και δύο χρόνια παρακολουθούμε μια σειρά από “λεονταρισμούς” και δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση, η οποία καταλήγει στα πιο επαχθή για την Ελληνική κοινωνία μέτρα.
Είναι επίσης πρωτοφανές το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού, για την κατάληψη της εξουσίας, χωρίς να έχει Σχέδιο για την διακυβέρνηση του τόπου.
Όλοι οι λαϊκισμοί και οι ψεύτικες υποσχέσεις κατέπεσαν λίγους μόλις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, φανερώνοντας την ανυπαρξία προγράμματος και σχεδιασμού.
Η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται και πάλι σε δύσκολη θέση και η αιτία είναι το μνημόνιο του Αυγούστου 2015. Οι προβλέψεις του είναι τόσο εξωπραγματικές που το ΔΝΤ έχει αρνηθεί να συμμετάσχει ως δανειστής, ζητώντας πολύ χαμηλότερα πλεονάσματα και άμεση ελάφρυνση του χρέους. Αν μάλιστα ο στόχος του πλεονάσματος για το 2018 παραμείνει στο 3,5%, θεωρεί ότι οπωσδήποτε θα χρειαστούν επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα. Μέσα στα πλαίσια της λανθασμένης πολιτικής της λιτότητας, το Ταμείο δείχνει επιτέλους κάποια στοιχεία τεχνοκρατικής λογικής.
Το βαθύτερο πρόβλημα είναι φυσικά ο παραλογισμός της συνεχιζόμενης ελληνικής συμμετοχής στην ΟΝΕ, με ότι αυτό σημαίνει για τον περιορισμό της κυριαρχίας στο οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο.
Ήταν άνοιξη του 1957. Επί της ΒΕΤΣΟΠΟΥΛΟΥ λειτουργούσε ακόμα ο χειροκίνητος αλευρόμυλος του ΜΠΕΡΣΟΥ στον οποίο οι κάτοικοι της περιοχής άλεθαν το καλαμπόκι τους για να το κάνουν “γιαρμά” για τα ζωντανά τους. Δεξιά και αριστερά του δρόμου αντί πεζοδρομίων έχασκαν ανοιχτά αυλάκια.
Στην ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ λειτουργούσαν δυο Γυμνάσια. Το ιδιωτικό του Γ.ΨΥΧΟΥΛΑ και το ΚΡΑΤΙΚΟ που λειτουργούσε για πρώτη φορά με τρεις τάξεις την Α και Β και Γ με μαθητές που προέρχονταν είτε από το Ιδιωτικό είτε από το Κρατικό της Βέροιας, της οποίας εξάλλου ήταν “ΓΥΜΝΑΣΙΑΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ”.
Πολιτική απαξίωση
Τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε για δεύτερη φορά τις εκλογές υποσχόμενος «παράλληλο πρόγραμμα» και «ισοδύναμα», αλλά έχοντας στην πραγματικότητα παραδοθεί άνευ όρων στους δανειστές. Οι πανηγυρισμοί του μνημονιακού στρατοπέδου ήταν μεγάλοι. Η Ελλάδα συνέχιζε στην πορεία των μνημονίων και το πολιτικό σύστημα είχε πλέον απαλλαγεί από τα εντός του ΣΥΡΙΖΑ «βαρίδια».
Κανένα από τα κόμματα της νέας Βουλής δεν αποτελούσε κίνδυνο για την πολιτική και κοινωνική εξουσία στην Ελλάδα.
γράφει ο Πρ. Θεοδωρακόπουλος, διευθυντής του ΓΕ.Λ. Πλατέος – Κορυφής
«Σχετικά με την απόφαση της Δημοτικής Αρχής για την αναστολή λειτουργίας (κλείσιμο) των σχολείων της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στα διοικητικά όρια του Δήμου Αλεξάνδρειας για τη Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017 και τα σχόλια για την αναγκαιότητα (ή τη σκοπιμότητα) αυτής, που είδαν το φως της δημοσιότητας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης (block’s, facebook κλπ) ας μου επιτραπεί η παρέμβαση για τη σωστή διάσταση του θέματος.
Η απόφαση βασίζεται στις διατάξεις του του Ν. 3852/2010 «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης- Πρόγραμμα Καλλικράτης», άρθρο 94, παράγαφο. 4, περίπτωση 27. Συγκεκριμένα:
Κανένας μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να πείσει με στοιχεία και αποδείξεις ότι στον έλεγχο – τον οποιοδήποτε έλεγχο – είναι καλά να επενδύονται υποκειμενικές αντιλήψεις και να αποδίδεται υπό τον μανδύα της σκοπιμότητας, η όποια περιγραφή ενός θεσμικού πλαισίου όπως είναι η λειτουργία του προγράμματος “ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ” που αφορά την Αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση του 2010.
Το δίκαιο νομιμοποιείται όταν έχει αποδεκτή αξία, και συνεπώς το νόμιμο ελέγχεται αν είναι δίκαιο. Για την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και κυρίως όσον αφορά την διαχείριση των οικονομικών των ΟΤΑ έξι χρόνια μετά – μπορεί να πει κανένας πως φταίει το ασφυκτικό πλαίσιο και οι χειροπέδες που έβαλε η “ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ” του Καλλικράτη γιατί δεν μπορεί να γίνει μεταρρύθμιση χωρίς πόρους και χωρίς στελέχη.
Του Μιχάλη Ιγνατίου (mignatiou.com)
Είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ένα βήμα από την αποχώρησή του από την Ελλάδα; Και όντως η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να τα φέρει έτσι, να τα φέρει αλλιώς, και να μην ευθύνεται για το διαζύγιο μεταξύ τους;
Στο ερώτημα η απάντηση είναι καταφατική, διότι στον έβδομο χρόνο της συμβίωσής της χώρας μας και του «σκληρότερου των δανειστών», όπως χαρακτηρίζεται το Ταμείο, ανακάλυψαν και οι δύο πλευρές ότι δεν υπήρξε έρωτας ποτέ, αλλά ένας καταναγκαστικός γάμος, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν καταθλιπτικό για τους ‘Ελληνες πολίτες. Κατά τη γνώμη μου -και μη θεωρήσετε ότι είμαι ο παντογνώστης-, και το Ταμείο και η Ελλάδα ζητούν ένα ανώδυνο διαζύγιο, με τις λιγότερες συνέπειες.
Διαβάστε όλο το άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου ΕΔΩ, στο mignatiou.com
Τα παλιά τα χρόνια κυριαρχούσε στις πλατείες των πολύ μεγάλων κομματικών συγκεντρώσεων το σύνθημα: “ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά”, και είναι βέβαιο ότι τα χρόνια που έρχονται στις πλατείες των μικρών πια συγκεντρώσεων θα κυριαρχεί το σύνθημα: “ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει αριστερά”.
Από την παραπάνω πραγματικότητα είναι βέβαιο ότι στο κεντρικό νόημα των συγκεντρώσεων δεν κυριαρχεί καμιά ιδεολογία, αλλά μια συνάθροιση προσδοκίας ανθρώπων της ιδεολογίας “του φούρνου που καπνίζει” και άρα που θα έχει την ευχέρεια να ρουσφετολογεί.
Το πολιτικό ζήτημα είναι κυρίως οικονομικό, ακόμα και αν ανατρέξει κανένας στον Homo Sapiens τον καιρό που έβγαινε από τις σπηλιές και σιγά-σιγά ξεφεύγοντας από το ατομικό συγκροτούσε τις πρώτες κοινωνίες συμβίωσης και άρα τον συναλλακτικό τρόπο ζωής.
Ο χρόνος που ακολούθησε την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τον Αλέξη Τσίπρα διέλυσε και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις όσων τον ψήφισαν τον Σεπτέμβριο του 2015.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον τελεσίδικα καθεστωτικός – αυξάνει φόρους, κόβει συντάξεις, κάνει συμφωνίες για την ιδιοκτησία των ΜΜΕ με ανθρώπους που όζουν, επιτρέπει τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Αντίστοιχη είναι και η ηθική και πολιτική του απαξίωση, όπως και η αίσθηση απελπισίας και αποχής από τα κοινά που καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Θα περίμενε κανείς ότι η μνημονιακή πλευρά θα πανηγύριζε, αφού έχει νικήσει και επιβάλλει τη δικιά της άποψη για την πορεία της χώρας. Ωστόσο δεν θριαμβολογεί, αλλά ανησυχεί βαθιά.