Δεν γράψαμε τίποτε για το θέμα της δολοφονίας των 2 νεαρών αστυνομικών προχθές στην Αθήνα. Και ούτε θα γίνει αυτό, πέραν αυτής της ανάρτησης, γιατί πολλά ακούστηκαν και τα περισσότερα είναι εκ του πονηρού, για 2 κλικ παραπάνω και για να πουληθούν 5 φυλλάδες παραπάνω.Όλοι μιλάνε για τους αστυνομικούς των 700 ευρώ, που αγοράζουν τα όπλα τους, που δεν έχουν βενζίνες κλπ κλπ. Και επικεντρώνονται εκεί. Δηλαδή αν έπαιρναν 7000 ευρώ θα άλλαζε τίποτε; Πάλι οι μανάδες τους δεν θα τους έκλαιγαν;
Οι υπόλοιποι θα πήγαιναν στα τριήμερα και μετά θα τους “έτρωγε” η καθημερινότητα και θα τους ξέχναγαν, κάποιοι θα έστηναν (όπως και έκαναν) τηλεοπτικές αψιμαχίες για να “προβάλλουν” τα αιτήματα αλλά και να δείξουν οτι καλύτεροι είναι οι αστυνομικοί ή οι συνοριακοί που έγιναν αστυνομικοί μετά (μου θυμίζει τη διαμάχη της δεκαετίας του ΄80, μεταξύ αστυνομίας πόλεων και χωροφυλακής) και άλλα τέτοια ωραία.
Και στο τέλος τι μένει;; 2 παιδιά νεκρά που δεν πρόλαβαν καλά-καλά να δούν τη ζωή τους, κάποιους συνδικαλιστές που θέλουν να ανέλθουν (αν δεν ήθελαν δεν θα έβγαιναν στις τηλεοράσεις να ξεκατινιάζονται), πολλά κροκοδείλεια δάκρυα από όλους μας, κάποιοι βλαμμένοι που φόρεσαν στολή και το παίζουν θεοί ενώ στην ουσία αν τη βγάλουν είναι μηδενικά και τέλος μια αστυνομία η οποία πάσχει οργανωτικά όπως οι ίδιοι οι αστυνομικοί παραδέχονται, με αυτοκίνητα και εξοπλισμό 30ετίας και με τον κόσμο μακριά από αυτήν .
Τον κόσμο που την απαξιώνει καθημερινά αλλά και την εγκαλεί για τον τρόπο που δουλεύει (γιατί χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν αλλά και τώρα ως μέσο καταστολής κοινωνικών, πολιτικών και εργατικών αγώνων και όχι αποκλειστικά ως μέσο καταστολής της εγκληματικότητας).
Μια από τα ίδια δηλαδή, αλλά με τον κατάλογο των νεκρών να μακραίνει και με νέα παιδιά να κλείνουν οριστικά τα μάτια τους…