Κατηγορία: άρθρα

Η χώρα μας είναι ένας τόπος με φυσικό περιβάλλον και κλιματικές συνθήκες ιδανικές για την ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα και της μεταποίησης. Έχει χιλιάδες προορισμούς ιστορικούς, θρησκευτικούς και αμιγώς τουριστικούς, γεωγραφική θέση τέτοια που την καθιστά είσοδο προς τη Δύση και την Ανατολή και το σημαντικότερο ειρήνη και ηρεμία.

Στοιχεία ιδανικά δηλαδή για επενδύσεις, επιχειρηματικότητα, ανάπτυξη οικονομικής και πολιτιστικής δράσης, οργασμό παραγωγής, εμπορίου, διακίνησης αγαθών και εξαγωγών, πρόοδο και προκοπή.

Στην ιδρυτική διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη διαγράφεται ο τελικός Στόχος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ) που είναι “ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της Ελληνικής Κοινωνίας” και δεν έχει καμιά σχέση με τα όσα σήμερα διατείνονται όσοι έγιναν “ο κατά φαντασία ένας πόλος του δίπολου κατεστημένου” μέσα από τα ψέματα και τον λαϊκισμό.
Η πορεία εκείνη συνδέονταν με την Εθνική κυριαρχία πράγμα που είχε άμεσα και τεράστια εμπόδια στον δρόμο προς την υλοποίησή της και το πρώτο και κυριότερο – που δυστυχώς για την πλειοψηφία των μελών του δεν έγινε ποτέ πράξη – ήταν και είναι η σοσιαλιστική συνείδηση.

Η ισορροπία της ανθρώπινης κοινωνίας εξαρτάται από το επίπεδο της συμβατότητας της δράσης των ατόμων που την συγκροτούν.
Το κράτος οφείλει να επιβάλει περιορισμούς για να πετυχαίνει την προστασία του ευρύτερου δημόσιου συμφέροντος, προστατεύοντας τα δικαιώματα όλων, και αυτήν την ευθύνη για την τήρηση της ορθότητας των νόμων έχει η δικαστική εξουσία.
Τα δικαστήρια κρίνουν αν ένας νόμος είναι συνταγματικός ή όχι, γιατί το δίκαιο νομιμοποιείται όταν έχει αποδεκτή αξία, και ο σκοπός του δικαίου είναι να δίνει την δυνατότητα σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες να έχουν τις ίδιες ακριβώς ευκαιρίες για σωστή ζωή.

του Μιχ. Ιγνατίου (από το mignatiou.com)

Ξαφνικά χθες, η κατοχική δύναμη Τουρκία, προχώρησε σε κλιμάκωση της έντασης στην κυπριακή ΑΟΖ, και ενώ από την ημέρα της άφιξης του γεωτρύπανου της γαλλικής εταιρείας TOTAL είχε κρατήσει, θα έλεγα, χαμηλούς τόνους. Πέραν μερικών ανώδυνων προκλήσεων, η κατοχική δύναμη ήταν προσεκτική στις αντιδράσεις της, διότι αντιλήφθηκε γρήγορα ότι δεν έχει απέναντι της την Κυπριακή Δημοκρατία.

Η Άγκυρα προχώρησε χθες σε δύο επιθετικές ενέργειες στις οποίες πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία -και πιστεύω ότι στην Αθήνα και τη Λευκωσία σήμανε «συναγερμός»:

Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ, στο mignatiou.com

Το «παράλληλο νόμισμα» είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην νομισματική ιστορία, με πολλές μορφές. Οι επιπτώσεις του εξαρτώνται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης. Στη χώρα μας εμφανίστηκαν τρεις κυρίως προτάσεις παράλληλου νομίσματος.

Η πρόταση Μάγιερ
Η πρώτη και πλέον συνεκτική ήταν του Τόμας Μάγιερ, οικονομολόγου της Ντόιτσε Μπανκ, ο οποίος πρότεινε το «παράλληλο G-euro». Η ελληνική κυβέρνηση θα έκανε ορισμένες πληρωμές συντάξεων, μισθών και άλλων υποχρεώσεων όχι σε «κανονικά ευρώ» της ΕΚΤ, αλλά σε ειδικά χρεόγραφα που θα είχαν ως λογιστική μονάδα το «ελληνικό ευρώ», ή G-euro. Οι επιχειρήσεις θα ήταν επίσης υποχρεωμένες να πληρώσουν ένα μέρος του μισθού των εργαζομένων σε «ελληνικό ευρώ». Η ισοτιμία έκδοσης θα ήταν 1:1, αλλά γρήγορα θα υπήρχε υποτίμηση ως προς το «κανονικό ευρώ».

Δημοκρατικά, ωραία, ευάερα, ευήλια, δημιουργημένα σε συνθήκες διαδικτύου, κάποια ήδη με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (μικρή αλλά υπαρκτή και πολλές φορές με κομβικό ρόλο) και κυρίως με προοπτικές για άνοδο στην εξουσία. Επί της ουσίας κάπως έτσι θα μπορούσαν να περιγραφούν πολλά από τα κινήματα που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια (από το 2008-2009 και μετά) σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.

Είναι όμως όλα τόσο καλά καμωμένα και ειδυλλιακά;; Έλα που δεν είναι!

Σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες τα κινήματα αυτά παρέμειναν μακριά από κόμματα που δεν τα κατάπιαν και δεν τα χρησιμοποίησαν. Ανέπτυξαν δράση, απέκτησαν οργάνωση, δομή και κατάφεραν να έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

γράφει ο Τάσος Τασιόπουλος

Έγινε πια κατανοητό ότι οι δήμοι, είναι απόλυτη ανάγκη, να γίνουν ικανοί να αυτοδιοικούνται και να αυτοπροικοδοτούνται με κάθε απαραίτητη υπηρεσία, και κυρίως με την υπηρεσία καθαριότητας, γιατί χωρίς αυτήν είναι βέβαιο ότι είναι καταδικασμένοι στην αδυναμία παροχής κάποιων υπηρεσιών που είναι τόσο αναγκαίες.

Αν ο κάθε δήμαρχος εξακολουθεί να είναι υποχρεωμένος για καθετί, από έναν διορισμό ή από μια πρόσληψη και η επανεκλογή του εξαρτάται αποφασιστικά από αυτόν τον διορισμό ή την επαναπρόσληψη, είναι αυταπάτη να ελπίζει ο δημότης ότι οι τοπικές αυτοδιοικήσεις θα γίνουν πραγματικά αυτόνομες.

γράφει ο Τ. Μπαρτζώκας

Την ώρα που στα Πανεπιστήμια της Χώρας, διαπιστώνεται διακίνηση ναρκωτικών και διάπραξη διαφόρων άλλων εγκληματικών πράξεων, που θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την ασφάλεια και τη ζωή των φοιτητών.

Τη στιγμή που οι ίδιοι οι φοιτητές εκφράζουν κραυγή αγωνίας και ζητούν τη λήψη μέτρων, ο Υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου χαρακτηρίζει όλα αυτά ως κινδυνολογία! Δηλώνει ότι «ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα θα δώσει τη λύση και οι διδάσκοντες, και όχι οι αστυνομικές αρχές», επιδεικνύοντας πρωτοφανή ανευθυνότητα και προκαλώντας το κοινό αίσθημα.

γράφει ο Τάσος Τασιόπουλος

Η χώρα μας διψούσε και ίσως διψάει ακόμα για αστικοδημοκρατικές αλλαγές, για δημοκρατική αναγέννηση και κοινωνικό εκσυγχρονισμό αλλά κάποιοι προσπαθούσαν και σχεδόν τα κατάφεραν να επιβάλουν βίαια τον εγωιστικό ετσιθελισμό τους χωρίς να παίρνουν υπ’ όψη τους ούτε τις πραγματικές ανάγκες, ούτε τις πραγματικές δυνατότητες. Αυτό γίνεται επειδή όταν ανοίξουν οι πόρτες της εξουσίας οι κυβερνώντες ξεχύνονται φορτωμένοι απληστία, αλαζονεία και ασίγαστο πάθος για τα πρωτεία.

Όμως αυτή η φουριόζα εφόρμηση στα γραφεία της εξουσίας κατακαίει τα πάντα, κατακαίει και εντιμότητα και συντροφικότητα και αλληλεγγύη και ίσως ίσως και καλές προθέσεις όταν αυτές υπάρχουν.

γράφει ο Κ. Λαπαβίτσας

Στις 18 Μαΐου η Βουλή έδωσε ισχύ νόμου στη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, η οποία είχε τον τίτλο «Συμπληρωματικό Μνημόνιο Κατανόησης». Πρόκειται, λοιπόν, για ένα νέο Μνημόνιο που συμπληρώνει το καθοριστικό Τρίτο του Αυγούστου του 2015.

Αδυναμία πολιτικής σταθεροποίησης

Η ψήφιση του συμπληρωματικού Μνημονίου δείχνει καταρχήν την παντελή αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Για τα κυβερνητικά κόμματα δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε –έχουν πλήρως εξαχρειωθεί. Ο εισηγητής της πλειοψηφίας ήταν βασικό στέλεχος των 53+, της κατά φαντασίαν «αντιμνημονιακής ψυχής» του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης δεν είχε το κουράγιο να αντιταχθεί, κάτι που έκαναν τόσοι άλλοι στα προηγούμενα Μνημόνια. Πρόκειται για μελανή κηλίδα στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς.